05.07.2017
03.07.2017
03.07.2017
03.07.2017
02.07.2017
01.07.2017
01.07.2017
30.06.2017
30.06.2017
30.06.2017
29.06.2017
29.06.2017
• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
•
Αλέξανδρος Σύρρος | 05.07.2017
•
Panos Dodis | 05.07.2017
•
Georgia Drakaki | 05.07.2017
•
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
•

Μην πέφτετε από τα σύννεφα
Οι χρυσαυγίτες ως νεοναζίστας
Σε αυτό το βίντεο μαθαίνουμε, όπως λέει ο Πάνος Δαμέλος στον τοίχο του στο facebook ότι
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε εθνικιστή τον Μπούκουρα. Ο Μπούκουρας στέκεται όρθιος "με λοξωτανίλ" (δεν αμφιβάλλαμε λεπτό). Ο Μπούκουρας δεν είναι φασίστας και ναζιστής. Ο Μπούκουρας "έτυχε να γίνει βουλευτής της Χρυσής Αυγής" (το έχουν πάθει πολλοί φίλοι μου, είναι να μη σου τύχει).
Βλέποντάς το, θυμήθηκα κάτι που διάβασα νωρίτερα, με αφορμή απολιτίκες δράσεις-φιλανθρωπίες:
Έτσι ερχόμαστε στον χιπστερισμό της μεταμοντέρνας κοινωνικής ευθύνης. Στον χιπστερισμό της καλής κίνησης του τώρα και όχι του μετά. Ένα είναι δεδομένο και προφανές. Είμαστε όλοι μέρη του συστήματος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Κάποιοι ίσως λίγο περισσότερο συμβιβασμένοι μ' αυτό, όντας υπάλληλοι κάποιου ομίλου. Προσκυνώντας προϊόντα με σήμα το μήλο και σπουδάζοντας σε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Έχοντας συμμετάσχει σε πορείες για τον Χ ή τον Ψ σκοπό, κατά τα άλλα όμως ακολουθώντας μία σχετικά απολιτίκ στάση (μην μας πουν και κόκκινους, πράσινους ή μπλε).
Ο κύριος Μπούκουρας δεν είναι ρίψασπις και δειλός επειδή είναι φασίστας, δεν ορρωδεί και δεν παλινωδεί επειδή οι φασίστες είναι μισάνθρωποι. Η σύγκριση δεν μπορεί να γίνεται με τους τόσους αναρχικούς συλληφθέντες και κρατούμενους, κάποιους για πραγματικά ή χαλκευμένα κακουργήματα, που παραμένουν συνεπείς και αμετακίνητοι στις αρχές και στα πιστεύω τους. Θα ήταν άλλωστε υβριστική για τους αναρχικούς.
Δε λέω ότι ο ενστερνισμός του φασισμού, του εμέσματος και της διάρροιας του ευρωπαϊκού πνεύματος, δε σε καθιστά σκουλήκι αυτομάτως. Λέω ότι υπήρξανε και ναζί περήφανοι για τα μισάνθρωπα και βδελλυρά έργα και ιδεώδη τους, υπάρχει και ο Μπρέιβικ. Το κυριότερο: λέω ότι οι χρυσαυγίτες, από τους ηγέτες τους μέχρι την πιτσιρίκα με σβάστικες ζωγραφισμένες με μολύβι ματιών πάνω στις πλατφόρμες της, είναι παιδιά της εποχής μας: απολίτικοι ακτιβιστές. Έτοιμοι να βάλουνε τα κλάματα όταν τους πιάσουνε στα πράσα. Το κυριότερο: δεν είναι ακραίοι, ρε αδερφέ. Όχι. Κανονικοί άνθρωποι σαν κι εμάς είναι.
Προσέξτε: δε λέω ότι όλοι οι απολίτικοι ακτιβιστές είναι φασίστες, όσο επιβλαβής και αποπροσανατολιστικός κι αν είναι ο ρόλος τους. Λέω ότι οι ναζί μας μπορεί μεν να είναι βδελλυροί κι εγκληματίες (υπενθυμίζω ότι η ιδεολογία του φασισμού είναι το μίσος και ότι οι δράσεις του η δικαίωση της ψυχοπάθειας), αλλά είναι τελικώς απολίτικοι. Όπως οι δοσίλογοι προπάτορές τους, όπως οι χουντικοί γονείς τους: ενδιαφέρονται για την τάξη, την κυριλέ καλοπέραση και την καθαριότητα, όχι για τα μεγαλεία της φυλής που πρεσβεύουν, κόπτονται για την ασφάλεια του μικρόκοσμού τους, όχι για το σάπιο πολιτικό σύστημα κτλ. Όσοι δεν ελπίσαν απλώς να τη βολέψουν, δηλαδή.
Υπό αυτήν την έννοια, δυνάμει μπούκουρες είμαστε όσοι ανεχόμαστε τις ειδήσεις για καινούργιους πνιγμένους, για βασανισμούς και φόνους στις φυλακές, για στρατόπεδα συγκέντρωσης. Να το χοντρύνω: είμαστε κι εμείς οιονεί χρυσαυγίτες, διανοία αν όχι λόγω ή έργω. Όσοι ανακουφιζόμαστε που η πνιγμένη μάνα δε θα ζητιανεύει στα μάρμαρα της Πανεπιστημίου να μας χαλάει τη μόστρα, είμαστε μπούκουρες. Γιατί όταν και αν μας ζητήσουνε τον λόγο ποτέ, θα ψελλίζουμε κι εμείς κλαίγοντας επιχειρήματα τύπου "η Εύα με ηπάτησε": δειλοί, ασυνάρτητοι, οσφυοκάμπτες. Μπούκουρες και όχι κουμπούρες, όπως θα καμωνόμαστε.

Tags: