• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
50ft Queenie
Ατελής και σαστισμένος έπαινος της Polly Jean Harvey
Sraosha | 09.06.2016 | 00:22
Σε κάποιες συναυλίες μάλλον θόρυβος γίνεται, και χαβαλές κυρίως. Σε άλλες σού βγαίνουν ωραίες λεβεντιές και ξεχασμένα μεράκια. Και σε άλλες πάμε και συμβαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό, εντέλει μαγικό και τουλάχιστον για μένα πρωτόγνωρο.
 
Η PJ Harvey βγήκε χτες βράδυ στη σκηνή με ένα συγκρότημα πιο εκλεκτικό και πιο σούπερ γκρουπ κι από τα πιο σούπερ σούπερ γκρουπ. Βγήκαν και οι δέκα όπως Χορός σε Πάροδο. Δεν ήτανε ροκ σχήμα και δεν ήταν τζαζ σχήμα και ποσώς μας ενδιέφερε.
 
Και αυτό που ακολούθησε δεν περιγράφεται εύκολα. Κάποιοι το είπαν "εντεχνίλα", άλλοι "μαγεία", άλλοι "μυσταγωγία", άλλοι ορθώς το προοιώνισαν ως "Πάσχα". Η συναυλία ήταν άψογη μουσικά, είχε δύναμη κι ενότητα και ειρμό, ενώ δεν σε άφηνε να ξεφύγεις -- κι αυτό το γράφει κάποιος που του αρέσει να μετεωρίζεται ασυστόλως σε συναυλίες. Δεν υπήρξαν σχολιάκια, χιουμοράκι, σαχλίτσες -- καμμία περίσπαση. Η PJ έχει μαγνητική σκηνική παρουσία και έχει απόκοσμα καλή φωνή που ελέγχει απόλυτα, λες κι είναι καθηγήτρια στο mdw της Βιέννης.
 
Βγήκανε και οι δέκα όπως Χορός σε Πάροδο. Και τραγούδησαν για τη δυστυχία να είσαι Άγγλος και τον πνιγηρό και αυταρχικά μίζερο κόσμο της Middle England, υπενθυμίζοντάς μας για άλλη μια φορά ότι επαρχιωτισμός δεν είναι να μιλάς για τον τόπο σου και για το από πού έρχεσαι και πού εκκολάφθηκες, παρά είναι η αδυναμία ή η άρνηση να δούμε τη δική μας κουλτούρα μέσα σε ευρύτερα συμφραζόμενα. Τραγούδησαν επίσης για τη ιερή μανία του γυναικείου πόθου και για την προσφυγιά, για τον ιμπεριαλισμό και για τη θρησκεία, για τα θύματα του καπιταλισμού και για τα θύματα της καύλας, για το τι θα πει να είσαι γυναίκα κι ότι είναι το αντίθετο του να είσαι ασθενής. Ακούσαμε φωνές από τις χώρες όπου "συμβαίνουν αυτά" και "έτσι σφάζονται", από τις οποίες έρχονται κυνηγημένοι οι πρόσφυγες.
 
Ναι, προσπαθώ να πω ότι πρόκειται για πολύ μεγάλη τέχνη. Προσπαθώ, εντάξει. Κι επίσης συνέβη και αυτό: ανήκω σε μια γενιά που άκουσε πολύ πολιτικό τραγούδι και δεν μπορεί να το ξεχωρίσει εύκολα από τη συνθηματολογία. Έχω βεβαίως ακούσει και πολιτικά τραγούδια που είναι πολύ όμορφα, σκέφτομαι λ.χ. την Μπαέζ και την Πάτι Σμιθ και τον Γούντι Γκάθρι. Αλλά χτες χόρεψα με όμορφα πολιτικά τραγούδια που έλεγε μια μικρή το δέμας πελώρια γυναίκα καλλιτέχνης. Και ως γνωστόν, τι να την κάνεις την επανάσταση αν δεν χορεύεται.