Sraosha: Ο βασανισμός των αυτονόητων

Τα θύματα του μεγαλορωσισμού μισούν τον κομμουνισμό ως κάτι "ρώσικο", όπως λ.χ. οι Ολλανδοί και οι Δανοί μισούν τον ναζισμό ως κάτι "γερμανικό". Τέλος.

Ξεπλύναμε τον Στάλιν, να ξεπλύνουμε και την Πολιτιστική Επανάσταση; Άντε και καλό Πολ Ποτ, σύντροφοι. Τα "ναι μεν, άλλά" είναι εκ του πονηρού όταν προβάλλονται προς υπεράσπιση οποιασδήποτε ανελευθερίας ("κι ο Μεταξάς ίδρυσε το ΙΚΑ..." κτλ.).

Για τους φρηθινκζωνιανούς, η Μακρόνησος (την οποία επισκέπτονται με κολατσιό "μενού εξορίας" μέσα σε καλαίσθητη συσκευασία) ως τόπος και ως έγκλημα είναι συνέπεια "διχασμού" και της "κατάρας της φυλής" (κάργα ορθολογισταράδες...).

Τέτοιες προσεγγίσεις μάς υπενθυμίζουν ότι κύκλοι όπως το Thinking-Free Zone αποτελούν συνέχιση των κλικών του χρονογραφήματος και της χρηστομάθειας, δηλαδή του πιο πετυχημένου πνευματικού πρότζεκτ του ελληνικού 20ου αιώνος. Τους κύκλους αυτούς τους διακρίνει επίφαση μετριοπάθειας, αμεροληψίας και "απολιτικότητας" ενώ πριμοδοτούν τις ελίτ, τους νικητές, τους προνομιούχους. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι "διχασμός" και "κατάρα της φυλής" είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο οι χρονογράφοι κτλ. ερμήνευαν την πολιτική ιστορία του τόπου από το 1917 (τον "Εθνικό Διχασμό") μέχρι το 1989.

Στην απάντησή τους, οι συντελεστές του FTZ κάνουνε λόγο για ακτιβισμό. Δεν είναι υπερβολή ή αστείο αυτό: έχουν επίγνωση της πολιτικής ατζέντας τους, ήτοι "δικαιώματα μείον κοινωνική δικαιοσύνη" (την οποία υποκαθιστούν με "ακτιβιστική" φιλανθρωπία).

Συνέπεια του σχήματος "δικαιώματα μείον κοινωνική δικαιοσύνη" είναι και η έπαξή τους για επανερμηνεία της Ιστορίας. Σύμφωνα με αυτή την επανερμηνεία, κάθε αγώνας για δικαιώματα υπήρξε (...) και οφείλει να είναι "ακτιβιστικός", καθαρότατος και φιλειρηνικός, ενώ κάθε αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη υπήρξε (...) και δεν μπορεί παρά να είναι βίαιος, αιμοσταγής και φανατισμένος.

Το The Slap-tree / Το Χαστουκόδεντρο, έστω και στο επίπεδο καταγραφής καταστάσεων και γεγονότων, θα αποτελούσε χρήσιμο ανάγνωσμα εν προκειμένω.

[...] H πολιτική ορθότητα έχει νόημα και σκοπό ως πολιτική στάση, στον βαθμό που, ονοματίζοντας τους άλλους και τις πράξεις τους, τους πατρονάρουμε, τους ορίζουμε, ασκούμε πάνω τους αυταρχικά την εξουσία μας, την εξουσία της ελίτ που καμώνεται την πλειοψηφία. (πηγή)

Οι αναρχικοί να πάψουν επιτέλους να χαμογελούν συγκαταβατικά κι αυτάρεσκα, ανάγοντας τα πάντα στην εγγενώς τυραννική φύση του κράτους, "ό,τι κράτος κι αν είναι" κτλ, και να τσακώσουνε καμμιά αναλυση του εδώ και του τώρα. Αυτή η διανοητική ραθυμία είναι κάτι στο οποίο έχει υποπέσει εδώ και δεκαετίες το ΚΚΕ: "ό,τι και να συμβαίνει οφείλεται στο ότι δεν έχει γίνει ακόμα η επανάσταση, ενώ δεν θα έχει καμμία σημασία -- συμβαίνει δεν συμβαίνει -- όταν έρθει η επανάσταση.