Tη δεκαετία του '90 μάς ενθάρρυναν τους νέους της Ευρώπης να κάνουμε Ιντερέιλ και να συμμετέχουμε σε φοιτητικές ανταλλαγές Εράσμους και Σώκρατες. Επίσης, το Συμβούλιο της Ευρώπης διοργάνωνε θερινά σχολεία με όλα τα έξοδα πληρωμένα, ενώ η Ευρωπαϊκή Κοινότητα ξεναγούσε φοιτητές στις έδρες των διαφόρων οργάνων της.

 

Βασικός σκοπός των πρωτοβουλιών αυτών ήταν να ενθαρρυνθεί η κινητικότητα νέων ανθρώπων και η ανταλλαγή ιδεών, ώστε οι ευρωπαίοι νέοι να γνωρίζουμε την υπόλοιπη Ευρώπη και να γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Ο ρητός στόχος ήταν να διαμορφώνουμε ευρωπαϊκή συνείδηση και να καλλιεργούμε την ελπίδα περισσότερο παρά αντίληψη ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι μας: όχι η Ευρώπη των ιμπεριαλισμών, του γαλλογερμανικού ανταγωνισμού ή της βρετανικής παρεμβατικής πονηρίας, αλλά μια Ευρώπη ελεύθερων λαών, πολλαπλών ταυτοτήτων και αυτόνομων περιφερειών.

 

Μετά ήρθε το κοινό νόμισμα και το ευρώ υποκατέστησε την Ευρώπη, συνεπώς ο ευρωπαϊσμός και η ευρωπαϊκή συνείδηση πέρασαν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα κατά την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα. Το ίδιο το ευρωπαϊκό όραμα σταδιακά εκφυλίστηκε γοργά σε αυτό που είναι σήμερα και το οποίο δεν θα αναλύσω (εδώ και εδώ κάποιες σκέψεις).

 

Το 2016 λοιπόν έχουμε (μενουμ)ευρωπαϊστές Έλληνες, Κωλέττηδες και Μαυροκορδάτους, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν είμαστε Ευρωπαίοι και προσπαθούν να μας κάνουν Ευρωπαίους μεταρρυθμίζοντας το Ελληνικό κράτος σε κάτι το οποίο αντιλαμβάνονται ως "κανονικό ευρωπαϊκό κράτος". Παράλληλα, ο λόγος περί ευρωπαϊκού πολιτισμού, ευρωπαϊκών ταυτότητων και ευρωπαϊκού μέλλοντος διαφεντεύεται από δύο ομάδες ανθρώπων: από παντοειδώς αταξίδευτους ή από όσους γεύτηκαν μια περιορισμένη dégustation φοιτητικής ή μεγαλοαστικής ζωής, σε κάποια πόλη της Μεσευρώπης συνήθως. Η γενιά του Ιντερέιλ, των κάμπινγκ, των ανταλλαγών, των ενοικιαζόμενων και των χόστελ, των πεζοποριών και των city breaks (τραμ και διατροφή κρουασάν και κονσέρβες) παραμένει σιωπηλή.