Sraosha: Party like it's 1943

Οι κουβέντες για το βιβλίο του Κουφοντίνα και για τις χυδαιολογίες του Βερύκιου δεν ανήκουν στην εποχή των Μνημονίων. Είναι και οι δύο χαρακτηριστικές της ελληνικής κοινωνίας, όπως και οι αφορμές τους. Απαγορεύσεις βιβλίων ή κραυγές για απαγορεύσεις βιβλίων, ταινιών και έργων τέχνης: το ψωμοτύρι μας από τον καιρό των Ορνίθων του φιλοσόφου Κωνσταντίνου Τσάτσου. Χυδαίες επιθέσεις κατά γυναικών (χρόνια πολλά, Μειονότητα, καλούς αγώνες!), ομοφυλοφίλων, τρανς και όποιων άλλων -- μέχρι και ο Λαζόπουλος τις έκανε συστηματικά αλλά τότε δε μας πείραζε γιατί τις έκανε ο λαϊκός Λαζόπουλος και στόχο είχε "κάτι σούργελα και κραγμένες".

Η ελληνική κοινωνία μισεί. Η ελληνική κοινωνία κυρίως μισεί και προσχηματικά επικαλείται πότε πότε κάποιον κίνδυνο (π.χ. τον σλαυοκομμουνιστικό). Καμώνεται ότι φοβάται για να μισεί ανεμπόδιστα και χωρίς ενοχές. Μια κοινωνία με τις καταβολές που έχει, κυρίως μισεί. Όσο για την ελευθερία του λόγου, αστεία πράγματα. Μετά τη λογοκρισία της οικογένειας, του σογιού, του χωριού ή της γειτονιάς, ναι, μπορείς να λες ό,τι θες στην Ελλάδα. Αρκεί να μην είσαι γυναίκα. Ή πούστης (και όλα τα συμπαρομαρτούντα). Ή "ακραίος". Τα έγραφα και στο μπλογκ ξανά και ξανά. Πριν τα Μνημόνια.

Δε με σοκάρει ότι κάποιοι θέλουν να απαγορευτεί το βιβλίο του εγκληματία δολοφόνου, υπενθυμίζω ότι το φρεσκοεκλεγμένο ΠΑΣΟΚ είχε φροντίσει να απαγορέψει τα έργα του εγκληματία μαρκησίου Ντε Σαντ. Ούτε με σοκάρει ο οχετός, μιλήστε με καναν παππού ή μπάρμπα σας, ούτε καν ότι ο οχετός (εξακολουθεί να) δουλεύει ως δημοσιογράφος. Αυτό που με σοκάρει είναι η κατά τα άλλα κανονικότητα.

Τι εννοώ όταν λέω "κανονικότητα". Όπως ξανάγραψα, όταν ήμουν φοιτητής έπεσε στα χέρια μου ένα λογοτεχνικό αλμανάκ από τη συλλογή του παππού. Της Ένωσης Συντακτών, νομίζω. Πολλά γνωστά ονόματα των γραμμάτων μας, που αναγνωρίζουμε από ανθολογίες και σχολικά βιβλία, έγραφαν εκεί για την επικαιρότητα. Για το αν ορθώς δενδροφυτεύτηκαν η Ακρόπολη κι ο Φιλόπαππος με πεύκα αντί για ελιές αττικές. Για τη νοοτροπία του Έλληνα. Για το πώς με σύνεση και ομοψυχία "θα ξεπεράσουμε την παρούσα δύσκολη συγκυρία". Στο εξώφυλλο υπήρχαν ευχές για ευτυχές το 1943.

Εντάξει, το 2014 δεν ειναι 1943. Αλλά θα ήτανε χρήσιμο να καθησουμε κάτω και να εξετάσουμε από ποιες απόψεις το 2014 είναι καλύτερο και από ποιες τα ίδια, π.χ. να συγκρίνουμε τους αριθμούς των θυμάτων της Πείνας του '41 και των αυτοχείρων και αποστερημένων περίθαλψη και φάρμακα του '14. Ενδεχομένως το 2014 να είναι χειρότερο από το 1943 όσον αφορά την ταχεία άλωση των υπηρεσιών υγείας και περίθαλψης.

Όμως να ασχολούμαστε εγκυκλοπαιδικά με την Ουκρανία (όπως το 1943), με την follie της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου (α λα δενδροφύτευση το '43) και ούτω καθεξής, ε είναι τρομακτικό. Ακριβώς αυτό, τρομακτικό. Όσο και αν καμωνόμαστε ότι όλα είναι μπίζνες ας γιούζουαλ, ακόμα και στην καφρίλα του κάθε Βερύκιου, ακόμα και στις φωνασκίες γιατί κάποιος εγκληματίας έβγαλε βιβλίο, απλώς, απλούστατα, πεθαίνουμε. Εκτός, φυσικά, από εκείνους για τους οποίους όλα αυτά όντως είναι μπίζνες ας γιούζουαλ.