Ζω στην άσπρη κι όλο σκόνη ξενιτειά, χειρότερη από τη μαύρη ξενιτειά, κι έτσι αναγκάζομαι να πετάω πολύ για να έρχομαι στην Αθήνα. Επίσης αναγκάζομαι να πετάω πολύ λόγω δουλειάς. Όταν έπεσε το αεροπλάνο της Ήλιος, είχα βεβαίως φρικάρει -- αν και από το 2001 έχω να μπω σε low cost εταιρεία. Τα ίδια είχα πάθει και με της Air France την πτήση που βούτηξε μέσα στον Ατλαντικό, αλλά και με τα μαλαισιανά -- ιδίως με αυτό που έριξαν οι Ουκρανοί αλλά το κάναμε γαργάρα. Ούτε η αρχική σεκάνς του Fight Club μ' αρέσει. Και άμα μπαίνω σε αεροπλάνο και κλαίνε παιδάκια σκέφτομαι με φρίκη ότι αν γίνει τίποτα εγώ θα πάω χορτάτος πια, ενώ τα παιδάκια... μετά σκέφτομαι ότι κι εμένα με περιμένουνε στο έδαφος.

 

Τέλος πάντων, δεν το γράφω αυτό το βιδάνιο για να εκτονωθώ (μόνο) αλλά για να υπογραμμίσω ένα σημείο:

 

Η ενσυναίσθησή μας χρειάζεται πολλή εξάσκηση ακόμα. Χρειάζεται και διεύρυνση. Όταν έπεσε το αεροπλάνο της Swiss για Νέα Υόρκη, είχε επιπέσει θρήνος σε ολάκερο τον δυτικό κόσμο: πώς είναι δυνατόν να πεθαίνει κόσμος σε υπερατλαντική πτήση, γιατί αφήνει ο Θεός να πέφτουν αεροσκάφη γεμάτα με Ελβετούς και Ευρωπαίους; Αναλογιζόμασταν την εγκλωβισμένη φρίκη και τον ανεξέλεγκτο πανικό που προηγούνται του αεροπορικού θανάτου και ήμασταν άρρωστοι για βδομάδες. Έκτοτε σκοτώθηκε αρκετός κοσμάκης σε αεροπορικά δυστυχήματα (στα οποία, λέει, πρέπει να πάνε 5-7 πράγματα μαζί στραβά για να υπάρξει έστω κι ένα θύμα, όχι σαν τα αυτοκινητάκια μας, που σκοτώνουνε για ψύλλου πήδημα). Σκοτώθηκαν κινεζάκια και λοιπά ασιατάκια. Σκοτώθηκαν και λοιποί χαχόλοι μέσα σε κακοσυντηρημένα αεροσκάφη, σε ειδήσεις που πέρασαν στα ψιλά. Κι ας μην το ανοίξω προς Κογκό και Σιέρρα Λεόνε και Παλαιστίνη ή  προς Συρία μεριά, όπου δεν έχουμε δυστυχήματα αλλά "επιχειρήσεις" κι εκστρατείες. Αλλά καλά να πάθουνε, μωρέ, τέτοιοι είναι, χαχόλοι, ημιάγριοι, φανατικοί.

 

Ενώ στον δυτικό κόσμο, αρκεί ένας χαμηλών τόνων τύπος που πέρασε όλα τα ψυχομετρικά τεστ. Και ούτε καν αεροπειρατής: πιλότος.