Sraosha: Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη

Θυμάμαι έναν μύθο που μας έλεγαν στο δημοτικό, για έναν τσοπανάκο που δεν μπορούσε να κρατήσει ένα μυστικό και το είπε σε ένα πηγάδι. Δε θυμάμαι τι έγινε μετά, κάτι κακό πάντως.

Το έχω ξαναπεί: ο κόσμος κάθεται και μου λέει λεπτομερώς τα σώψυχά του. Πολλές φορές μου λένε μυστικά τους, μιλάμε για λεπτά ζητήματα, άνθρωποι που γνώρισα πριν δεκαπέντε κι είκοσι λετπά. Μερικοί επιμένουνε να μου εκμυστηρεύονται τα δικά τους για χρόνια, για δεκαετίες. Μάλλον εμπνέω εμπιστοσύνη. Ποιος ξέρει γιατί, αλλά δες ρε παιδί μου σε τι απατηλές βάσεις χτίζεται η εμπιστοσύνη μεταξύ ανθρώπων, που λέει κι ο Μπακιρτζής.

Η κατάθεση σ' εμένα και φύλαξη μυστικών δεν προσφέρει τίποτα στον καταθέτη: απλώς ξέρει ότι κάπου σε κάποιο κελάρι, πηγάδι, θυρίδα βρίσκονται κάτι μυστικά του. Για απαλλοτριώσεις και απελευθερώσεις χρειάζεται η αυθεντία του πνευματικού, του γκουρού, του ψυχιάτρου, του αναλυτή, του θεραπευτή. Εγώ πάλι δεν κρίνω: είμαι βρυκόλακας που δεν περνάει κατώφλια αν δεν τον προσκαλέσεις, είμαι ένα κάπως δειλό βλέμμα, είμαι απλώς ένα ζευγάρι αυτιά.

Πάντως η Ζ. με προειδοποιεί: όσο πιο σοβαρά με εμπιστεύονται, τόσο πιο ευάλωτο και διαπερατό γίνεται το καύκαλο όσων με εμπιστεύονται. Όσα περισσότερα με αφήνουνε να δω, τόσο πιο ευάλωτοι νιώθουν και γίνονται, αφού βρίσκονται εκτεθειμένοι στο βλέμμα μου. Αυτό με κάνει υποψήφιο για σφοδρά μίση ή, ακριβέστερα, για σπασμωδικά λακτίσματα εξώθησης κι απομάκρυνσης. Ειν' επικίνδυνον πράγμα η εμπιστοσύνη.

Μέχρι τώρα εγώ την έχω βγάλει σχεδόν καθαρή.