Πρέπει να ήταν αρχές Μαΐου του 2010, όταν η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου του Ελάσσονος ψήφιζε το πρώτο μνημόνιο. Ο πρωθυπουργός ερχόταν καθημερινά στο κέντρο της Αθήνας από το σπίτι του στο Καστρί, όμως εκείνη την ημέρα της ψηφοφορίας ο κόσμος ήταν τόσο αντίθετος που δεν ήθελε να τον αφήσει να φτάσει στη Βουλή. Έτσι είχε κλείσει προσωρινά η λεωφόρος Βασιλέως Κωνσταντίνου από το Χίλτον ως τη Ρηγίλλης, για να μπορέσει να περάσει από εκεί η πρωθυπουργική αυτοκινητοπομπή, να παρκάρει στο Μαξίμου και από εκεί ο πρωθυπουργός να διασχίσει πεζός την Ηρώδου Αττικού, να περάσει μέσα από τον Εθνικό Κήπο και να μπει στη Βουλή από την πίσω πόρτα (όπως και έκανε).

 

Η λεωφόρος είχε κλείσει όχι μόνο για οχήματα, αλλά και για πεζούς, με έναν τρόπο πρωτόγνωρο για καθεστώς δημοκρατίας, που εγώ τουλάχιστον δεν είχα ξαναδεί: είχαν παραταχτεί αστυνομικοί στις δύο πλευρές του δρόμου σε όλο το μήκος της διαδρομής, περίπου εξακόσια μέτρα, σώμα με σώμα, σχηματίζοντας ανθρώπινα τείχη. Δεν ήταν καλό σημάδι αυτό. Δεν ήταν τιμητική φρουρά αυτή, μάλλον ατιμωτική ήταν. Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι.

 

Την εβδομάδα που πέρασε, μια μικρή αντιπροσωπεία αστυνομικών και άλλων ένστολων έκαναν μια συμβολική διαδήλωση στην Ηρώδου Αττικού, απέναντι από του Μαξίμου, διαμαρτυρόμενοι για την πολιτική ενός άλλου πρωθυπουργού. Σύντομα απομακρύνθηκαν, και ο αρμόδιος υπουργός της κυβέρνησης αυτής που υπερηφανεύεται ότι έβγαλε τα κάγκελα γύρω από τη Βουλή και απελευθέρωσε την πρόσβαση των πολιτών σε δημόσιους χώρους και κτίρια, έκλεισε την Ηρώδου Αττικού για τα αυτοκίνητα και για τους πεζούς: όσοι πεζοί επιθυμούν να την διαβούν θα πρέπει να υποβάλονται σε έλεγχο. Ούτε κι αυτό είναι καλό σημάδι (για την κυβέρνηση, τη δημοκρατία ή την αριστερά).

 

Η Ηρώδου Αττικού, αυτός ο εμβληματικός δρόμος της Αθήνας, αγαπημένος των τουριστών (κυρίως πεζών) και τουριστικών λεωφορείων, αλλά και των Αθηναίων (πεζών και εποχουμένων), δεν κλείνει για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση. Ήδη από τα χρόνια της διακυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Μικρού είχε αρχίσει να κλείνει τις νύχτες, από περίπου τις 21.00 ως την άλλη μέρα στις 07.00, χωρίς καμιά δικαιολογία, επίσημη ή ανεπίσημη. Αυτή ακριβώς η έλλειψη δηλωμένου σκεπτικού δείχνει ότι έγινε για να καλύψει την πλήρη αδυναμία αστυνόμευσης της περιοχής (παρά την κλούβα που είναι μόνιμα παρκαρισμένη στην αρχή του δρόμου), όπως έγινε και με τα αστυνομικά τμήματα της πρωτεύουσας, που επίσης απαγόρευαν την πρόσβαση αυτοκινήτων τη νύχτα.

 

Όλα αυτά έγιναν άτυπα, δίχως την παραμικρή κυκλοφοριακή ρύθμιση που συνεπάγεται το τακτικό κλείσιμο ενός κεντρικού δρόμου, και δίχως την παραμικρή αισθητική πρόνοια: ο δρόμος κλείνει με πρόχειρα πλαστικά εμπόδια που χρησιμοποιούνται σε αγώνες δρόμου, και ερυθρόλευκες πλαστικές κορδέλες που βρωμίζουν και ξεφτίζουν απο την επαναχρησιμοποίηση. Αυτά, στον δρόμο-βιτρίνα της Αθήνας, που περνάει μπροστά από το Προεδρικό μέγαρο. Ο οποίος δρόμος είχε αρχίσει επί κυβερνήσεως Πρώτη Φορά Αριστερά να κλείνει μόνιμα και την ημέρα, όχι μόνον όποτε υπήρχαν διαδηλώσεις, δυσκολεύοντας τη ζωή των πολιτών που ήθελαν να κινηθούν προς Παγκράτι, Συγγρού, Βουλιαγμένης και Καλλιρόης (μεταξύ άλλων). Τουλάχιστον οι τροχονόμοι ήταν ειλικρινείς και ρεαλιστές: αν τους ρώταγες πότε θα ανοίξει ο δρόμος, απαντούσαν «να ψηφιστεί το ασφαλιστικό και βλέπουμε».

 

Στην Ηρώδου Αττικού, απαγορευόταν η στάθμευση και η στάση αυτοκινήτων, ώστε να υπάρχει ανεμπόδιστη οπτική διαφυγή από το Μουσείο Μπενάκη ως το Παναθηναϊκό Στάδιο.  Η μόνιμη κλούβα στη γωνία με τη Βασιλίσσης Σοφίας που φύλαγε τα γραφεία της ΕΕ (ενώ δίπλα βρισκόταν η έδρα της Προεδρικής Φρουράς!) ήταν το πρώτο εμπόδιο. Επί κυβερνήσεως Σαμαρά, εμφανίστηκαν οι πρώτες θέσεις θεσμοθετημένες παρκαρίσματος, στο τέλος του δρόμου. Επί κυβερνήσεως Τσίπρα, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα έξω από το γραφείο του αφεντικού έγιναν καθεστώς, και επεκτάθηκαν σε όλο το δρόμο. Η αστυνόμευση δεν ισχύει σε ειδικά καθεστώτα όπως αυτό που προδήλως ισχύει στην παρούσα οδό. Κι έχουμε πια εντελώς ειδικές συνθήκες, και ειδικό καθεστώς, γιατί έξι ένστολοι διαδήλωσαν ειρηνικά για είκοσι λεπτά και προκάλεσαν πανικό στην κυβέρνηση.

 

 

Ίσως κάποτε, η Ηρώδου Αττικού να πεζοδρομηθεί για να τελειώνουμε, όπως έγινε με την Διονυσίου Αρεοπαγίτου (αν κι εκεί δεν ελέγχονται οι πεζοί). Ίσως κάποτε να αποκτήσουν σπίτια στο δρόμο αυτό και υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έγινε με τον Τσοχατζόπουλο στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Όπως και να έχει, η Ιστορία θα ακολουθήσει την πορεία της, κι εμείς θα είμαστε εδώ για να βλέπουμε.