• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
posts
Η γενιά μου – ας πούμε ειμαι γεννηθείσα μέσα στην πενταετία 1985-1990 – είναι μια τρομοκρατημένη γενιά με απίστευτο θράσος. Με μεράκι στην κατάθλιψη, λάφυρο πολέμου τον εγωκεντρισμό και καθηλωμένη να τυφλώνεται από τη νέον επιγραφή «ΑΞΙΖΩ» που φεγγοβολά πάνω από το προσκέφαλό της.
• • •
Του δρόμου το αφήγημα
• • •
Πώς το έκαναν και πετύχαινε χωρίς τη σημερινή μοιρολατρία του «αξίζω»
• • •
• • •
... της σύνδεσης του απρόοπτου
• • •
κάτι για τον έρωτα
• • •
• • •
Μπορείς να μισείς. Αυτό έχει κάτι ηρωικό σε σχέση με την κρυπτική ευχή ψόφος, που φέρει τη βλαχιά της δεισιδαιμονίας, τη διαστροφή κάποιου δήθεν προστατευτισμού, την απώλεια των αθρώπινων αισθήσεων με αφορμή τη νιρβάνα της κακίας.
 
• • •
Ένας ρυτιδιασμένος κόσμος από τα δέκα του χρόνια που δεν μπορεί να μάθει ιστορία, να φτιάχνει καλούπια από πηλό, να προσεύχεται μήπως φτιάξουν τα ασήμαντα.
 
• • •
Δεν αισθάνομαι πως ανήκω σε μια γενιά που δεν έχει ταλέντο. Αισθάνομαι πως ανήκω σε μία πεισματωμένη γενιά να ζήσει στο παλάτι που του έταξαν. Η προσδοκία είναι το λάθος μας. Οι ευθύνες, όμως, του αντίπαλου δέους είναι εξίσου σημαντικές. 
• • •
Στην εκθέση Μόραλη και Καπράλου στο ΚΠΙΣΝ...
• • •
Αν η ποίηση δεν μπορέσει να γίνει λαϊκό κτήμα –ως προς την εμβέλειά της– αυτήν την εποχή, δεν νομίζω να τα καταφέρει ποτέ.
• • •
Ρε, χαλάτε την πιάτσα με το massive culture μπουζοκονταγλάν! Το ουρητήριο όσο και να το τρίψεις με σαπούνι, τσίκνα μυρίζει
• • •
• • •
• • •
Τα συναισθήματα  είναι οι τεκτονικές πλάκες του εγκεφάλου. Κοινωνείς το ατόφιο συναίσθημα στον άλλον. Είναι περίεργο πως το μίσος δεν το κρύβουμε τόσο εύκολα. Είναι ένα δερμάτινο ζωνάρι που σφίγγει τα γάγγλια των συναισθηματικών μας εκρήξεων.  Ευκολοδιατυπωμένο το μίσος
• • •
Ας διαβάσουμε ένα ακόμη βαρετό κείμενο τώρα για το πόσο σωστό είναι κάτι το οποίο είναι αυτονόητο ότι είναι σωστό και θα έπρεπε να το έχουμε ξεπεράσει ως ενήλικες.
• • •
Το προαναγγελτικο “άκου να δεις” για εμάς τους ενοχικούς είναι τα τριάντα δεύτερα κρύου ιδρώτα και πρόζα Τράγκα σε υπερδιέγερση συν κακιοσύνη Ρόκκου και ποκερ φέις Τατιάνα.
Αυτά.
Να μας προσέχετε, πεθαίνουμε γρήγορα, φανταζόμαστε τα χειρότερα.
• • •
...της αυτόματης διασύνδεσης με το τίποτα.
• • •
• • •
• • •
Τι να ζηλέψεις από αυτά τα αχούρια;
Μα τα ζηλεύω.
Απεγνωσμένες προσπάθειες για “το σπίτι μου”.
• • •
Υπερπροσπάθεια! Αμήν! Είθε να γίνω ένας σιδερένιο μαραφέτι, να μην έχω ανάγκη για νοσταλγικές αναπολήσεις, για συναισθηματικούς παρεμβατισμούς, για χαζολόγημα. Μακάρι, θέε μου, να φτιάξεις ένα επαρκές ενέσιμο κοκτειλάκι, να γίνω νυχτερίδα!  Μόνο οι ανίκανοι, οι χαζοί, οι μαλθακοί, οι αποτυχημένοι κοιμούνται
• • •
Για τα κορίτσια επινοήθηκαν οι τέχνες. Η ζωγραφική, η ποίηση, το γκράφιτι, το ηλιακό σύστημα, τα βάζα, το χνούδι, το μαλακό των χειλιών, οι αρρώστιες των καρδιών, το αλκοόλ, οι μύες. Όλα αφιερώνονται σε εκείνη. 
• • •
• • •
σεξισμος , φεμινισμός 
• • •
Μιμητισμός. Τίποτα δικό μου
• • •
• • •
Ύμνο προς τον καφέ... λοξοδρομώντας
• • •
Γιατί προσπαθούσαν να περάσουν την οσιομαρτυρίτιδά τους στις κόρες και εγγόνες. Και εκείνες έμειναν ταπεινωμένες, μονάχες με μαύρες καρδιές. Προδομένες βύζαιναν μωρά. Φορούσαν στριγνκ και προσπαθούσαν ανάμεσα σε όλα τα άλλα να χωρέσουν και το σέξι. Έκαναν το σταυρό τους, έψαχναν τις εισερχόμενες κλήσεις. Ψώνιζαν μελιτζάνες, κοιτούσαν τις εξερχόμενες κλήσεις. Και έπειτα κατάλαβαν πως αν το πλοίο γυρίσει με όλη τη σαβούρα, βόθρος θα γίνουν τα νερά. Τα σκατά θα φτάσουν μέχρι τα ίσαλα και η μυρωδιά θα τρυπήσει τα πνευμόνια. Εκεί, μερικές έλυναν τους γόρδιους δεσμούς. Άλλες, όμως, κράταγαν γερά και τις κατραπακιές δεν τις φοβόντουσαν. Ηρωίδες θες να τις πεις; Θηριώδεις σίγουρα. Τέρατα ολόκληρα και μαραμένα.
 
• • •