Οι εκλογές έγιναν, ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς κέρδισε. «Πρώτη φορά Αριστερά» ήταν ένα από τα σύνθηματά του, που ελέγχεται ως ανακριβές από όσους είναι μεγαλύτεροι σε ηλικία από τον Αλέξη Τσίπρα και το επικοινωνιακό του επιτελείο: η πρώτη νίκη της Αριστεράς ήταν η νίκη του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος το 1981, κι έτσι την εξέλαβε ο κόσμος τότε ― άσχετο πώς εξελίχτηκε στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ.

 

«Θα αξιοποιήσουμε την εμπιστοσύνη και θα σχηματίσουμε κυβέρνηση όλων των Ελληνίδων και όλων των Ελλήνων. Θα εμπιστευτούμε κάθε Ελληνίδα και κάθε Έλληνα ξεχωριστά, ανεξάρτητα από το αν μας ψήφισε, ή δεν μας ψήφισε», δήλωσε ο κ. Τσίπρας στον επινίκειο λόγο του στα Προπύλαια το βράδυ των εκλογών. Η κυνική ανάγνωση αυτής της δήλωσης ήταν ότι προανήγγειλε κυβέρνηση συνασπισμού, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πέτυχε την αυτοδυναμία. Αλλά ήταν πολύ νωρίς για κυνισμό, ο κόσμος πανηγύριζε (και δικαίως) στους δρόμους, άλλωστε είχαμε πρώτη φορά Αριστερά, όχι;

 

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε μέσα στην ίδια μεθυστική αβεβαιότητα, αλλά σύντομα επανήλθαμε στη νηφαλιότητα όταν καταλάβαμε πώς ο κ. Τσίπρας, ως πολιτικός, εννοούσε τον ορισμό «όλων των Ελληνίδων και όλων των Ελλήνων». Δεν απηύθυνε πρόταση σε όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους για να διερευνήσουν την δυνατότητα συνεργασίας, να εισπράξει κατάφαση ή άρνηση. Κάθε άλλο. Απευθύνθηκε πρώτα στον Πάνο Καμμένο (και ουσιαστικά μόνον σε αυτόν), πολιτικό του αντίπαλο αλλά προσωπικό του φίλο και αρχηγό του έκτου κατά σειρά κόμματος, ο οποίος μετά τη συνάντηση ανακοίνωσε πασιχαρής ότι η χώρα είχε κυβέρνηση. Ύστερα από αυτό το τετελεσμένο, οποιαδήποτε συνάντηση με το πέμπτο κόμμα (ΚΚΕ) ή το τέταρτο (Ποτάμι) ήταν περιττή, και δεν έγινε.

 

Σε όλα τα κόμματα (σχεδόν) υπήρχαν και αξιόλογα στελέχη, εκτός από τα συνήθη άχρηστα. Γιατί δεν προσκλήθηκαν καν στο διάλογο η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΙΔΗΣΟ, η Ένωση Κεντρώων, η Τελεία, ο ΛΑΟΣ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι Πράσινοι-ΔΗΜΑΡ, το ΚΚΕ (Μ-Λ) ώστε να συνεισφέρουν, ή να αρνηθούν; Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί, αναπόφευκτα, στο σκεπτικό του κ. Τσίπρα.

 

Αν το ζητούμενο ήταν να βρεθεί ένας συνεργάσιμος δεξιός με αρκετούς βουλευτές ώστε να σχηματιστεί κυβέρνηση με υπερκομματικό προσωπείο και άλλοθι, τότε αποστολή εξετελέσθη. Αν το ζητούμενο ήταν να σχηματιστεί μια κυβέρνηση όλων των Ελληνίδων και όλων των Ελλήνων ― όχι οικουμενική, αλλά με την ευρύτερη εκπροσώπηση του εκλογικού σώματος ώστε να μπορεί να επικαλείται την νομιμοποίηση που θα χρειαστούν οι θεσμικές αλλαγές που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε το ζητούμενο παραμένει.

 

Γιατί θα χρειαζόταν (και μπορεί να χρειαστεί) κάτι τέτοιο; Ας δούμε λίγο τα νούμερα, με βάση τα επίσημα στοιχεία.

 

Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 ήταν εγγεγραμμένοι 9.911.495 πολίτες.

Ψήφισαν 6.330.957 πολίτες.

Απείχαν 3.580.538 πολίτες.

ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν 2.246.124 πολίτες.

Περισσότεροι ήταν αυτοί που απείχαν, παρά αυτοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

 

Από αυτούς που ψήφισαν, το 36,34% ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό σημαίνει ότι το 63,66% δεν ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμη και με την προσθήκη του 4,75% των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, το ποσοστό του κυβερνητικού συνασπισμού φτάνει μόλις το 41,09%.

Αυτό δεν είναι εκπροσώπηση όλων των Ελληνίδων και όλων των Ελλήνων, ούτε καν της πλειοψηφίας των ψηφισάντων.

 

Σύντομα η αντιπολίτευση (όταν και αν ανασυγκροτηθεί) θα αρχίσει να απαιτεί νέα προσφυγή στις κάλπες, με την αιτιολογία ότι η παρούσα κυβέρνηση διαθέτει μεν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά δεν εκπροσωπεί τη βούληση του εκλογικού σώματος. Και θα έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει, γιατί είναι ακριβώς αυτό το επιχείρημα που χρησιμοποιούσε ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση.

 

Οι επόμενες εβδομάδες και μήνες έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν θα πρέπει να υποτιμήσετε ποτέ τον κ. Τσίπρα, που έχει περάσει από την μεγάλη του γένους σχολή που λέγεται Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας. (Είναι μάλιστα ο πρώτος απόφοιτός της που φτάνει σε τέτοιο αξίωμα.) Έχει και όραμα και σχέδιο και μέθοδο, γνωρίζει καλά τη διαφορά ανάμεσα στο είναι και στο φαίνεσθαι. Ενώ εμείς ευφραινόμαστε με τις πρώτες πράξεις της κυβέρνησής του και πλέουμε σε πελάγη επικοινωνιακής ευφορίας, το πραγματικό παιχνίδι γίνεται αλλού, και η agenda, καίτοι υπαρκτή, παραμένει προσώρας αφανής. Όλα θα φανερωθούν και θα κριθούν σε βάθος χρόνου ― όπως άλλωστε έγινε και με το ΠΑΣΟΚ.

 

Ναι, αλλά εν τω μεταξύ, εμείς δεν είμαστε ιστορικοί του μέλλοντος, είμαστε άνθρωποι του παρόντος, έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε. Η ευφορία δεν πρέπει να μας κάνει χαζοχαρούμενους ή εθελοτυφλούντες.

 

Το Greek Cloud δεν ανήκει σε κανένα κόμμα και σε καμία παράταξη, και φιλοδοξεί να είναι το βήμα όλων των σκεπτομένων Ελληνίδων και Ελλήνων (αν σας θυμίζει κάτι αυτό). Διεκδικούμε καθημερινά την ανεξαρτησία μας, τη νηφαλιότητα, την πολυσυλλεκτικότητα, την ενημέρωση και την κριτική σκέψη. Δεν είναι τυχαίο ότι δύο από τους συνεργάτες/μπλόγκερς μας έχουν ως σύνθημα τις φράσεις «Δέχου παρόντα και μαθών την αιτίαν», και «Νάφε και μέμνασο απιστείν». Δύο προστακτικές που μας οδηγούν να γράφουμε και να καταθέτουμε δημόσια αυτό που είναι πραγματικά δικό μας: τη γνώμη μας.