Το αντίδωρο
26-06-2019

Είχε χθες στις ειδήσεις ζωντανή συνέντευξη ενός παλιού προπονητή του Αντετοκούμπο, από την εποχή που έπαιζε στον Φιλαθλητικό. Η συνέντευξη δινόταν στις εξέδρες του κλειστού γυμναστηρίου του Ζωγράφου και ως ηχητική υπόκρουση στις ερωταπαντήσεις ακουγόταν αυτό το τόσο χαρακτηριστικό και τόσο αγαπησιάρικο τρίξιμο που κάνουν τα αθλητικά παπούτσια των μπασκετμπολιστών πάνω στο παρκέ όταν παίζουν διπλό. Ακόμα κι αν δεν βλέπεις, είναι σαν να σου μεταφέρει την εικόνα ο ήχος: νέοι άνθρωποι σε διαρκή κίνηση, προσπαθούν να μαρκάρουν και να ξεμαρκαριστούν ο ένας απ’ τον άλλο, προσπαθούν να ντριμπλάρουν ή να κλέψουν την μπάλα ο ένας απ’ τον άλλο, προσπαθούν να σκρινάρουν ή να αποφύγουν το σκριν ο ένας του άλλου, μια χορογραφία νιότης, ομαδικότητας, αθλητικότητας, δεξιοτεχνίας, αυτοματισμών, πέντε εναντίον πέντε, μια ομάδα εναντίον μιας άλλης, μια μπάλα, δυο καλάθια, ένας στόχος, με κάθε καινούργια προπόνηση μια καινούργια επανάληψη του ίδιου ήχου, ένας ήχος που δεν θα κρατήσει για πάντα, θα κρατήσει για όσα χρόνια σε κρατάνε τα πόδια σου (και τα πόδια δεν κρατούν για πάντα), θα κρατήσει ακόμα λιγότερο αν δεν αξίζει να βρίσκεσαι εκεί, αν τα πόδια άλλων κινούνται με περισσότερη χάρη, αντοχή και φυσικότητα, αν τα πόδια άλλων ξέρουν τα βήματα του χορού, των ελιγμών και των προσποιήσεών του, καλύτερα από σένα.

Ακόμη περισσότερο από τον ίδιο, ακόμη περισσότερο από την οικογένειά του, ακόμη περισσότερο από την Ελλάδα και τη Νιγηρία και τους Μπακς του Μιλγουόκι, ο Γιάννης Αντετοκούμπο εκπροσωπεί αυτόν τον ήχο των όπου γης κλειστών, εκπροσωπεί την έλλειψη αντίστοιχου ήχου των όπου γης ανοικτών, εκπροσωπεί κάθε παιδί με μια μπάλα κάτω από μια μπασκέτα από την ηλικία ακόμα που η μπάλα είναι πάρα πολύ μεγάλη και βαριά και η μπασκέτα αδιανόητα ψηλά, εκπροσωπεί κάθε άνθρωπο που, κάνοντας μπάλα ένα χαρτί που πρέπει να πετάξει, το σουτάρει με στυλ στο καλάθι των αχρήστων και πανηγυρίζει αν μπει και ματαιώνεται αν αστοχήσει.

Όσα ο Γιάννης μπόρεσε στην κανονική περίοδο ή όσα ο Καουάι μπόρεσε στα πλέι οφ, εκπροσωπούν τις στρατιές όλων εκείνων που δεν μπόρεσαν· τις ανεξαρτήτως χρώματος, καταγωγής και εθνικότητας στρατιές των για πλάκα, των για λίγο, των ερασιτεχνών αλλά και των επαγγελματιών μπασκετμπολιστών, που δεν μπόρεσαν· όλων αυτών που σχηματίζουν μια πυραμίδα, η οποία όσο ανεβαίνει μεγαλώνει και ο δείκτης δυσκολίας, για να φτάσουμε στην κορυφή της κορυφής, όπου χωρούν μόνοι οι ελάχιστοι εκλεκτοί της κάθε γενιάς του αθλήματος.

Και η βαριά βιομηχανία του αθλητικού θεάματος δεν θα μπορούσε να στηθεί σε καμιά άλλη βάση, παρά αυτή της οικουμενικής ταύτισης με τους ελάχιστους εκλεκτούς που μπορούν όσα κανείς άλλος δεν μπορεί. Τον Αντετοκούμπο τον νιώθει δικό του κι ο Τούρκος φίλος του μπάσκετ, κι η Κινέζα φίλη του μπάσκετ, κι ο χρυσαυγίτης φίλος του μπάσκετ.

Από εκεί και πέρα ζούμε σε μια χώρα, όπου την μέρα βράβευσης του Γιάννη, ο μια ζωή ούλτρα αριστερός σκιτσογράφος και δημοσιογράφος Στάθης (Σταυρόπουλος) ανεβάζει στο Τwitter την εξής ανάρτηση: «Πέντε χρόνια Ευρωβουλευτής των Ελλήνων στις Βρυξέλλες η κυρία Κούνεβα, και όμως δεν καταδέχτηκε να πάρει την ελληνική υπηκοότητα. Ούτε καν για το ονόρε». Κι αν έτσι σκέφτονται κι ακόμα χειρότερα αν έτσι εκφράζονται δημοσίως οι ούλτρα αριστεροί υποψήφιοι βουλευτές, πώς να μιλήσουν μετά οι ούλτρα δεξιοί υποψήφιοι βουλευτές, όπως ένας κάποιος Κυρανάκης της ΝΔ, που αφού πρώτα τάζει επίδομα για κάθε νέο παιδί προκειμένου να καταπολεμηθεί η υπογεννητικότητα και ο καλός σχολιαστής του επισημαίνει ότι αυτό «είναι κίνητρο να γεννούν οι γύφτοι», σπεύδει να διευκρινίσει ότι το επίδομα θα δίνεται μόνο σε ελληνόπουλα, σπεύδοντας να διευκρινίσει περαιτέρω μόνο σε παιδιά γεννημένα από Έλληνες γονείς. Βρισκόμαστε ακόμα εντός του συνταγματικού τόξου, ας μην πάμε σε απόψεις πιο πέρα, δεν χρειάζεται.

Θα επιχειρήσω μια υπόθεση. Μπορεί να πέφτω τελείως έξω, αλλά θα την επιχειρήσω. Ο Γιάννης Αντετοκούμπο βρίσκεται σε διαρκείς εξετάσεις από όλους εκείνους, από όλους τους πάρα πολλούς εκείνους, που είτε το ομολογούν είτε ντρέπονται να το ομολογήσουν δημόσια, τον κοιτάζουν ακόμη με μισό μάτι. Μάλλον τελικά θα τους εξυπηρετούσε να μην έπαιζε τα επόμενα χρόνια στην Εθνική Ελλάδας, μάλλον τελικά θα τους εξυπηρετούσε να έριχνε μαύρη πέτρα η οικογένεια Αντετοκούμπο πίσω της και να έμενε όλη μόνιμα στις ΗΠΑ, μάλλον τελικά θα τους εξυπηρετούσε τα επόμενα χρόνια ο Γιάννης να ερχόταν πολύ περισσότερο σε επαφή με την πλευρά της νιγηριανής καταγωγής του ή έστω να γινόταν εντελώς αμερικανάκι. Όσο δεν συμβαίνει αυτό, ο Γιάννης θα είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνονται την έννοια πατρίδα. Αν παίξει στο παγκόσμιο και αρχίσει να καρφώνει στα μούτρα των αραπάδων των ΗΠΑ, οκ μπορεί να νιώσουν συγκίνηση για το δικό τους παιδί. Αλλά όχι άλλα καπρίτσια. Αρκετή καλή θέληση δείξαμε ως τώρα. Για να χρησιμοποιήσουμε πάλι τα λόγια του Στάθη, παραφράζοντας τα, το θέμα με τον κύριο Αντετοκούμπο είναι θέμα αντιδώρου στο αίσθημα του λαού που τον τίμησε, επιδεικνύοντας έτσι ο λαός έναν ωραίο αντιρατσισμό κι έναν βαθύ σεβασμό στο πρόσωπο του.