Ας ξεκινήσουμε με νούμερα:

• Τον Ιούλιο του 15, 2.245.368 πολίτες ψήφισαν ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα.
• Τον Ιούλιο του 19, 2.251.411 πολίτες ψήφισαν Νέα Δημοκρατία.
• Ο ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε πολύ μεγαλύτερη πτώση σε αριθμό ψηφοφόρων μεταξύ Ιανουαρίου  (2.245.978 ψήφοι) και Σεπτεμβρίου (1.926.526 ψήφοι) του 15, με τη μεσολάβηση της συνθηκολόγησης μετά το δημοψήφισμα, λαμβάνοντας 319.452 ψήφους λιγότερες,
• από ό,τι μεταξύ Σεπτεμβρίου του 15 (1.926.526, όπως είπαμε, ψήφοι) και Ιουλίου του 19 (1.781.174 ψήφοι), με τη μεσολάβηση σχεδόν τεσσάρων ετών μνημονιακής και μεταμνημονιακής διακυβέρνησης, όπου και έλαβε 145.352 ψήφους λιγότερες.

Όσο προφανές κι αν είναι ότι δεν αλληλεπικαλύπτονται πλήρως τα σύνολα των φηφοφόρων του ΝΑΙ του Ιουλίου του 15 με τους ψηφοφόρους της ΝΔ του Ιουλίου του 19 (υπάρχει εκτός των διαφόρων άλλων που μπορεί να σκεφτεί κανείς και το ποσοστό του ΚΙΝΑΛ), εξίσου προφανές θεωρώ ότι είναι, πως όσο πολύ κοντά βρίσκονται σε απόλυτους αριθμούς, άλλο τόσο πολύ κοντά βρίσκονται και σε γενικότερη ιδεολογική τοποθέτηση. Υπ’ αυτην την έννοια -και με μια ομολογημένη δόση υπερβολής- θα μπορούσαμε να πούμε ότι τέσσερα χρόνια μετά την εκλογική συντριβή του, το ΝΑΙ καταγάγει εκλογικό θρίαμβο.

Γιατί για τους ψηφοφόρους του ΝAI το ζητούμενο δεν ήταν μόνο η παραμονή στην Ευρωζώνη και την πατρίδα μας την Ευρώπη. Αν ήταν μόνο αυτό, θα είχε αλλάξει η στάση τους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τη συνθηκολόγηση. Αλλά μολονότι εκ των πραγμάτων το μεγαλύτερο διακύβευμα είχε βγει από την εικόνα της κομματικής διαμάχης, μολονότι και οι μεν και οι δε μνημονιακοί είχαν γίνει πια, ο αντισυριζαϊσμός όχι μόνο δεν κόπασε, αλλά μάλλον μεγάλωσε κιόλας. Γιατί, για τους ψηφοφόρους του ΝΑΙ τότε και της ΝΔ τώρα, βασικό ζητούμενο είναι να ξανακυριαρχήσει απόλυτα ένα μοντέλο σκέψης και ζωής, όπου οι συζητήσεις των ανθρώπων θα επικεντρώνονται στα δυο σετ ρούχων που άλλαξε η Τζένη Μπαλατσινού, καθώς άλλο φόραγε στην ορκωμοσία του νέου ανδρός της και άλλο φόραγε στην τελετή παράδοσης – παραλαβής του υπουργείου του νέου ανδρός της. Ζητούμενο ήταν και είναι όχι η απαλλαγή από το το τοξικό πολιτικό κλίμα του ΣΥΡΙΖΑ και του παλιού αντιμνημονιακού μετώπου, αλλά η ίδια η πολιτική ως τοξικότητα, η ίδια η πολιτική ως πεδίο ανεπιθύμητων συγκρούσεων, η ίδια η πολιτική ως κάτι που εξακολουθεί και παραμένει χρειώδες.

Ο απολιτίκ και λάιφ στάιλ κόσμος, ο κόσμος του παλαιού ανδρός της Τζένης, ένας κόσμος ωραίων, πλούσιων και πετυχημένων, ένας λαμπερός κόσμος λαμπερών ανθρώπων, είναι ένας κόσμος που θέλει να μην υπάρχουν κοινωνικές εντάσεις, να μην υπάρχει οτιδήποτε που μας αποσπά την προσοχή, θέλει όλοι να έχουμε αποδεχθεί πέρα από ιδεοληψίες ότι οι κανόνες λειτουργίας των αγορών, της αγοράς εργασίας, των διεθνών οργανισμών στους οποίους είμαστε ενταγμένοι, είναι αυτοί που είναι. Τους αποδεχόμαστε και προχωράμε ειρηνικά, χωρίς τσακωμούς, αγαπημένοι, όσοι δεν τα βγάλουν στην πορεία πέρα ας πρόσεχαν και σαφώς φταίνε και οι ίδιοι, αλλά το θέμα δεν είναι να κοιτάμε προς τα κάτω, αλλά προς τα πάνω. Προς τη λάμψη. Να συζητάμε για τη Τζένη και τα παιδάκια που κάνουν οι πρίγκιπες στο Μπάκιγχαμ. Έτσι, ακόμη και αν είσαι σε αυτούς που δεν έχουν να βγάλουν τον μήνα, έχεις και πάλι γεμίσει το μυαλό σου και την καρδιά σου με εικόνες και παραστάσεις μιας άλλης ζωής. Μιας άλλης ζωής με τα δικά της προβλήματα κι αυτής. Δεν φέρνουν τα χρήματα και η δόξα την ευτυχία, μαζί με την λάμψη καταναλώνεται και το σαπουνοπερικό κουτσομπολιό της ίντριγκας και των δολοπλοκιών, ενίοτε και των τραγωδιών αυτών των ανθρώπων που ενώ είναι τόσο διαφορετικοί από εμάς, είναι τελικά εξίσου άνθρωποι όσο κι εμείς.

Για πέντε χρόνια, από το 2010 ως το 2015, πίσω από τη ρήξη Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο υπήρχε τελικά και η ρήξη Πολιτική – Απολιτίκ. Η δεκαετία του δέκα ήταν μια χαμένη δεκαετία όχι τόσο για όσα χάσαμε οικονομικά, όχι τόσο για τους ανθρώπους που έφυγαν από τη χώρα, όσο για το ότι έκλεισαν τα περιοδικά του πρώην ανδρός της Τζένης, όσο για το ότι πήραμε την προσοχή μας από τις φορεσιές της και τη δώσαμε αλλού. Μακάρι τώρα να επανήλθε οριστικά η ομαλότητα. Μακάρι να ξαναρχίσουμε όλοι να είμαστε κουστουμαρισμένοι, καθαροί, ατσιγάριστοι, οικογενειάρχες, να τελειώνουμε όχι με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με την πολιτική γενικά, δεν θέλουμε άλλη πολιτική, να καθαρίσουν μόνο οι πόλεις μας, τα Πανεπιστήμιά σας, να νιώθουμε ασφάλεια με τους περιπολούντες με τις μηχανές τους αστυνομικούς, να κλείσει πια αυτή η πληγή που άνοιξε, όχι πια τα μάτια μας σε φτώχεια, μιζέρια, βρώμα, δυστυχία, ξανά τα μάτια μας στον μόνο κόσμο που αξίζει να προσέχουμε, τον κόσμο τον λαμπερό.