Ένα φορτηγό παρασέρνει ένα χαρτόκουτο. Μέσα στο χαρτόκουτο ένα πεντάχρονο παιδί. Ήρθε απ’ το Αφγανιστάν για να πεθάνει εδώ, στην Μόρια, μέσα σε ένα χαρτόκουτο. Κρυβόταν μέσα στο χαρτόκουτο, έπαιζε μέσα στο χαρτόκουτο, παρίστανε ότι ήταν το σπίτι του το χαρτόκουτο, ποιος ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει ζωή ούτε χωρίς παιχνίδι, ούτε χωρίς κρύψιμο, ούτε χωρίς ένα μέρος που να είναι ή να παριστάνεις ότι είναι το σπιτι σου.

Καλός είναι ο ουρανός, δεν μπορεί να υπάρξει ζωή χωρίς ουρανό, αλλά δεν γίνεται να είναι και ο ουρανός η σκεπή σου. Χρειάζεσαι έναν χώρο που να νιώθεις δικό σου, χρειάζεσαι έναν χώρο που να μην τον μοιράζεσαι με όλους τους άλλους, χρειάζεσαι να αισθάνεσαι ότι αυτό το τεταρτημόριο είναι το μέρος που είναι δικό μου, το μέρος που μου είναι οικείο, το μέρος που είμαι προστατευμένος κι ασφαλής. Τα κεφάλια των ανθρώπων δεν αντέχουν να είναι διαρκώς εκτεθειμένα στον ουρανό.

Ίσως πάλι δεν πήγε ούτε να παίξει με το χαρτόκουτο, ίσως δεν πήγε ούτε να κρυφτεί, ίσως δεν πήγε ούτε να παραστήσει ότι είναι σπίτι του. Ο χρόνος κάπως πρέπει να γεμίζει. Οι μέρες μας κάπως πρέπει να περνούν. Όταν αυτό που σε περιβάλλει είναι χαρτόκουτα, με τα χαρτόκουτα θα ασχοληθείς, με τα χαρτόκουτα θα τον περάσεις.

Eν πάση περιπτώσει, δεν έχει και τόσο σημασία το τι σε οδήγησε μέσα στο χαρτόκουτο, δεν έχει και τόσο σημασία το ταξίδι που έκανες μέχρι να βρεθείς σε ένα χαρτόκουτο της Λέσβου, δεν έχει και τόσο σημασία το πώς έζησες, δεν έχει και τόσο σημασία το πώς πέθανες, δεν έχει και τόσο σημασία το ότι πέθανες. Έχει την σημασία της είδησης της μιας μέρας. Θα ξεχαστείς. Με όλη της την ιδιαιτερότητα, η προσωπική σου τραγωδία δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη συνολική. Δεν είσαι άνθρωπος, είσαι ένας από τα πλήθη των ανθρώπων, είσαι αριθμός, είσαι μέρος του συνολικού προβλήματος, το πρόβλημα είναι το σημαντικό στο σύνολό του, όχι εσύ ως άτομο, όχι εσύ ως πρόσωπο.

Το πρόσωπό σου μέσα στο χαρτόκουτο. Έχεις κάνει τρύπες για να βλέπεις προς τα έξω; Προτιμάς το σκοτάδι; Νιώθεις τουλάχιστον εκεί ασφαλής; Μουρμουρίζεις κάτι φωναχτά ή μόνο στο κεφάλι σου; Τραγουδάς κάτι φωναχτά ή μόνο στο κεφάλι σου; Τι σκέφτεσαι; Σε ποια γλώσσα; Των παιδιών παιδιών ή των παιδιών που φωλιάζουν σε χαρτόκουτα;

Τι θα γινόσουν όταν μεγάλωνες; Δεν πρόλαβες να θελήσεις να γίνεις κάτι, δεν πρόλαβες να ονειρευτείς να γίνεις κάτι. Σε ποια χώρα θα μεγάλωνες; Σε ποια χώρα θα ερωτευόσουν; Σε ποια χώρα θα έκανες παιδιά; Τι ομάδα θα ήσουν; Τι ομάδα θα ήταν αυτά; Θα έπαιζες πολύ ή λίγο μαζί τους; Θα τους έλεγες συχνά ή σπάνια πως πέρασες μικρός και τι ταξίδι έκανες για να φτάσεις ως εκεί; Θα θυμόσουν ότι μια Δευτέρα ενός Σεπτέμβρη είχες παίξει με ένα χαρτόκουτο; Θα επέστρεφες ποτέ στη Λέσβο; Θα έφερνες τα παιδιά σου για διακοπές; Ή δεν θα έκανες παιδιά ποτέ, είτε επειδή δεν ήθελες και τόσο, είτε επειδή δεν έτυχε και τόσο;

Πως θα φερόσουν στους γύρω σου; Πως θα αντιμετώπιζες τις υποχρεώσεις της ζωής; Πως θα αντιμετώπιζες τις πηγές χαράς της ζωής; Θα κέρδιζες τους ανθρώπους ή θα ήταν δύσκολο να γίνεις αγαπητός; Τι είδους λάθη θα έκανες; Τι είδους λάθη θα επαναλάμβανες; Πόσο αδιαπραγμάτευτες θα ήταν οι αρχές σου; Κι από που θα πήγαζαν; Θα σου άρεσε το σινεμά; Θα αφοσιωνόσουν ποτέ σε έναν σκοπό; Θα αφοσιωνόσουν ποτέ σε έναν άνθρωπο; Θα σκεφτόσουν ελεύθερα ή φοβικά; Ποια σχέση θα είχες με τον πόνο; Ποια σχέση θα είχες με τη λύτρωση; Θα προτιμούσες να πατάς ή να σε πατούν; Θα προτιμούσες να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;

Δεν θα μάθεις ποτέ τι θα γινόσουν. Δεν θα γίνεις κάτι άλλο από είδηση της μιας μέρας. Συγγνώμη που δεν πρόλαβες να ζήσεις.