Ναι, αλλά κι αυτή;
05-12-2018

Τουλάχιστον όταν μετά τον βιασμό ή πριν τον βιασμό σε σκοτώνουν κιόλας, τουλάχιστον όταν εκτός του βιασμού σε δολοφονούν κιόλας, είσαι ένα θύμα εγκλημάτων που δεν έχει να αντιμετωπίσει ανοικτές πληγές. Το σώμα σου και η ψυχή σου δεν μπορούν να φιλοξενήσουν πλέον πληγές. Το μόνο επιπλέον κακό που θα πάθεις είναι ο διασυρμός σου. Μικρό το κακό: δεν είσαι πια εν ζωή για να τον βιώσεις, όπως θα τον βίωνες αν σε είχαν μόνο και σκέτα βιάσει, χαρίζοντάς σου όμως την ζωή, και αν εσύ είχες στη συνέχεια καταγγείλει τον βιασμό.  Θα μπορούσες βέβαια και να μην τον καταγγείλεις και να έχεις να διαχειριστείς ένα τραύμα λιγότερο. Η πρώτη θα ήσουν ή η τελευταία;

Και για να είμαστε δίκαιοι, δεν θα σε διασύρουν όλοι ευθέως. Άλλοι, πιο μετριοπαθείς, πιο ψύχραιμοι, λιγότερο ακραίοι, απλά θα βάλουν στην εικόνα τη δική σου συμπεριφορά, απλά θα αναρωτηθούν, απλά θα πουν, εντάξει, δεν έπρεπε να φτάσουν τα πράγματα εκεί που έφτασαν, τώρα καταστράφηκαν εκτός από εσένα και οι άντρες της υπόθεσης, αλλά κι εσύ, βρε πουλάκι μου, μήπως; Μήπως;

Εκείνο που εξηγείται βέβαια μια στάλα δυσκολότερα είναι το εξής: αν υποθέσουμε ότι όσοι σπεύδουν σε κάθε περιστατικό βιασμού να κοιτάξουν με όλη την κατανόηση του κόσμου τον θύτη και με όλη την δυσπιστία του κόσμου το θύμα, επικεντρώνονται στο πόσο τα ήθελε ο κώλος του θύματος και πόσο δικαίως τα έδωσε ο φαλλός του θύτη (ή εν πάση περιπτώσει, αν όχι ακριβώς δικαίως, έχοντας πάντως φτάσει σε μια κατάσταση που δεν μπορούσε πια να κάνει αλλιώς ή που νόμιζε ότι το θύμα δεν ήθελε στα αλήθεια αλλιώς και άρα δεν είναι ούτε αυτό θύμα ούτε εκείνος θύτης), τότε σε περιστατικό που εκτός από βιασμό έχουμε και δολοφονία, τι ακριβώς μπορεί στο μυαλό τους, τη λογική τους και τον τρόπο σκέψης τους να ήθελε το θύμα;

Είσαι τύπος έτοιμος να αποδώσεις τον χαρακτηρισμό «βιασμός» μόνο στην περίπτωση που κάποιος βιάσει καλόγρια στην μέση του δρόμου κι ενώ αυτή ουρλιάζει διαρκώς όχι. Που κι αυτό ας πούμε μπορεί να θέλεις να το σκεφτείς πρώτα, να δεις μήπως παίζει κάτι άλλο από πίσω. Ακόμα κι εσύ λοιπόν, που θεωρείς πως ο βιασμός είναι κατά βάση ψευτοαδίκημα, πως ο βιασμός ακόμη κι όταν συμβαίνει είναι σεξ και όχι βία, πως αυτό που ονομάζει η κοινωνία και οι νόμοι βιασμό εντάσσεται στο σεξουαλικό πεδίο και όχι στο πεδίο της βίας, πως γίνεται να μην τραβάς την γραμμή σου ούτε καν στο φόνο;

Πού ακριβώς εφάπτεται το ιερό δικαίωμα του άντρα να γαμήσει με το ιερό δικαίωμα του άντρα να σκοτώσει; Πού ακριβώς εφάπτεται η σεξουαλική συμπεριφορά της γυναίκας με το δικαίωμά της στη ζωή; Στην ανάγκη μας να σχετικοποιήσουμε και να βάλουμε αστερίσκους στον βιασμό, πώς φτάνουμε να σχετικοποιούμε και να βάζουμε αστερίσκους στον φόνο; Πώς γίνεται να υπάρχει «Ναι, αλλά κι αυτή», ακόμη και σε περιπτώσεις που πετάνε μια γυναίκα στα βράχια και στη θάλασσα να πεθάνει μαρτυρικά εκεί;  Ναι, αλλά κι αυτή τι; Να πρόσεχε να μην καταλήξει νεκρή στα βράχια και στη θάλασσα; Αν πρέπει όμως να συνυπολογίζουν οι γυναίκες αυτό το ενδεχόμενο και αυτόν τον κίνδυνο κάθε που έχουν να κάνουν με άντρες, αν πρέπει να σκέφτονται ότι οκ υπάρχει και το ενδεχόμενο ο συγκεκριμένος άντρας να με βιάσει αν του πω «όχι», να με κάνει τουλούμι στο ξύλο και μετά να με σκοτώσει κιόλας, αν δεχόμαστε ότι πίσω από κάθε άντρα μπορεί ενδεχομένως να κρύβεται ένα τέτοιο κτήνος, τότε μην λέμε μετά για υστερίες φεμινιστικές, ποινικοποίηση του ερωτικού παιχνιδιού και not all men.

Αν στους κινδύνους του φύλου συμπεριλαμβάνεται κι ο κίνδυνος να πεθάνεις μαρτυρικά στα 21 σου, αν υπάρχει ο κίνδυνος ο κάθε άντρας όταν βρεθεί τετ α τετ με μια γυναίκα να σκοτεινιάσει ρε παιδί μου, να καυλώσει κάπως παραπάνω ρε παιδί μου, να θέλει να γαμήσει πάση θυσία ρε παιδί μου, να το κάνει και με το ζόρι ρε παιδί μου, να δείρει κιόλας πολύ ρε παιδί μου, να ταπεινώσει ρε παιδί μου, να μην ανεχτεί αντίσταση ρε παιδί μου, να επιβληθεί της αντίστασης ρε παιδί μου, να κυριαρχήσει ρε παιδί μου, να δείξει σε αυτό το γυναικείο σώμα τι μπορεί να του κάνει το αντρικό, πως μπορεί να το καθηλώσει, πως μπορεί να το νικήσει, πως μπορεί να το σκοτώσει, πως μπορεί να το εκμηδενίσει, τότε ναι, ας προσέχει η κάθε γυναίκα. Γιατί το άλλο φύλο δεν έχει μόνο άντρες ικανούς να φτάσουν σε αυτό το σημείο, αλλά κυρίως άντρες ανά πάσα στιγμή έτοιμους να τους καταλάβουν, να τους υπερασπιστούν, να τους νιώσουν, να σηκώσουν το δάκτυλο δείχνοντας τη γυναίκα που τους προκάλεσε, που ψαχνόταν, που τα ήθελε και τα έπαθε.