Αγόρασα το Junkyard φτύνοντας αίμα και τρώγοντας μακαρόνια με κέτσαπ και πατάτες τηγανητές για μια βδομάδα, τελευταία χρονιά στο δυάρι της Τσόχα, λίγο πριν την εξεταστική. Έγινα κομμάτια με το Kiss me black. Ως τότε είχα ακούσει μόνο το Mr Clarinet (λιώμα με μαλαματίνες σετάκι με μπίρες, ποιος, εγώ) από ένα compilation που δεν θυμάμαι το όνομά του. Ναι, το Prayers on fire το ΄χασα. Δεν έχασα όμως ούτε το Kicking against the pricks, ούτε το From her to eternity, το Your Funeral my trial, το Tender Pray. Μετά διακοπή, πολλά χρόνια, δεν ξέρω γιατί. Πολλά τα γιατί, δικό μας θέμα, των δυο μας. Μετά ξανά στο Abattoir Blues. Χαλάστηκα, σιωπηλά. Βρισκόμασταν σε σκόρπια τραγούδια του, από δω κι από κει και μέσα μου και έξω μου. Tα περισσότερα δοκάρι κι έξω. Αλλά όσα γκολ έφαγα ήταν συναρπαστικά. Δεν μπορώ να γράψω άσχημη κουβέντα γι αυτόν. Πήραμε διαζύγιο -μάλλον όχι, σε διάσταση είμαστε- αλλά ακόμη συναντιόμαστε, που και που. Μερικές φορές βαριέμαι, μερικές ανατριχιάζω. Δεν φταίει αυτός που έφυγα, my fault.