Από ένα μέρος μυστικό, το λέγαν Βουκεφάλεια και ήταν κάτω από τον Άγιο Φαντίνο κι έπαιρνε νεράκι από της Γραμμουστίκειας το ρέμα, έβγαιναν και βγαίνουν κάθε Χριστούγεννα τρεις χαρακτήρες:

Ο σελέμης Ιμπροχώρ, πάλι χαμένος στην πόκα, με αβέβαιο βήμα και δάκρυα παγωμένα στα ομμάτια, το φάντασμα ενός σαλιγκαρά που περιοδεύει τέτοιες μέρες τη Μακεδονία και ψειρίζει ένα ένα τα χωριά της, τρώγοντας όποιανους άγγιξε η χαρά μιας επιδότησης και τους παίρνει όλα τα πεκούνια παίζοντας αμέριμνα κουκκο μονό, κι όταν χάνει, κάνει νεύμα στον σωφέρη του και βγάζει από το fort μπαγκάζ κι άλλη σαμσονάιτ τίγκα στα εικοσάευρα και τέλος ο ποιητής που οφλάντισε απ΄το περπάτημα, τότε που μπορούσε να βαδιεί, και άστραφτε μπροστά του το ιαματικό νάμα από την βρύση της Φοσκίνας, χρυσωμένο από τις ανταύγειες του φαντάσματος της Κιθρούπολης, πρίν να στρίψεις προς Βασιλικά και μπερδέψεις τον Βάβδο που εκπέμπει φως στην ομίχλη, με την Καύλο.

Όλα αυτά είναι γεννημένα άπαξ και ιππαστί την άγια νύχτα την Χριστουγεννιάτικη, ενώ αρχαιοκάπηλοι βρίσκουν (κάθε χρονιά)  τον τάφο του Αινεία και κάθε φορά από την πτωχεία των κτερισμάτων τον εκλαμβάνουν ως ταφή ενού Γιουρούκου μπέη που ως ζώσα ικμάδα κατέβαινε κάθε Χριστούγεννα με μηχανάκια την διαδρομή Ισανλήδες – Αλυκές και έβρεχε την μούτσκα τ΄με θαλασσινό νερό, κάτω από τον φάρο του Αγγελοχωρίου.

Οι τρεις φασματικοί χαρακτήρες μόνον στη διάρκεια των σμικρών ημερών είναι ορατοί και βαράνε παλαμάκια με τελετουργικό τρόπο, «υπτίως» ως θέλουν ο Βρυέννιος και η Κομνηνή, αλλά οι χριστιανοί τους έχουν τοποθετήσει εμπόδια πολλά, κυρίως στο πλέγμα των ιαματικών νερών, στα ύδατα που φουσκώνον πτερόεντα. Με διαμήκες όριο τα λασπόλουτρα μεταξύ Πικρολίμνης και Φιλίππων και λοετρά πλείστα της Τερπνής, στο Γριμποτζάκι, στην Απολλωνία με τα δύο κτίσματα του Μίθρα, στη Βόλβη και στα μικρά Μπεσίκια, Δουμπιά, Σουρωτή, Καρβαίους, Δριμόσιρτα και Γέννα, έως το καύμα της Αγίας Παρασκευής όπου φαίνονται της Φλέγρας οι Γιγαντομαχίες, οι τρεις τους μόνοι ρουφάνε τα νερά που πιπερίζουν και σκεπάζουν με στρώσεις αλάτων τα φυρά βράχια.

Είτε ψάχνεις νερά κορμού δέντρου, είτε βράχου, οι αιώνες ταιριάζουν και η Βουκεφάλεια αμετακίνητη, ιπποτρόφος, σε στέλνει άναυλα σε ρυπαρές θάλασσες και ήχους Βεργιλίου και Ομηριζόντων.

Το επ΄εμοί, θα αναζητώ διακαώς φωτογραφίες τοπίων και ομιλούσες κόρες να χορεύκουν ωσάν την Σίντ Σαρίς, ώστε το τεχνικολόρ να είναι μόλις ανεκτό και η εικών να στρέφει στου Μουνκ και στου Καρλ Ντράγερ τα εκτυπώματα. Χριστούγεννα είναι διότι και οι φίλοι μακριά