Κυκλοφορεί χρόνια η πεποίθηση πως όσο λιγότερα βάρη χρωστάς, τόσο πιο εύκολα τα ξεπληρώνεις. Άλλα κράτη, είδαν την κρίση τους ως παροδική δυσκολία και μόλις μπόρεσαν το κατάφεραν.

Εμείς, τίποτε τέτοιο. Η κυβέρνηση δεν μειώνει φόρους (κάθε άλλο) παρ’ όλο που κάθε τόσο βλέπει να ανεβαίνει το χρέος των πολιτών. Προτιμά να της χρωστάνε, παρά να την ξοφλάνε.

Δεν είναι άσχετη και το ξέρει. Έχω καταλήξει πως αυτό επιδιώκει. Συνειδητά.

Διότι δεν επιθυμεί την νεκρανάσταση των μεσαίων εισοδημάτων. Σίγουρα όχι. Μεταφέρει ό,τι μπορεί από τους μεσαίους, για να επιδοτεί άλλες ηλικίες και μεγέθη. Και φυλάει περισσεύματα προς διανομή. Ούτε να ακούσει για τους θεομίσητους μεσαίους, ακόμη κι αν θα είχε κέρδος από την αύξηση των πληρωμών τους. Δεν σκοπεύει να τους κάνει ανθρώπους. Δεν θα την ψήφιζαν μήτε με βόμβες.

Αυτή η εκδοχή δεν είναι βέβαιη. Ένα παράδειγμα: εάν σε εύλογο διάστημα, καταλάβει πως υστερεί στις δικές της δημοσκοπήσεις χάνοντας με σχετικά μικρή διαφορά, δεν το ‘χει σε τίποτε, ένα μήνα πριν από τις εκλογές, να ρίξει μια μειωσάρα στους φόρους, προσδοκώντας στην ευγνωμοσύνη αυτών που θα ωφεληθούν.

Αλλά μόνον τότε.

Κι επειδή αυτό το σύστημα είναι καθαρόαιμα καουμποϊκό, πρέπει να τους το έχουνε σφυρίξει οι δανειστές και οι πρεσβευτές.