Δεν είναι τωρινό!

Τον Τδραίο Βούλγαρη, τον έλεγαν και Τζουμπέ, ενώ σατίριζαν που όταν πείσμωνε, πετούσε το αρβανίτικο “άστε α ντούα”, ήτοι “έτσι θα γενεί”

Γενικώς, έπρεπε να φτάσουμε σε πολύ πρόσφατα χρόνια, για να υπάρξουν σάτιρες και δούλεμα σε πρωθυπουργούς, που να άπτονται της γλωσσικής τους επάρκειας. Από τον γερο Καραμανλή, πρόσεχαν τα γαλλικά του σε σερραίικο αξάν- και εκείνο το Chamonix υπό παραφθορά, δεν νομίζω να το είπε ποτέ.

Του Ράλλη ψιλοκορόιδευαν το “γω” και το “δεν θέλω ου”, παρότι ήταν υπέρ αυτού.

Ο Σημίτης υπέφερε από την Μαλβίνα συστηματικά ,και το “μακέτο” του, το θυμόμαστε ακόμη.

Για τον Γεωργάκη, άσε τον Γεωργάκη.

Ας καταλάβουν μια και καλή, οι υποστηρικτές του, ότι ο Τσίπρας νεωτερίζει σε αυτόν τον τομέα. O τρόπος που εκφράζεται, το σμίξιμο των φρυδιών, η ωχρότητα του προσώπου θυμίζει ακριβώς αυτό που είναι: παιδί που γεννήθηκε με την μεταπολίτευση. Δεν καταλαβαίνει (ακόμη) πως σε κάθε σόι, υφίσταται ο ανθρωπότυπος του τέκνου ή του προγονού που συμβίωσε μαζί μας εκείνα τα πρώτα χρόνια. Έχω να διηγηθώ πολλές εμπειρίες από την αντιληπτική ικανότητα αυτής της γενιάς.

Αν δεν τον αφήνουμε σε χλωρό κλαρί, είναι νομίζω για δυο λόγους:

Πρώτος: έχουμε φτάσει στο αμήν από την Κρίση.

Δεύτερος: τους πρωθυπουργούς τους έπιαναν στο στόμα τους από σπάνια δημοσιεύματα, κι αργότερα, από τηλεκατεθυνόμενες εκπομπές. Αλλά η Κρίση συνέπεσε με την ομαδική βακχεία του ίντερνετ.

Η αγενής αυτή ενασχόληση, ας μη θεωρηθεί πολιτική. Όποιος λέγει την παλούκα, ένα μιλιούνι αθρώποι, το προσέχουν.

Κι έως εκεί.