The perfect maze
To δικό μας Fargo
02-04-2019

Παρά την ακατάσχετη φημολογία, δεν τσιμπάω (ακόμη). Διότι με ξενίζει η συμπεριφορά των κομμάτων που προηγούνται στις δημοσκοπήσεις.

Αποκλείω να τρελάθηκαν και να μπαίνουν στα δύσκολα, αρνούμενα να ακολουθήσουν ασφαλή πεπατημένη, την μόνη που ήξεραν επί αμέτρητα χρόνια. Εννοώ πως ο δικομματισμός βόλευε μεν, αλλά περιείχε και δεσμεύσεις.

Όταν είσαι φοβίτσος, αυτά τραβάς

Η Νέα Δημοκρατία, όταν κινδύνευε (κι αυτό συνέβαινε κυρίως από αποστασίες) πρώτο της μέλημα ήταν να απορροφήσει τους δραπέτες. Όπως την Εθνική παράταξη του 1977. Κι όταν έκρινε πως δεν έφταναν τα κουκκιά, τότε επιχειρούσε την απορρόφηση Κεντρώων. Ειδικά του Μητσοτάκη που έπαιζε τότε τόσο στο ταμπλό του ανεξάρτητου Κρητικού, όσο και για τη στάση του στο δημοψήφισμα για το πολίτευμα. Και με τον βασιλιά, και με την φιλελεύθερη παράδοση.

Τώρα, ενώ η Νέα Δημοκρατία ξεκίνησε το 2016 με Μητσοτάκη (λέγε με cluster με εξοδούχους του ΛΑΟΣ και την μαγιά της Πολιτικής Άνοιξης του Σαμαρά) άφησε να μεγαλώσει η αθυμία του Καραμανλή, ακόμη και των οπαδών της Ντόρας. Με αποτέλεσμα ένα  ρήγμα στην κεντροδεξιά. Και ζητούσε εκλογές, εξαρχής και μηχανικά. Κι όταν ο σύριζας τον κατηγορούσε για ακροδεξιό, πάλευε να διαχωριστεί από την νερομάνα που κανένας δεν ήθελε και όλοι προεξοφλούσαν πως αργά η γρήγορα, θα ενσωματωθεί κοντά του.

Έχουμε λοιπόν ένα κόμμα που προηγείται με κάποιο ποσοστό και αρνείται να κουνήσει το δαχτυλάκι του προς τα δεξιά του, μη και το κακοχαρακτηρίσουν.

Όταν οι Ηπειρώτες θαλασσοδέρνονται

Κανένας, ή πολύ λίγοι μπορούσαν να προβλέψουν την εξέλιξη του Σύριζα μετά το τράκο του καλοκαιριού 2015. Το κόμμα αυτό πρώτα επινόησε τους εχθρούς του και  αργότερα άρχισε να δημιουργεί προσβάσεις για φιλικές κατούνες. Η πρώτη ομοβροντία ήταν χαρακτηριστική: όποιος διαφωνεί μαζί μου, είναι τελειωμένο φασισταριό. Κι επειδή έπεσε σε συγχυσμένον αντίπαλο, άρχισε να μετακινεί την πραμάτεια του προς ένα Κέντρο δικής του έμπνευσης. Τα κόμματα αναλώθηκαν σε ιερεμιάδες πόσο ρίψασπις και δίβουλος υπήρξε και πόσες ασυνταξίες ή απλώς μαλακίες του ξέφευγαν, αλλά κανένας τότε δεν είδε τις νταλίκες της μετακόμισης.

Ταξινόμηση στροφάλων

Οι πληγωμένοι δεξιοί, συντάχτηκαν μαζί του. Τα πρώτα μονομπλόκ πασόκων άρχισαν να προσέρχονται στο συμπόσιον της Νέας Πίστεως. Το τέχνασμα ήταν απλό: έβαλαν τον Ανεπίδεκτο να μιμείται τον Ανδρέα, όσο κι αν οι άλλοι τον  έπαιρναν στο ψιλό.  Τον μέσο πασοκόφρονα μπορείς να τον φυλακίσεις, να τον διασύρεις και να μη καταλαβαίνει Χριστό, αλλ΄αν του βρίσεις τον Ανδρέα του, κάηκες. Κι ο Τσίπρας έπαιρνε τα χούγια του. Αυτό αρκούσε.

Το Κέντρο δέχτηκε μια κύκλωση άνευ προηγουμένου. Πώς να γίνει δηλαδή. Οι βογιάροι, οι θάνηδες και οι προύχοντές του είχαν καεί στην συγκυβέρνηση με τον Σαμαρά. Τα στρατά, αυτομόλησαν. Κι αν δεν κυριάρχησαν αμέσως, αυτό οφείλεται πως οι νέοι ηγέτες τους, μαθημένοι σε περιβάλλον επαναστατημένης σαλοτραπεζαρίας δεν είχαν μάθει την τέχνη της γητειάς.

Αποτέλεσμα: ο Σύριζα, μηδενός διώκοντος, άρχισε να μαζεύει νοσταλγούς αβέρτα, από λογοτέχνες έως μεταϋπαρξιακούς, ενώ η επιδρομή στη νεολαία έφερε καρπούς, με την βοήθεια αλληλέγγυων επιδοματούχων.

Και είναι ήδη το Κέντρο.Επομένως, από την νέα του μετεκλογική κυβέρνηση απέχει αρκετά μόνον επειδή μεσολαβεί ένα δευτερεύον, αμελητέο για τους προστάτες του ζητηματάκι: δεν φαίνεται να συγκεντρώνει πλειοψηφία στις μελλούμενες εκλογές.

Και τι γίνεται;

Σήμερα, βιώνουμε την αποφορά ενός οχετού ανακριβών ένθεν και ένθεν κατηγοριών, (κατηγορίας πτερού ή πετεινού) που έχουν αποφασίσει ότι πρέπει να ακολουθήσουν την τακτική του «τράβα με κι ας κλαίω» προκειμένου να μασηθεί αποτελεσματικά και να μη θεωρηθεί εμετική η σύμπραξη των δύο σε ένα χαλαρά συγκυβερνητικό μελλοντικό σχήμα. Μη ξεχνάτε πως ποτέ, καμιά βουλή των Ελλήνων δεν έβγαλε τόσα πλειοψηφικά διακοσάρια από το 2015. Τους κρατάνε στον ίδιο τορό, αν και απρόθυμους, για να μη διαλυθεί το μαγαζί. Και ό,τι περισσεύει, μη έχετε την ψευδαίσθηση πως θα το αναστήσει η κυρία Γεννηματά.

«Δε γίνονται αυτά» μουρμούρισε ο  οπτιμιστής.

Κι αν σας φαίνεται κάτι τέτοιο παράλογο και ανήκουστο, δείτε πόσο τα δεξιά της νέας Δημοκρατίας φυντάνια, δεν κολλάνε μεταξύ τους, ιδρύουν προσωποπαγείς πολιτικές οφσόρ, ενώ δικάζεται η Χρυσαυγή και οι αγανακτισμένοι για διάφορα θέματα εν έχουν που να ακουμπήσουν. Μπροστά μου, διαβλέπω κάτι απλό: η σύμπραξη θα πετύχει μόνον εάν και εφ΄όσον παραχθεί μια ενιαία ακροδεξιά! Είναι ένα σενάριο που θα ενώσει αναγκαστικά τους κοινοβουλευτικούς παπάρες, μπροστά στον κίνδυνο του φασισμού και μπλαμπλαμπλά, και θα οδηγήσει σε άτυπη η σιωπηρή ομοψυχία τους «μεγάλους». Αντίστοιχο κίνημα από τα αριστερά, δεν προβλέπεται. Τα στρατά των νεαρών και των αριστεριστών, έπραξαν το καθήκον τους ,ανόητα και άκριτα και θα κληθούν να εξοντωθούν εθελουσίως διότι ο φασισμός θα έχει περάσει, αλλά πρέπει να υπάρξουν και τα προσχήματα.

Κάποιος τους ωθεί προς αυτήν την πλήθουσα θεσμών και αμυαλιάς κοινοβουλευτική κάστα.

Aποκλείεται να μεθοδεύτηκαν αυτά από ιθαγενή μυαλοπωλίαση.