Έχω ένα φίλο με τον οποίο πριν δεκαετίες είχα σχέση για κάποιο καιρό. Τώρα είναι δάσκαλος σε μια κωμόπολη στην Αριζόνα. Σ’ ένα godforsaken place με το όνομα Vail. Διδάσκει παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, τα μαθαίνει για το περιβάλλον. Έφτιαξε με την τάξη κι ένα μικρό υγρότοπο. Καμιά φορά, καθώς μιλάμε μέσω του Facebook messenger, βγαίνει έξω από το γραφείο του και περπατά μέχρι την άκρη του προαυλίου να με πάει εκεί, στη λιμνούλα, να μου δείξει τον καλαμιώνα και κανένα γυρίνο.

Επικοινωνούμε τακτικά – μια, δυο φορές τη βδομάδα. Πριν κάποιους μήνες, θα ήταν Σεπτέμβρης, την ώρα που μιλούσαμε δέχτηκε τηλεφωνική κλήση. Όταν τέλειωσε τη συνομιλία με πληροφόρησε ότι τον είχαν πάρει από τη Moderna για επαναληπτικό ραντεβού καθώς είχε προσφερθεί να γίνει εθελοντής στις δοκιμές του εμβολίου. Το έμαθα εκείνη τη στιγμή, από σύμπτωση, αφού παρά την τακτική μας επικοινωνία είχε ξεχάσει να το αναφέρει.

Έχω χρόνια ν’ ασχοληθώ με τον εθελοντισμό, ούτε καν περνάει από το μυαλό μου ν’ ασχοληθώ εκ νέου. Μόνο καμιά φορά σαν βλέπω κάποιον άστεγο στο δρόμο, σκέφτομαι πώς θα μπορούσα να βοηθήσω. Μέχρι εκεί, έως τα οπτικά μου νεύρα ν’ αποδεσμεύσουν το είδωλό του.

Κάτι κι αυτό, δύο κλικ παραπάνω από το αναίσθητος – “ανέμελος” νομίζω το σημείο που σταματά ο δείκτης.

Ήμασταν αυτό που ήμασταν, γίναμε αυτό που γίναμε. Στα 58 εκεί κύλησαν τα πράγματα.

Όταν πριν δύο βδομάδες έδωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έγκριση στη σύμβαση με τη Moderna για προμήθεια πιθανού εμβολίου, έστειλα μήνυμα στον εξηντάχρονο φίλο ότι του χρωστώ.

Παρεμπιπτόντως, με πληροφόρησε ότι ανέβασε πυρετό, 37 κι 8 σε Κελσίου, και για δύο μέρες ένιωθε κούραση, δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του.

Πάντως δεν τον έχουν ενημερώσει ακόμα από την εταιρεία αν ήταν το placebo ή το real thing.