Οι μούζικες του 2018 θα έχουν ξανακουστεί κι ας λείπαμε εμείς, συνεπαρμένοι από τα καθημερινά, την ώρα που γεννήθηκαν. Ο ιμάντας θα δουλεύει, η βελόνα θα’ ναι πάλι το θεσπέσιο βαμπίρ που αγαπήσαμε, το βινύλιο θα είναι η σάρκα που μας έλειψε κι ας μοιάζει στα λάθος χέρια σκοτεινό, άκαμπτο και παγωμένο.

Θα είναι ένα πάρτι που όμοιό του δεν θα ‘χει ξαναγίνει. Με τόσο χρώμα που θα πονέσουν τα μάτια μας. Με τόσο κόσμο που θα λυγίσουν τα πατώματα. Φτάνει να βρούμε, μονάχα, την πρόσκληση που καταχωνιάσαμε, όταν άλλοι δεν αξιώθηκαν ποτέ γεμάτο γραμματοκιβώτιο. Νισάφι πια με τις “παραλήπτης άγνωστος”, τις στοιβαγμένες σφραγισμένες στο ράφι, τις “θα ήθελα γαμώτο αλλά δεν”.