Συναντήθηκα με τον Συνταγματάρχη ε.α. Γ. Κουρτζόγλου στον Καπετάν Μιχάλη στη Φειδίου. Τον ρώτησα για το όνομά του. «Ναι, όταν έφυγα από την Ελλάδα δεν μπορούσε να το προφέρει κανείς. Μετά, μου έμεινε το Κουρτζ», είπε χαμογελώντας. Η ιστορία του λίγο πολύ γνωστή. Βελγικό Κονγκό, Βιετνάμ, η φρίκη. «Είχα κατά καιρούς, εξαιρετικούς εργοδότες: Λεοπόλδος, Νίξον…» Μου μίλησε για τα λιγότερο γνωστά χρόνια του στον Άγιο Παντελεήμονα. «Μετά τη σύνταξη μετακόμισα σε ένα μικρό δυάρι. Οι καιροί δύσκολοι και η γειτονιά δεν βοηθούσε. Ληστείες και διαρρήξεις στην ημερήσια διάταξη. Το παρελθόν μου το γνωρίζεις. Μετά το Βιετνάμ ξεκίνησα θεραπεία. Πέρασαν χρόνια για να καταφέρω να έρθω σε ισορροπία. Αλλά στη ζωή, για κάποιους από εμάς τουλάχιστον, υπάρχει μια ειρωνεία που δε σε αφήνει ν’ αγιάσεις. Θυμάμαι μια νύχτα, Απρίλης καλή ώρα, ακούστηκαν φωνές από το δρόμο. Έριξα κάτι πάνω μου και κατέβηκα να δω τι είχε συμβεί. Είχε μαζευτεί κόσμος στην είσοδο της διπλανής πολυκατοικίας. Έσπρωξα τους συνήθεις περίεργους και μπήκα στην ισόγεια γκαρσονιέρα. Δυο γεροντάκια κείτονταν σε μια λίμνη αίματος. Δύο άνθρωποι νεκροί. Για τι; Για μια κουτσουρεμένη σύνταξη; Δεν είχα απαντήσεις, και μεταξύ μας, δε με ενδιέφερε και να βρω. Εκείνο το βράδυ ξαναγύρισα τη σελίδα πίσω. Άνοιξα τη δρύινη θήκη που το είχα φυλάξει και το κοίταξα. Ένα Desert Eagle .50 Action Express. Η παλάμη μου γλίστρησε στη φιλντισένια λαβή του. Το ζύγισα. Το έφερα κοντά στο πρόσωπό μου. Ο καλολαδωμένος μηχανισμός του ευωδίαζε. Πώς να στο πω; Ελάχιστες εμπειρίες προσφέρουν μεγαλύτερη ηδονή από το να τιθασεύεις μια έξη. Μια από αυτές είναι και το να ξανακυλάς στην αγκαλιά της. Είναι το αίσθημα πληρότητας μιας άνευ όρων παράδοσης στο δόλια οικείο. Στην ερωμένη που σε ξέρει και σε παίζει.

Ήξερα ότι δεν είχα και πολλά να φοβηθώ. Οι ψευτοσυμμορίες της περιοχής σα να οσμίστηκαν τη μεταστροφή μου, σα να ήθελαν να μάθουν αν το έλεγε η περδικούλα τους, άρχισαν να με επισκέπτονται σχεδόν κάθε βράδυ. “Mistah Kurtz—he dead” ήταν ο ψίθυρος στη γειτονιά. Ήμουν ένας γεροκαριόλης που τους χάλαγε την πιάτσα. Μετά από λίγο καιρό έχασα πάλι τον λογαριασμό. Δεν έχω ιδέα πόσους από δαύτους ξάπλωσα εκείνες τις νύχτες. Συλλήψεις, ανακρίσεις, δικαστήρια. Απογοήτευση. Ποια είναι η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την αυτοδικία από την αυτοάμυνα, και πώς είναι δυνατόν να τη διακρίνεις όταν μέσα στη νύχτα, με κομμένη την ανάσα, προσπαθείς να καταλάβεις ποιος βρίσκεται μέσα στο σπίτι σου; Because it’s judgement that defeats us. Είναι η δυνατότητά μας να βάζουμε μια σφήνα ανάμεσα στα γεγονότα και τις συνακόλουθες πράξεις μας που τελικά μας καταβάλλει. Το καταλαβαίνεις; Η σκέψη είναι το πρόβλημά μας. Το βάρος της λογικής. Είναι δυο διαφορετικοί κόσμοι. Ο κόσμος της σκέψης και ο κόσμος της δράσης. Νομίζεις ότι συνδέονται, ότι είναι άρρηκτα δεμένοι, αλλά δεν είναι. Εδώ που καθόμαστε και μιλάμε έχουμε την πολυτέλεια της σκέψης, όταν όμως το σκατό θα τρέχει στο μπατζάκι θα καταλάβεις ότι η σκέψη πάει περίπατο. Το μόνο που μένει είναι τα αντανακλαστικά, αλλά αντανακλαστικά έχουν και τα ζώα. Με μια μικρή λεπτομέρεια: τα ζώα έχουν μόνο αντανακλαστικά. Άρα αυτό που θα σε σώσει τη δύσκολη στιγμή είναι το ζώο μέσα σου. Αλλά μετά πώς θα επιστρέψεις ξανά στον κόσμο της σκέψης; Πώς θα γυρίσεις στον κόσμο των νόμων και της τάξης; Νομίζεις ότι είναι καμιά εκδρομούλα; Γυρίζεις, κάνεις ένα ζεστό ντους, και μετά από έναν τρικούβερτο ύπνο μπαίνεις ξανά στην καθημερινότητα; Τους είπα στο δικαστήριο ότι μπορούν να με σκοτώσουν αλλά δεν μπορούν να με κρίνουν. Οι γνώμες, οι απόψεις, οι κρίσεις είναι για κουβεντούλα σαν και τη δική μας». Σταμάτησε να μιλάει τη στιγμή που έσβησαν τα φώτα. «Διακοπή ρεύματος», είπα, αλλά όταν μετά από λίγα δευτερόλεπτα ήρθε πάλι το ρεύμα, ο Κουρτζ δεν καθόταν πια απέναντί μου. Τον είχε καταπιεί το σκοτάδι.