Σε ένα φωτοτυπάδικο στο Σιντριβάνι, παιδευόμουνα με το μεγάλο μαχαίρι του μαγαζιού, να πάρω ταχύτερα τα σχέδια. Με παρακολουθούσε ένας γέροντας. Αυτός έβγαζε φωτοαντίγραφα από μια μελέτη του. Πιάσαμε κουβέντα, αφού αμφοτέρων η δραστηριότητα ήθελε χειρωναξία και μόνον.

Ήταν μελετητής-οραματιστής, κατά δήλωσή του. Είχε καταλήξει πως η χώρα και γενικότερα ο κόσμος έπασχε σε ένα και μόνο σημείο που έφερνε τον όλεθρο στην κοινωνία. Ποιο ήταν αυτό; Δεν ήταν εύκολα αναγνώσιμες οι συντεταγμένες του εδάφους. Έπρεπε να έχεις χάρτη για να εντοπίζεις τρισδιάστατα ένα σημείο του Χώρου. Κι αυτό έφερνε παραναγνώσεις, λαθάκια και άλλα ασεβή.

Ο ίδιος πρότεινε την πυκνή εγκατάσταση στο έδαφος σταθερών τοπογραφικών σημείων, καλύτερα σε κυβάκι από μπετόν, όπως συνέβαινε στις κορυφές των βουνών. Σε ένα μπρούτζινο καρφί μπηγμένο σταθερά, να υπήρχαν γεωγραφικό μήκος και πλάτος, καθώς και το απόλυτο υψόμετρο. Θα ήταν αδύνατον έτσι να πεθάνεις ακαθοδήγητος.

«Πόσο πυκνό;» τον ρώτησα. Έπαιξε το ματάκι του. «Αρχικά, σε κάναβο ένα επί ένα χιλιόμετρο. Μόλις το κράτος καταλάβει πόσο προσγειωμένοι και προσανατολισμένοι θα γινόμασταν, αμέσως θα πύκνωνε το δίκτυο. Το ιδεώδες θα ήταν ένα καρρεδάκι σταθερό δέκα επί δέκα μέτρα. «Προβολή στα πάντα, παιδί μου» εξήγησε. Το καρέ θα απλωθεί παντού. Ακόμη και σε δρόμους, ακόμη και στις ταράτσες των πολυκατοικιών, σε δάση και ποτάμια»

«Και σε ποτάμια;»

«Βεβαίως!» και μου δείχνει ειδικό εξάρτημα που θα μπήγονταν στις κοίτες του νερού.

«Το βρίσκετε πολύ χρήσιμο, ε;» ενδιαφέρθηκα ελαφρώς σκασμένος.

«Σκεφτείτε αλεξιπτωτιστή ειδικής αποστολής που προσγειώνεται κάπου και δεν έχει χάρτη. Αν δεν καταλάβει πού βρίσκεται, θα συλληφθεί πάραυτα. Ενώ κοιτάζοντας το τοπογραφικό μπρουντζάκι και τις αναγραφές του, θα ξέρει αυτομάτως πού είναι τα φίλια και που τα εχθρικά εδάφη»

Ήταν βαρύ το μεσημέρι, έπρεπε να παραδώσω τα σχέδια και τον αποχαιρέτησα. Βρισκόμασταν μισόν αιώνα πριν, στη Σελήνη δεν είχαμε φτάσει και δεν υπήρχε σοβαρό πρόβλημα ανεργίας τότε. Και οι πρώτες εφαρμογές του GPS, oι υβριδικές, θα αργούσαν τουλάχιστον δέκα γεμάτα χρονάκια. Πλάκωσαν μετά εφευρέσεις και θαυματουργά μηχανάκια και ο πόθος του γέροντα μάλλον έμεινε μετέωρος.

Αλλά σήμερα, βλέποντας στο φτερό δυο συνεδριακές μαζώξεις, στην Ελευσίνα του ενός,  στο «Ελ. Βενιζέλος» του αλλουνού, σκέφτηκα πως ο εμμονικός γεροντισμός καλά κρατεί και πως σύνεδροι, σήμερα, μάλιστα, σήμερα ,ασχολήθηκαν με εξαγγελίες, επαγγελίες, αναγγελίες και ευαγγελίες για του Γένους μας την προκοπή. Λόγια στα λόγια, κι άλλα λόγια. Με την διοίκηση, τις υπηρεσίες, τα νομοθετικά μας κείμενα, το Σύνταγμα και τα παραφερνάλια, επικαιροποιημένα με ασφάλεια έως το τέλος κάποιου παλαιού αιώνος, κι όμως, να εκλύεται θερμουργός προσδοκία από τις εξαγγελίες, επαγγελίες, αναγγελίες και λοιπές ευαγγελίες ενός μπατιρημένου συστήματος.

Τουλάχιστον πάντως, θα σώζονται οι αλεξιπτωτιστές.