Αναδείχτηκε σε αρχηγό, αρχές του 2016. Επί μεγάλο διάστημα ακούγαμε μόνο για εκλογές. Καμία έκπληξη-οι περισσότεροι τα ίδια έκαναν, ώσπου να ξεπεράσουν κάποια αδυναμία πρόσληψης ενός ιδιόκτητου προγράμματος.

Στο μεταξύ, η κυβερνητική πλευρά, έφτιαξε πλάνο υπονόμευσης (δικαίωμά της) και επί μήνες πολλούς ακούγαμε, διαβάζαμε και σημειώναμε το σχέδιό τους: αυτοί, αυτή και μερικοί άλλοι θα ψήφιζαν φιλοκυβερνητικά, σε περίπτωση που ο Καμμένος λάκκιζε.

Θα σκάσει αυτό, το άλλο και το παράλλο σκάνδαλο ή σκανδαλάκι ή μουσαντένια άγρα εντυπώσεων. Ξέραμε για την Νοβάρτις σχεδόν μαζί με το γεφύρι της Άρτης. Και τελικά μας έδειχναν πόσα κουκκιά θα μάζευαν τότε ή όποτε, καθώς και πόσο ο Καραμανλής σιωπά επίτηδες και οι Παπανδρέου είναι στο σουξουμούτου και άλλα, ιλαροτραγικά.

Τις αμερικανιές τις ξέραμε πριν ο Πάιατ αρχίζει να λαλάει. Στην αρχή οι παρέες, μετά οι λαϊκές, και με τα ύστερα του κόσμου οι εφημερίδες και το ρόστερ των καθοδηγημένων, ακούγονταν έντονα κι έπειτα βοούσαν. Ακόμη και τις παροχές, ήδη από το 2017, τις έδειχναν, χαρτί και καλαμάρι. Και κάποιος Πολάκης, στη στέγη, μάζευε αγανάκτηση όπως άλλοι τα πεκούνια.

Κι ήρθε η ώρα και η στιγμή που η βελόνα έδειχνε σύγκλιση και συγκράτηση των κυβερνητικών αριθμών, με κάποια τάση ανόδου. Επίσης, φυλές ολόκληρες, συνταξιούχων και ανήμπορων, διορισμένοι άνευ προσόντων και αλληλέγγυα νουμιστεράκια, ασφάλισαν τις δικλείδες.

Από την άλλη πλευρά, του προπορευόμενου Κυριάκου, είχαν αφοσιωθεί στις χαζομάρες και στις ανακρίβειες των ιθυνόντων, πιάνοντας αντιρρητικό στασίδι μερικά λεπτά της ώρας μετά την ζαβή δήλωση. Δεν ήταν πλέον αντιπολίτευση, ήταν τουιτερισμός της κακιάς ώρας.

Κι επιτέλους, μερικούς μήνες πριν την πολυεκλογική εξτραβαγάνζα, το παιδί (όχι το γνωστό, το άλλο) κατάλαβε «πού πάει ο καιρός που φεύγει» δηλαδή σε μία οριακή πλειοψηφία. Κι άρχισαν κάτι δειλά πολιτικάντικα που ίσως αργότερα θα γενούν και πολιτικά. Μετράω: μουλάρωμα για τις Πρέσπες, τυχαία συνάντηση με Καραμανλή τον σιωπηλό, ελαφρού τύπου γητιές με το Ποτάμι και άφεση του Κέντρου να τσιμπήσει κάποιο νουμεράκι χωρίς να θεωρηθεί «συνεργαζόμενος».

Πολύ αργά, πολύ λίγο και πολύ άκεφα, κατά τη γνώμη μου.

Η προσδοκώμενη νέα ανάλυση, δεν δόθηκε. Οι βασικές νέες αρχές παράγουν σύγχυση και εύκολο αντίπαλο. Ο μύθος Τσίπρα δεν ράγισε για κανέναν οπαδό του, εξόν τους διωγμένους από το 2015. Κάποια τομή και κάποια τόλμη, πουθενά. Το απλό «παγώνω και σέβομαι το στάτους που επέβαλαν οι δανειστές, αλλά σκέφτηκα αυτό κι αυτό για να βγάλουμε κάνα φράγκο», πουθενά.

Ίσως δεν ξέρουν τον τρόπο. Ίσως φοβούνται το ενδεχόμενο επανάληψης της Μητσοτακικής (του πατρός) τεχνικής να αναλάβει ένα κόμμα και να τσακώνεται στα ειδικά δικαστήρια, αναστηλώνοντας εν τέλει τον Μεγάλο Ελπιδοφόρο Ασθενή σε μια επαναφορά άνευ προηγουμένου, που οδήγησε σε έντεκα χρόνια αναθέρμανση μιας μορφής του ΠΑΣΟΚ.

Το ότι δεν τους ψηφίζω δεν σημαίνει πως δεν τους λυπάμαι.