Όλα τα συγχωρώ στους ποιητές, στους πεζογράφους. Διαβάζω και βλέπω άκριτα και παθιασμένα, ό,τι πέφτει στο οπτικό μου πεδίο. Αλλά έχω έναν ορκισμένον εχθρό: τους ίδιους. Ο τρόπος που προβάλουν το έργο τους, με ξενίζει και με κάνει χαμερπώς ψυλλιασμένον. Το marketing και το promotion σε αυτούς τους χώρους είναι αξιοθρήνητα. Οι εκ πλαγίου θετικές κριτικές γίνονται εύκολα αναγνωρίσιμες. Η ανταλαγή φιλοφρονήσεων μεταξύ συναδέλφων εν όπλοις και η ακατάσχετη υπέρ του έργο βαβούρα, δεν με αποθαρρύνει ως αναγνώστη, αλλά σκιάζει την τάση μου για έπαινο που ούτως ή άλλως είναι σπάνιο είδος.

H ποίηση υποφέρει περισσότερο από την πεζογραφία. Πάει καιρός που οι του πεζογραφικού Συστήματος, καταδέχονται, αντί ζείδωρο φιλική προσέγγιση (και δεν εννοώ κριτική) να παραθέσουν ένα απόσπασμα του κειμένου των, πράγμα που στοιχηματίζω πως είναι πιο τελέσφορο από την «σύσταση» πνευματικού τίνος ατόμου.

Ούτως ή άλλως, υπάρχει ένας προσωπικός αναβαθμός σε κάθε πλακέτα, σε κάθε τόμο: τον λέγουν οπισθόφυλλο. Είναι τεκμηριωμένα μεγάλος κράχτης, τουλάχιστον για τους σαββατοκύριακους αναγνώστες που ενίοτε επισκέπτονται βιβλιοπωλεία η μαρκέτες εντύπων. Συνήθως οι εκδότες αφήνουν στον συγγραφέα να γράψει μερικές δεκάδες λέξεις στην πλάτη του κωδίκελλου. Φτάνει και περισσεύει για να διαμορφωθεί μια γνώμη, τόσο για το ύφος, όσο και για το περιεχόμενο.

Αλλά και στα σημερινά Μέσα, αντί να χρεώνεστε κάτι ευνοϊκά γραμμένο για τον κόπο σας, μη λογαριάζοντας πως ο κάποιος που το ανέλαβε μπορεί να είναι μαύρο πρόβατο για μεγάλη ομάδα αναγνωστών, είναι προτιμότερο να ασκηθείτε μοναχά σας, ώ πουλιά της κοινής δυστυχίας, προς ό,τι θα σας καθιστούσε εμπορεύσιμους.

Το δημοφιλές στην ποίηση δεν είναι μακροβίωτον. Μάλλον προς το αντιβίωτον τείνει. Πάντοτε θα θυμάμαι πως, μετά μακρό διάστημα αποχής από βιβλιοπωλεία, επισκέφθηκα ένα και ανακαλύπτω Άπαντα ενός αγαπημένου μου ποιητή που είχαν εκδοθεί στο διάστημα της αποχής μου. Αρπώ τον μέγα Τόμο και ανακαλύπτω πως η αριθμημένη έκδοση, έφερε τον αριθμό 2.

Όλο και πιο έντονα παρατηρείται μία μετατροπή ενός Δήμου Ονείρων στην γραμμική σύνθεση με όλες τις παλινωδίες κέρδους- αποτελέσματος, ωσάν το Regelbau του χιτλερικού μεσοπολέμου, που υποδύθηκε επιτυχώς την γραμμή Μαζινό των Γάλλων, για να λυώσουν όλα στο καμίνι ενός στυγνού πολέμου.