Τα συνηθίσαμε τα σκουπίδια. Έχουμε πατήσει πάνω σε αναποδογυρισμένους κάδους για να διασχίσουμε ένα μικρό δρομάκι, έχουμε περάσει δίπλα σε πολύχρωμα βουνά από δαύτα, που έφταναν ως το μπαλκόνι του πρώτου, όταν οι υπάλληλοι καθαριότητας απεργούσαν. Έχουμε βγει από τη θάλασσα έχοντας κολλημένο πάνω μας χαρτί κουκουρούκου, έχουμε ψαρέψει γαλότσα. Τηλεοπτικά σκουπίδια στο πλατό της Ανίτας. Άλλες φορές μας τάισε ιστορίες με ανθρώπους ψυχικά άρρωστους, άλλες με παραμύθια πληρωμένων ψώνιων και ντεμοντέ μαγκιές, “φυλακτουίτα.” Μητσοτάκηδες-κλώνοι σε όλα τα πόστα, με τα τρομακτικά εκείνα μάτια συνεχώς σε διαστολή, γινόμαστε καθημερινά τα σκουπίδια τους, αφού με ευκολία μας στοιβάζουν σε ουρές του ΟΑΕΔ, σε λεωφορεία, σε εμβολιαστικά κέντρα και δανεικά κρεβάτια ΜΕΘ. Αν δεν τα καταφέρουμε απλά θα κλείσουν το καπάκι. Καπάκι ο Μένος με τα skinny trendy κοστούμια και το μαλλί αλλουνού, που ασχολείται με την ανακύκλωση. Με τα απορρίμματα που έχουν πολτοποιηθεί σε τενεκέδες και η βρώμα τους είναι δυσβάστακτη. Τότε αναλαμβάνει αυτός να μας φρεσκάρει τη σαπίλα με αμπούλες χρυσού, χαβιάρι και πολιτική ατζέντα υαλουρονικού οράματος. Πατούληδες και Μαρίνες με χρυσά δάκρυα και περιττώματα, που επιπλέουν όσες φορές και να πατηθεί το καζανάκι.
Αμπαρωμένοι στα σπίτια μας προσπαθούμε με ό,τι μέσο διαθέτει ο καθένας να κρατήσει την ψυχική του υγεία, μήπως και τη βγάλει καθαρή. Ένα πιάτο σπιτικό φαΐ πάντα βοηθάει. Όμως βρήκαν τον τρόπο οι σεφ της καρδιάς μας να μας δείξουν πώς να τρώμε και τα σκουπίδια. Όλοι ξέρουμε, όλοι έχουμε δει ανθρώπους στους κάδους τη νύχτα. Όμως τώρα είναι κάτι διαφορετικό. Η εκπομπή μοιάζει με φάρσα. Τα παιδιά, άλλα αηδιασμένα και άλλα σε τρομερή έκσταση, κατάφεραν να ζωγραφίσουν στο τεστ δημιουργικότητας. Μια σακούλα χοντρό λιπαρό δέρμα κοτόπουλου που μοιάζει με το μείγμα που βγαίνει από σωληνάκι στη λιποαναρρόφηση κοιλιάς, το κάνουν κάτι που μοιάζει με μαργαρίνη. Ωραιότατη μαρμελάδα από φλούδες πατάτας, κάτι ζελέδες με τα σπόρια ντομάτας, τις κουκούλες από το χταπόδι ξέρω ‘γώ. Τις φούσκωσαν σαν βυζιά σιλικόνης. Είχε πολλά ακόμη ο πάγκος, και μέσα σε αυτά, κοτσάνια από μπρόκολα και φυσικά το απόλυτο γκουρμέ συστατικό, που δεν ήταν άλλο από τα μουστάκια των φρέσκων κρεμμυδιών, ναι αυτά, που όσο και να τα πλύνεις θα βρεις ενδιάμεσα χώμα και πέτρες. Τα τηγάνισε κάποιος Ιωάννης και τα φάγανε.
Καλή ή προσπάθεια, καλό και το οικολογικό μήνυμα “Στην κουζίνα δεν πετάμε τίποτα.” Εμείς λοιπόν η γενιά των καθόλου και των λίγων ευρώ, πηγαίνουμε στο χασάπη για μισό κιλό κρέας και του ζητάμε να είναι “καθαρό”, δηλαδή με το μαχαίρι να πετάξει νεύρα, χόνδρους και λίπος. Τρώμε σαρδέλες ή γαύρο, αλλά τα ψειρίζουμε μια ώρα για να δούμε αν έχουν σφιχτό δέρμα και καθαρά μάτια. Τις ρημάδες τις φλούδες από τις πατάτες τις ρίχνουμε στη σακούλα, άντε για τους πιο ψαγμένους γίνονται λίπασμα κομπόστ. Δεν αντέχουμε άλλα σκουπίδια ρε σεις, αν συνεχίσετε έτσι στο τέλος σίγουρα θα τα φάμε τα μουστάκια μας, τα κανονικά, και θα ‘ναι κρίσπι.
