“I was born when she kissed me. I died when she left me. I lived a few weeks while she loved me”.

Αυτά είναι τα βαρύγδουπα λόγια που θέλει να χρησιμοποιήσει σε μια ιστορία που γράφει ο σεναριογράφος Dixon Steele (Humphrey Bogart). Τα δοκιμάζει στη γοητευτική γειτόνισά του Laurel Gray (Gloria Grahame). Αυτά συμβαίνουν στην κλασική νουάρ ταινία In a Lonely Place του 1950, που προβλήθηκε στην Ελλάδα με τον απίθανο τίτλο «Διψασμένος για Ηδονή» (δεν λέω περισσότερα για να μην κάνω σπόιλερ).

Η ταινία ήταν του Nicholas Ray ― ή πάντως αυτός ήταν ο σκηνοθέτης της. Τίνος ήταν η ταινία, εξαρτάται από την άποψη του καθενός μας για την τέχνη. Ο Bogart την έκανε γιατί διάβασε το βιβλίο της Dorothy B. Hughes, στο οποίο βασίστηκε η ταινία και του άρεσε ο τίτλος, και η εταιρεία του Santana Productions έκανε την παραγωγή της. Το σενάριο, με τις πολλές έξυπνες ατάκες του (όπως αρμόζει σε μια ταινία νουάρ της εποχής), ήταν του Andrew P. Solt, αλλά βασίστηκε σε μια προσαρμογή του βιβλίου που έκανε ο Edmund H. North. Οπότε δεν ξέρω τίνος ήταν η ταινία, θα σας γελάσω. Όπως δεν ξέρω ποιανού είναι τα διάσημα λόγια της αρχής ― του σεναριογράφου, ή του ηθοποιού που υποδύεται τον σεναριογράφο;

Το ίδιο πρόβλημα πατρότητας έχουμε και σε άλλες μορφές συλλογικής τέχνης. Πρόσεξα ότι ένα μεταγενέστερο τραγούδι της Motown (1969) έχει στίχους που δεν είναι άσχετοι με τα λόγια της ταινίας:

“Last week my life had meaning, it was beautiful and so sweet.
But now it’s nothing, nothing without you, baby,
My whole world is incomplete.
‘Cause honey, I can’t see you no more.
That was all that you said, baby,
But you just might as well placed a gun to my head, baby, baby.
(Oh! How could you do it!)
My whole world ended the moment you left me.”

Ο τραγουδιστής είναι ο David Ruffin, και το τραγούδι με τίτλο «My Whole World Ended (Τhe Moment You Left Me)» το έγραψαν οι Harvey Fuqua, Johnny Bristol, Pam Sawyer, και James Roach. (Δεν θα μπω καν στη συζήτηση τίνος είναι το τραγούδι.)

Και στις δύο περιπτώσεις, έχουμε μια εγκατάλειψη που σηματοδοτεί τον συναισθηματικό θάνατο του αφηγητή. Η πρώτη, έχει το μπόνους των μερικών εβδομάδων ζωής/ευτυχίας όσο διαρκεί η ψευδαίσθηση του έρωτα. Στη δεύτερη περίπτωση, ακούμε για την ευτυχία μιας εβδομάδας. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, ο αφηγητής επιλέγει να χρεώσει την τωρινή δυστυχία του (που παρομοιάζεται με θάνατο, ή το τέλος του κόσμου) σε κάποιον άλλον, όχι στον εαυτό του, και να μείνει προσκολλημένος σε αυτή τη μίζερη κατάσταση. Σε πρώτη φάση μας καλεί να συμπάσχουμε, και μπορεί και να τα καταφέρει προσωρινά (άλλωστε για τέχνη πρόκειται, όχι για ζωή, όπου ο ρομαντισμός καλά κρατεί). Σε δεύτερη φάση, η σύντομη απάντηση είναι “get a life”. Γιατί τίνος είναι η ζωή το ξέρουμε καλά.