Ακολουθεί κείμενο που γράφτηκε μεσοκαλόκαιρα το 2014. Αν και φέτος, έξι χρόνια μετά, μπαίνοντας η Άνοιξη δε νιώθω τόσο θλιμμένος όσο πίστευα ότι ήμουν τότε, όσο νόμιζα ότι θα ήμουν όταν κάτι τέτοιο (η αλήθεια λιγότερο θανατηφόρο) συνέβαινε τελικά, όπως περίμενα, και στον υπόλοιπο πλανήτη.
Θα περάσει, θα επιβιώσουμε, θα μάθουμε…
Μνήμη μέσα στη μνήμη:
Είναι δύο – τρεις μήνες που διαβάζω για την επιδημία από τον ιό του Έμπολα στη Δυτική Αφρική. Αυτούς τους δύο τρεις μήνες, τα πράγματα μου φαίνονται περισσότερο ανησυχητικά από τότε με το ξέσπασμα στο Κονγκό, το 1995. Φέτος οι χώρες που χτύπησε η επιδημία είναι περισσότερες από μία, ενώ έχει εκδηλωθεί ταυτόχρονα σε πολλούς θύλακες μέσα στις χώρες αυτές. Συν το γεγονός ότι η κινητικότητα των πολιτών σ’ αυτές τις χώρες είναι μεγάλη· ένα από τα θύματα ταξίδεψε με αεροπλάνο από τη Λιβερία στην Νιγηρία.
Το ψάχνω στο internet και τσεκάρω: τα επιβεβαιωμένα θύματα φέτος είναι περισσότερα απ’ ότι το 1995 (αν και το ποσοστό θνησιμότητας ήταν ψηλότερο τότε – διαβάζω ότι υπάρχουν διαφορετικά στελέχη του ιού, αυτός στο Κονγκό ο πλέον θανατηφόρος).
Ζωονόσοι – στη Δυτική Αφρική λιχουδιά οι νυχτερίδες. Στην Αφρική, ο ένοχος η άγρια ζωή κι όχι το γουρουνάκι και το κοτόπουλο στο κοτέτσι.
Σίγουρα τότε, το 1995, οι ειδήσεις για τον ιό είχαν τρομάξει τον κόσμο περισσότερο από τώρα.
Δεν ψάχνω, σκοπίμως, τίποτε πρόσθετο στο internet. Ψάχνω μόνο στη μνήμη μου. Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν ο κόσμος τότε, το 1995. Υπήρχαν προβλήματα. Σίγουρα με τους Παλαιστινίους και το Ισραήλ, δολοφονία στο Ισραήλ. Κάποιο εμπάργκο του Clinton στο Ιράκ (όχι! αυτό έφτασε αργότερα – μετά το κόκκινο γλυκό στόμα της Μόνικας). Σιγουρότερα, ο αραβικός κόσμος δεν καιγόταν ολόκληρος όπως τώρα. Νεκροί έλληνες τουρίστες στην Αίγυπτο, τότε που ο κόσμος δεν ήξερε τη λέξη Αλ Κάιντα, μόνο το CNN, τρία χρόνια πριν τα τρομοκρατικά στις αμερικανικές πρεσβείες στην Ανατολική Αφρική. Οι Αμερικανοί ομφαλοσκοπούσαν, ύστερα από τη βόμβα στην Πόλη της Οκλαχόμας. Θανατικό στην Τασμανία. Θανατικό και στη Βοσνία, ενώ στην πρώην Σοβιετία, η Τσετσενία. Το ναυάγιο του φέρυ από το Ταλίν στο Ελσίνκι, τότε που ο περισσότερος κόσμος δεν είχε ακούσει τη λέξη τσουνάμι. (Παρένθεση: τσεκάρω απλά τη μνήμη μου, μην τα παίρνετε τοις μετρητοίς).
Σίγουρα, το 1995 λιγότερα τα παγκόσμια προβλήματα. Σιγουρότερα τότε, το 1995, επικρατούσε παγκόσμιος οπτιμισμός. Αντίο Γύρε της Ουρουγουάης, καλημέρα ΠΟΕ. Και το χάραγμα στον ορίζοντα του ECU. Και τα cocktails για τον HIV. Το κινητό τηλέφωνο σφραγίδα status – προσιτή στον κάθε πικραμένο με μόνο ένα πεντακοσάρικο στην τσέπη, που έκλεινε φωναχτά ραντεβού για καφέ στο Κολωνάκι. Κι εγώ, το φθινόπωρο του ’95 επέστρεφα για να γνωρίσω το Χ.
Αντίο θλίψη.
Προβλήματα λοιπόν τότε, αλλά όχι όσα τώρα. Αυτό το θυμάμαι καλά. Όπως θυμάμαι και την αισιοδοξία.
Τα πολλά παγκόσμια προβλήματα φέρνουν παγκόσμια κατάθλιψη. Και όταν έχεις κατάθλιψη το ανοσοποιητικό σου σύστημα είναι αδύναμο. Αλλά ούτε και σε νοιάζει. Δεν πάνε όλα στο διάολο, λες.
