Μπορεί να έχω διαβάσει λίγα, να γράφω άκριτα, αλλά έχω ένα ιδίωμα. Θυμάμαι. Σε στρώσεις σε στιβάδες, παράλληλα, επάλληλα, διαγωνίως.
Κι έχω προσέξει την μεταλλαγή των βωβών, θερμών υποστηρικτών του Σύριζα να ξεψαρώνουν, να ακκίζονται, να τολμούν και να συσσωματώνονται. Όσο δεν έχουν ή δεν παίρνουν μέρος στο διοικητικό παιχνίδι, τους παρακολουθώ προσεκτικά, με πρόδηλη συμπάθεια.
Δεν μπορώ να συνταχθώ με διαβάτες που είδαν ένα μαρτύριο ζαρντινιέρας, ένα βρωμόξυλο δηλαδή και βρέθηκαν επικεφαλής Οργανισμού. Δεν τα γουστάρω αυτά.
Παρομοίως παρακολουθώ (αφού υπάρχει ένα κοινό νέφος που μας καλύπτει) θερμούς υποστηρικτές της αντιπολίτευσης, αν και αποφεύγω το παπαγαλί των πάνελ και τις προκατασκευασμένες ρετσέτες.
Αλλά διαβάζω συστηματικά τους μη ανακατεμένους στα εξώφθαλμα αντικυβερνητικά, κρίνοντας από το ήθος που αποτυπώνεται γραπτά και στην συνειδητή πολιτική αφάνεια.
Ωστόσο, έχει μερικές εβδομάδες που αρκετοί κριτικοί των πολιτικών χειρισμών εκτός κυβέρνησης, δείχνουν μία νευρικότητα. Για παράδειγμα, πέφτουν στην έντονη κριτική συριζικών κινήσεων, και μέσα στη νευρικότητα, κάνουν λάθη.
Όλοι κάνουμε λάθη, αλλά δεν τα εξαγοράζουμε! Ανάμεσά τους διακρίνω μελλοντικούς πολιτευτές που παίρνουν την απόφαση να «εκτεθούν». Αυτό είναι μια χαρά κι απάνω τούρλα. Αυτό που δεν με χαροποιεί, είναι κάποια στρογγυλέματα ύφους, κάτι ταυτίσεις με γίγαντες της πολιτικής πράξης.
Ό,τι κι αν είστε, για μένα είστε πολίτες. Κι αυτό το θεωρώ μέγιστη αξία και το τιμώ. Θα επαινέσω τη δράση σας και δεν θα χαρώ αν την πατήσετε, αλλά ήδη εξεδόθη pink alert. Δεν είμαι υπέρ των εγκωμίων και των λιβέλων, αλλά πατάτε στα χωράφια μου, κι εκεί δεν φυλάω σίκαλη, ο σπάστης, αλλά κοινόχρηστες ή ιδιωματικές λέξεις ,κι απ΄ αυτούς τους σπόρους βγαίνει το ψωμί.
Υγιαίνετε, κατά τα άλλα.