Γιορτινοί τοίχοι όμορφων φίλων γέμισαν φέτος με φωτογραφίες όπου ποζάρουν κουστουμαρισμένοι με παπιγιόν. Πίστεψαν ατυχώς ότι προσδίδει class και κύρος.
Κακή η σχέση μου με το παπιγιόν. Κόπηκε όταν, για πρώτη και τελευταία φορά, είχε η μητέρα μου τη φαεινή ιδέα να μου το φορέσει σε προνηπιακή ηλικία, κάτω από το θερμό πασχαλινό ήλιο της Κύπρου. Στη γκρίνια μου εξαιτίας της αποπνικτικής δυσφορίας απάντησε με χαστούκι που μου έριξε αναμένοντας το κλικ του φακού. Την εκδικήθηκα και της χάλασα δια παντός τη φωτογραφία (από τον επαγγελματία φωτογράφο της γιορτής), με επιτυχημένο προσποιητό μορφασμό κλάματος, ο οποίος ακύρωσε το πηγαίο κοτσιδωτό χαμόγελο της αδελφούλας μου.
Ανανέωσα την απέχθειά μου για τα παπιγιόν σαν ξαναήρθαν στη μόδα στα μισητά 80ς, φορεμένα από ανέραστη τηλεπερσόνα με καριέρα που είχε άδοξο (και πράγματι ανέραστο) τέλος. Pee-wee Herman Hell.
Οριστική η προτίμησή μου για τα με διακριτικότητα ξεκούμπωτα πουκάμισα. Τα φορεμένα από αγαπημένους κοινούς θνητούς όταν βγαίνουν από τη διπλανή πόρτα και καλημερίζουν.
Πολλά, αυθόρμητα likes.
Για τους υπόλοιπους, τους λίγους και θρυλικούς, συγχωρεμένη η όποια επιτήδευση.