Στους ανοιξιάτικους περιπάτους μου, ανέκαθεν κυνηγούσα φιδοπουκάμισα, και τα έβαζα σε ένα κασσιτέρινο κουτί, ώσπου κάποια του μυστικισμού, τα πόθησε και της τα έδωσα επειδή τα θεωρούσε γούρικα και δεν την ξαναείδα έκτοτε, σημείο μέγα πως για να απαλλαγεί από μένα, μάλλον έκαμε την τύχη της.

Συμπαθώ τα φίδια και τα παρατηρώ με προσοχή. Σε μια ανασκαφή, όπου η κύρια τομή συνέπιπτε με κάποιο άδηλο δρομολόγιό τους, ήταν συχνό φαινόμενο, ενόσω ήμεσθεν μέσα στο σκάμμα, να πέφτουν στο κεφάλι μας, καθώς δεν υπήρχε ταμπέλα στην φιδόγλωσσα, να προειδοποιεί.

Οι εργάτες της ανασκαφής, ήτονε κυρίως από τη Μικρή Βόλβη και φρόντισαν να ακουμπάνε απόμερα ένα κουπάκι γάλα εβαπορέ, και π;hγαιναν εκεί. Ένας καυχιότανε πως μπορεί και τους βάζει χαλινάρι και τα ποδηγετεί. Άλλος έβαζε στα δόντια μιας όχεντρας ένα λείψανο από πουλόβερ κι έσταζε το φαρμάκι της.

Είδα λαφιάτες να βαρυούνται θανάσιμα, κρεμασμένοι σε αφόρητη κάψα και κουνώντας πέρα δώθε το κεφάλι, δεν ξεύρω το γιατί.

Και σε ένα χωριό μάθαμε πως κάποιος μαγεύει οχιές και δεν τον πειράζουν, οπότε καλέσαμε ένα κανάλι για ρεπορτάζ, τον έστησαν μπροστά στην κάμερα, αλλά η οχιά τονε δάγκωσε, τον πήγαν στο νοσοκομείο και γύρισμα δεν έγινε.

Είδα πολλά, αλλά δεν είμαι μέλος στρατιωτικής αποστολής που αδημονεί στο Πορτ Σάιντ, αναμένοντας τους Οθωμανούς να μπουκάρουν στη διώρυγα το 1917,  ήρθε η ώρα που ο Σερίφ της Μέκκα θα αναγορευτεί βασιλεύς των Αράβων. Οπότε θα έλυνα τις γκέτες μου, θα έβαζα λάβδανο όπου υπέφερα και θα πήγαινα τα βράδια χαλαρός στην Αλεξάνδρεια, να πιω και να φλερτάρω την Τζαναβάρα Περμπανού με το φιδίσιο βλέμμα που υπομονετικά θα άκουγε τι τράβηξα με τα φίδια στον βίο και άλλα σερπετά που έχουν πάντοτε την αμέριστη αγάπη μου.

Έχουν και τα φίδια τον χρόνο τους διότι.