Ακόμη διατηρώ την γεύση από τη συμπόνοια και τη λύπηση που τύλιγε τις αδύνατες γυναίκες έναν καιρό. Η κακότητα και η περιφρόνηση ακολουθούσαν .Το «τσαγλί» ήταν ,να φανταστείτε, ελαφρά συνηγορία-εννοούσαν με τη λέξη την γυναίκα που είχε τσαγανό. Το «σκελετός» και το «λυμφατική» ήταν ανθρωπολογικού και ιατρικού χαρακτήρα. Το κοντό ανάστημα, οδηγούσε κατευθείαν στο «τσιλιβήθρα».

Μερικές ανδρικές περιγραφές είχαν μια υποψία αναστολής , με κύρια έκφραση το «κοκκαλιάρα, αλλά με πιασίματα». Τα πιασίματα ήταν λόγος ανεκτικότητας. Τότε που λυνόταν το γυναικείο σώμα σε τομείς και καπετανάτα, όπου τα στήθη, τα πισινά και σχετικό γέμισμα των μηρών, εάν ήταν αρκούντως ορατά, δημιουργούσαν απαλλαγή, όχι αθώωση.

Ο δημόσιος λόγος, ο κεκράκτης λόγος, συνήθως περιείχε έκκληση προς κατοικίδιο, προς σκύλο με το όνομα Τζακ. «Όρμα Τζάκ και τα κόκκαλα δικά σου». Και άλλα κατοικίδια είχαν εκπροσώπηση, επί ανδρών και γυναικών. «Ντικ» λεγόταν ο άνθρωπος με πεταχτά αυτιά. «Παλαμίδα» ήταν το άτομο με αχνά ή δυσδιάκριτα φρύδια.

Στους αντίποδες, οι εύχυμες, πληθωρικές κυρίες είχαν μόνον επαίνους. «Σουλτάνα», «φρεγάδα», «γιαβουκλού», τέτοια. Αλλά κι εκεί υπήρχαν κατηγορίες. Οι μικροκαμωμένες, σπανίως απέφευγαν το «καπάτσα που τυλίγει», συνήθως άνδρες ψηλέκες και θεωρητικούς. Με ορατό και ακμάζον μυικό σύστημα πάλι, ήταν «μπρατσκοβέες», «μπαμπάτσκες» και «αντρογυναίκες».

Το 1963, μια καταιγίδα ήρθε και τα σάρωσε αυτά. Η εμφάνιση της Τουίγκι, του μοντέλου από την Αγγλία της ποπ, της Μαίρη Κουάντ, και της μίνι φούστας, πέρασε από περίοδο σύγχυσης. Διότι δεν είχε πιασίματα. Δεν πήρε πολύν καιρό για να ατονήσουν οι αντιδράσεις.

Εξάλλου για τους περιπαθείς, αρκούσαν άλλα μοντέλα-η Τζήν Σρίμπτον και η Βέρουσκα. Η Έλενα Ναθαναήλ, έδινε την εντύπωση εξωγήινης, αλλά ευμενή εντύπωση.Όταν έλεγες σε μια κοπέλα πως μοιάζει της Ναθαναήλ, απαντούσε «το ξέρω», ένδειξη ότι το ήξερε πως ήταν κομπλιμέντο.

Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία-δηλαδή, ελαφρώς ανιστόρητα.