O στόχος και οι κύκλοι του
20-05-2018

Κινούμενος στόχος: ο Μπουτάρης, και δύο συνοδοί που διαγράφουν μια τεθλασμένη από τα διακοσμητικά αντιαρματικά του Λευκού Πύργου έως τα ντόκια του Βασιλικού θεάτρου. Στη διαδρομή, ο Δήμαρχος χτυπιέται, σπρώχνεται, πέφτει,τον σηκώνουν, πονάει, και τελικά μπαίνει σε αυτοκίνητο. Κλωτσηδόν.

Πρώτος κύκλος, μικρός: στη διαδρομή, τον ακολουθούν επιτιθέμενοι που βρίζουν, χειροδικούν, τον λοιδωρούν, ακούει τα σχολιανά του, ο άνθρωπος που τον προστατεύει δεν προλαβαίνει όλα τα χτυπήματα, απωθεί έναν και του την πέφτει άλλος. Από τα μπούνκερ έως το Βασιλικό. Οι επιτιθέμενοι εναλλάσσονται, ακολουθώντας τον. Δεν γίνεται μπούγιο. Ο Δήμαρχος είναι απροστάτευτος. Όποιος γουστάρει, ακόμη κι αν βαστάει παιδάκι στην αγκαλιά, μπορεί να πλησιάσει, να γκαρίξει,να κλωτσήσει.

Δεύτερος, ευρύτερος, επίσης κινούμενος «μπάφερ» κύκλος, ο λεγόμενος ουδέτερος. Είναι οι φωτογράφοι, οι βιντεοσκόποι, οι «ουδέτεροι» παρατηρητές ενός διασυρμού, μιας ξεφτίλας, που όμως «αποτυπώνουν και καταγράφουν» τη μαλακία. Ένα μπλόκο να σχημάτιζαν αυτοί οι ουδέτεροι γύρω από τον Δήμαρχο, θα το γλύτωνε το ξύλο και το σπρώξιμο.

Αυτοί οι «ουδέτεροι», οι διαφωτιστές του Γενικού Κοινού, που θα ταΐσουν με αποδεικτικά στοιχεία τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο, θα έπρεπε να κάνουν έναν κύκλο άμυνας γύρω από τον Δήμαρχο και να τον υπερασπιστούν. Αυτοί. Δηλαδή εμείς. Δηλαδή εγώ.

Και γιατί δεν συνέβη, όπως ποτέ και πουθενά,nστις δυο γενιές που έτυχε να ζήσω, δεν συνέβη; Διότι αυτοί, εμείς ,εγώ, «προκλήθηκαν». Ο Δήμαρχος έτσι, ο Δήμαρχος αλλοιώς. Ψηφισμένος δυο φορές. Στο κοινό που τον προπηλάκισε, δεν είδα ποντιόφατσες και ξέρετε ποιους εννοώ. Στις εικόνες είδα φίδια κολοβά και δηλητηριώδη, που τα ταχταρίζουν επειδή και το φαρμάκι της οχιάς είναι χρήσιμο στην πολιτικάντικη διαδικασία.Και να τον σκότωναν, η προτομή που θα του έστηναν οι δείλαιοι, θα καννιβαλίζονταν ώσπου να απομείνει μια λερωμένη βάση.

Μήτε η γενοκτονία, μήτε τα pride, μήτε ο Κεμάλ. Φταίει που στον χώρο της Ερμού, δεν υπάρχει Μνημείο του Διωγμού, αλλά τρεις διαφορετικές εκδοχές του, συν ένα χαμένο μνημείο (που έστησε το ΕΑΜ στην απελευθέρωση) συν ένα κακέκτυπο των «πολιτών του Καλαί». Και το μόνο που θα είχε ελπίδες επιβίωσης θα ήταν ένα έκτο μνημείο που θα δείχνει το μέρος που βρισκόταν «το κουρδιστό γουρούνι».

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Σκάνιασα, αρρώστησα. Η παραγωγή αγανάκτησης είναι πλέον καθετοποιημένη.

Για την ώρα, τα αντίμετρα που βγαίνουν από το λιντσάρισμα, είναι αναμενόμενα: ένα συλλαλητήριο, όπου θα μαζευτούμε και θα πάτε. Η λαμπρή Δημοκρατία μας, είναι μανούλα στις μαζικές κηδείες.

Πιο κάτω, πιο παλιά, πιο πέρα, δεν γράφω. Επειδή φταίω.