Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τον Σεπτέμβριο. Μήτε με τα αναγνωστικά που τον θεωρούσαν μήνα της αποθήκευσης ενόψει χειμώνα. Και την ατέρμονη σειρά των «τάξεων» που έπρεπε να διαπεράσω, από την εποχή της τσάντας με το χοιρόδερμα και την κασετίνα και την ξύστρα –αεροπλανάκι έως τα σεϊτάν μοτοράκια της πληκτρολόγησης.
‘Ισως φταίνε τα φεγγάρια, το «έναρξη τον Σεπτέμβριο», τα «πρωτοβρόχια» οι μετακομίσεις του νου, των πόλεων, των χωριών και των κρατών που διέπλευσα και τύχαιναν κυρίως Σεπτέμβριο. Και η πειθώ, απ΄τα διαβάσματα, πως η Ίνδικτος αλλάζει έτος αυτόν τον μήνα, οι νέες ατμόσφαιρες αλλά και η αμηχανία των νέων χώρων.
Βέβαια, θα συμφωνήσω με το ρολόι του Χρόνου κι όχι με τον αστρολάβο που μονίμως μεταφέρω ως εγκεφαλική ύλη στο νιονιό. Βλεπετε είμαι παιδί του εικοστού αιώνα που αναπάντεχα έβαλε πόδι και εξτένσιονς στον εικοστό πρώτο. Και η ενσωματωμένη πεποίθηση, θα την πεις και σύμφυση πως «δεν επιθυμώ αυτό που χθές επιθυμούσα. Αύριο δεν θα΄ναι καλύτερα». Αυτή τη φράση την έβαλα σε κάποιο σενάριο, να την ξεστομίζει ένας αιρετικός.
Τελικά, δεν είναι ο Σεπτέμβριος, αλλά αυτό που συμβαίνει «στου καφενείου του βουερόυ το μέσα μέρος». Να χαζεύω ένα «άδειο κλουβί προσμένοντας/ την ώρα της φωτιάς».
Τέλος πάντων, καλό μήνα σε όλους. Οι Ειδοί του Μαρτίου απέχουν αρκετά εξάλλου