Άνοιξη του 1986, φτιάξαμε ένα βραχύβιο «Στούντιο 65», παρώδησα τις «Νεφέλες» ξέρετε τίνος, και η ιδέα ήταν αντί γεροπατέρας που ανησυχεί για τον αλογομούρη γιο του, οπότε τον βάζει μαθητή του Σωκράτη, θα υπήρχε ένας παλαιολαμπράκης νοσταλγός που απελπίζεται με τον μηχανόβιο γιόκα του, τον βάζει σε ένα «στούντιο ανάπτυξης της δημιουργικότητας» που το κυβερνάει ένας γιόγκης και το παιδί μεταμορφώνεται σε σκυλά και μιμείται τον Χριστοδουλόπουλο.
Σκηνοθετούσε η Δέσποινα Πανταζή και από τις πρώτες πρόβες ενδιαφέρθηκαν μουστερήδες να λάβουν μέρος. Έτσι, την Ευβούλη Δημόγλου και την Ρούλα Μανισσάνου, πλαισίωσαν οι Blues Wire, Ζάικος και Ντουνούσης, ο Πάνος «αιγύπτιος» Τσακίρογλου ο μπασίστας, και σε cameo ρόλους ο Γιάννης Χατζηγώγας (ως κυνηγός των μπεκερέλ, λόγωΤσερνόμπιλ) και ο Ακκόκ ως Μαραντόνα. Μουσική, εκτός από τους μπλουζίστες, έδωσαν ένα τραγούδι ο Σάκης Παπαδημητρίου, και αρκετά ο Κώστας Βόμβολος. Ξεχνάω σίγουρα πολλούς-φυραίνει το μυαλό που μετεωρίζεται. Είχαμε θεατές πολλούς της Σαλονίκης επιδραστικούς και από τα γέλια καταλαβαίναμε πως θα πάει καλά, στις γιορτές Ανοιχτού Θεάτρου μιας άλλης εποχής. Δεν θυμάμαι ποιος τον έφερε στην πρόβα, εμφανίζεται ο Τζιμάκος και δηλώνει πως θέλει να παίξει. Έπαιξε τον γιο μου, τον Φειδιππίδη. Η παρωδία χτίστηκε από τις ιδέες όλων, σπάνια συνεργασία. Δείγμα διαλόγων, όπως σώθηκε από το πρόγραμμα:
Ο Δίκαιος Λόγος (Πετεφρής και παρέα) και ο Άδικος Λόγος (Ζάικος και παρέα) προσπαθούν να πείσουν τον Φειδιπίδη (Τζιμάκος) να συνταχθεί με το μέρος τους..
Δ(ίκαιος λόγος): Άκου λοιπόν πως είχανε τα πράματα στην εποχή μου! Νά σουν παιδί! Δεκατριών, δεκατεσσάρων! Και να γυρνάς και να σαλιαρίζεις όπως σου κάβλωσε! Δεν είμαστε καλά! Έ, έπεφτε κανένα τσιγαράκι στα σκοτεινά, αλλ΄αυτό ήταν όλο! σε τέτοια ηλικία παίζανε την πινακωτή ακόμη στη γειτονιά μου…και τσιλίκι…και τσομάκι…και μπάμ! Και στις παρέες αντηχούσε το σύμπαν από τραγούδια…. ομαδικά.. όμορφα… .τριφωνίες… στρώσε το στρώμα σου για δυο…άπονη ζωή….καπρί σε φινί…κι aν κανένας έπαιζε κανένα τουρκογύφτικο.. «μείνε μαζί μου και μη μ΄άγαπήσεις»…εμείς τον φτύναμε κανονικά κι έπειτα συνεχίζαμε… «μη κουραστείς να μ΄αγαπάς κι αν κουραστείς μη φύγεις»..ήμασταν ελαφρείς σαν έντομα…αθόρυβοι σαν σβήστρες…και στα ραντεβουδάκια μας δεν υπήρχε αυτή η σημερινή σάχλα, που παίρνεστε μεταξύ σας οπουδήποτε κι όπως λάχει…πηγαίναμε σε ζαχαροπλαστεία…στα παγκάκια του πάρκου..μιλούσαμε συνέχεια…αγάπες, έρωτες… δάκρυα… μπλουζ στο κλαμπ… παντού μαζί…στον αγώνα… στο παιχνίδι… στους προσκόπους… στους λαμπράκηδες.. στις σχολικές εκδρομές….ααααααχ!
Α(δικος λόγος): Μην απορείς! Ξέρεις για πότε μιλάει; Σακάκια με τρία σκισίματα πίσω, μάτι βαμένο πράσινο με γραμμή… μετά κάτι καμπάνες…κάτι χοντρά ψηλοτάκουνα παπούτσια…αηδία!
Δ: Αυτά δεν εμπόδισαν τις διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια, την αντίσταση, τα πολυτεχνεία και τις δημοκρατικές συνεργασίες! Τότε ρε ξέραμε γιατί τρώγαμε ξύλο! Δε φορούσαμε εξηνταδύο μπουφάν σινιέ ανάποδα μ ένα καρφί σε κάθε αρχίδι να κατεβάζουμε τζαμαρίες άνευ λόγου και αιτίας!
Ακολουθώντας τις οδηγίες μας, δεν θα έχει ψωλοκοπάνημα έξω από κρεπερίες και παγωτατζήδικα, μήτε θα την βρίσκουμε με ομάδες των πεντακοσίων…και με τους γέρους μας, ειρηνική συνύπαρξη- δεν πρόκειται να κλαίγονται και να σας εκβιάζουν…
Α:βΑκολούθα τις οδηγίες τους και θα γίνεις τελείως χαράδρα!
Δ: Κι εντωμεταξύ τα νιάτα σου, δεν θα σ έμποδίζουν να προκόψεις…με τ’ άλλα παιδιά..στην σχολή…στο πανεπιστήμιο…στους χώρους δουλειάς…στους χώρους ζύμωσης…κι όταν με το καλό όλα τακτοποιηθούν.. τις εκδρομούλες μας… τις θαλασσίτσες μας… τροχόσπιτα…γκρίλ στο κύμα…
Α: Έχει και η υπομονή τα όριά της..απολύτως οφσάιτ αυτοί οι μελαγχολικοί.. μας συκοφαντούνε άδικα…αλλά αυτό είναι το ζουμί..να υποστηρίζεις παράλογη άποψη και να τη βγάζεις καθαρή στο τέλος. Ξέρεις ότι θα σου κόψουν το ροκ; Γιατί ρε κυνηγάτε τη σύγχρονη μουσική;
Δ: ποιά μουσική; Αυτή τη φλατ κατάσταση, την αντιδραστική, που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ούτε ποιός παίζει ούτε γιατί παίζει ούτε τι λέει..σιγά που παίζουμε τα εγγλέζικα στα δάχτυλα και βγάζουμε βαθιά νοήματα…βλάχοι!
Α: τι λέει ρε αυτός! Ποιος είναι αντιδραστικός ρε άσχετοι…
Δ: φασιστάκια είστε…απροσανατόλιστοι…
Α: τι ακούμε…οι Κλας ,φασιστάκια! Οι ντουμ ντουμ Μαντζανίρο…άσχετοι! ..ο Συρκονφλέξ…απροσανατόλιστος!
Δ: δεν μιλάμε για τις εξαιρέσεις! Εδώ έχουμε να κάνουμε με φαινόμενα παρακμιακά, με ομάδες παιδιών που έχουν διαβρωθεί από τον καταναλωτισμό και τη διαφήμιση…έτσι, όλοι μαζί στο μαγαζί, μαζάνθρωποι…
Α: δε σου γουστάρει, αλλά εγώ δίνω μεγάλη σημασία στην κοινωνικότητά τους.. από τις παρέες θα ξεκινήσει το ουσιαστικό..όχι να ζούνε μια ζωή δυο ζωές καθώς εσείς, λαθραία πάντοτε, κι ούτε να παίζουν τα καλά παιδιά. Είδες καλό παιδί να προκόβει; Αυτοί που χάσανε τα νιάτα τους και διαπρέψανε στα πανεπιστήμια, τι απογίνανε; Τρείς κι εξήντα κι αγχωμένοι από πάνω…όλοι θέλουν ν΄άλλάξουν επάγγελμα…
Δ: τι λέτε ρε! Η γενιά του Μάη και η γενιά του Πολυτεχνείου δεν κυβερνάει σήμερα;
Α: Ανοησίες! Κυβερνάν αυτοί που νοθεύουν τρόφιμα, υπερτιμολογούν τις εξαγωγές, τα παίρνουν από τράπεζες και τέτοια…σιγά τους κυβερνήτες του πολυτεχνείου…κλείνουν τα πολυτεχνεία!
Δ: Ναι, αλλά προωθούμε θεσμικές αλλαγές…από τη μιά μέρα στην άλλη δε γίνονται αυτά…
Α: Καλά, καλά, παρωχημένοι…ακου φιλάρα! Ακούγοντας αυτά τα σαπιοκάραβα θα ζήσεις μια ζωή αβίωτη, όπως αυτοί, μια ζωή «πρέπει» και υποχρεώσεις. Κάμε ό,τι σου γουστάρει, τρέχα, πήδα, γάμα, γαμήσου, τραγούδα, τρώγε του σκασμού, πιττώσου! Η ζωή είναι λόλα σκέτη!
Δ:Καλά, καλά, ας τον βουτήξουν και σου λέω εγώ! Θα του κόψουνε τις κωλότριχες! Του κακογαμημένου!
Α: Ε, και τι έγινε;
Δ: Ε πώς «τι έγινε»… τι άλλο να πάθει κανείς;
Α: Αν αποδείξω πως έχει άδικο, τι θα κάνεις;
Δ: θα το βουλώσω!
Α:Τι είναι αυτοί που μπλέκουνε με εργολαβίες το σύμπαν και βάζουν πρόστιμα γιά ψύλλου πήδημα;
Δ: Κακογαμημένοι!
Α: Αχά! Κι αυτοί που γράφουν σενάρια και παίζουν και σκηνοθετούν με φραγκοδίφραγκα πρωτοποριακα και σίριαλ μαλακισμένα και ταινίες εξήμιση ώρες ένα πλάνο και μας πρήζουνε; (στο κοινό) μη φεύγετε κύριε Αγγελόπουλε!
Δ: Κακογαμημένοι!
Α: Ωραία,ωραία! Κάνουμε τώρα ένα γύρο με το βλέμμα σε αυτήν εδώ την αίθουσα και τι συμπέρασμα βγάζουμε; Ποιοί επικρατούν ποιοτικά και αριθμητικά;
Δ: Οι κακογαμημένοι! Μαζί σας παιδιά, μαζί σας!
Στην πρεμιέρα, η πρώτη σειρά, των «επισήμων» γυμνώθηκε με τη λήξη. Ο Τζιμάκος έλαμπε. Παίξαμε Σαλονίκη, Φιλίππους, Ζάκυνθο, Τρίκαλα και Κέρκυρα. Μετά, καταστραφήκαμε οικονομικώς, παρά την αθρόα προσέλευση, πήραμε τα συμπράγκαλα της παράστασης και κρυφτήκαμε στην Αγροσυκιά. Μετά, χώρισαν οι δρόμοι μας. Ένα τραγούδι του, όπου αναφέρεται ένα ενυδρείο, απηχεί το πνεύμα της ατμόσφαιρας. Απλός, δημιουργικός, πολλοί χαρακτήρες μαζί. Τα υπόλοιπα, συμπληρώθηκαν με τον θάνατό του, ενώ αιδήμων σιωπή θα σκεπάσει την ιστορία των ανθρωπίνων πράξεων.
Θα τον θυμάμαι ενόσω ζω, κι όταν τελειώσει αυτή η φάση, πάλι δεν θα τον ξεχάσω.
