Από την αυγούλα έως την ώρα των ΜΑΠ (μεγάλων ανόητων παιχνιδιών) μια Φυλή έχει καραπλακώσει τις αυτάρες της και βολεύεται δίπλα από παρουσιαστές, κομπέρ και διαχειριστές του Τίποτε. Με εξαίρεση τα πρωινάδικα που ανήκουν σε άλλη σωλήνωση, τα περισσότερα κανάλια διαθέτουν, κυρίως μετά το δεκατιανό, ένα πλήθος βαλέδων κάθε φύλου, που υποστηρίζουν το άτομο που βαστάει το λάβαρο.
Είναι το πάνελ των συμπαρουσιαστών, ή μιας ομάδας που προσκομίζουν εις την Τέχνην τα ρεπορταζιακά τους αποθέματα και η Ζωή περνάει δια του φιλοπερίεργου σε ένα ξαναζεσταμένο δείπνο, καθώς οι κατακτητές των πάνελ συμπληρώνουν αμέτρητες ώρες να ξεψαχνίζουν τα κόκκαλα των νεκρών πτηνών της προτεραίας, προσφέροντας στην Αρχικουτσομπόλα ή στον Ανακατωσούρη του Καναλιού, ζουμερές (κατά τη γνώμη τους) πληροφορίες, πλαισιώνοντας και στηρίζοντας την εκπομπή ή τις εκπομπές που συντηρούν.
Αν εξαιρέσω τους κάπως ράθυμους, πλην σχετικά σεμνούς συντελεστές των κρατικών καναλιών (της Βουλής και των δημοτικών καναλιών έχουν προσβληθεί από ανήκεστη επαναληπτικότητα και κοντεύεις να αποστηθίσεις την δομή τους) πρέπει να βγει από τη μέση ο Μουτσινάς και η ώρα του, για να εκπέσουμε ώς άγγελοι χαλιαμπάλιες στην αυτοάνοση παρλαπίπα του κυρίου Ευαγγελάτου.
Ενδεικτικά αναφέρω τον συνήθως προπορευόμενον Σκάην. Όλα τα κανάλια είναι φιλοκυβερνητικά (λογικό αφού δεν στερούνται κονδυλίων) εκτός από ένα, το ΟΠΕΝ που είναι αντιμαρινακικό. Τα κόμματα, ειδικά ο Σύριζας, άριστα πράττουν και δεν εκτίθενται με ενάντιες δηλώσεις, πλην μερικών που χάνουν συνέχειες. Θα έρθει ώρα και στιγμή που θα διώκονται ποινικά οι δηλωσίες με την κατηγορία πως “θεωρούν το Τζούφιο, ως Juicy.” Ο αυταρχισμός ανέτειλε τω κόσμω και ευτυχώς οι κυβερνήσεις που θα αλλαχθούν, δεν το πήρανε χαμπάρι.
Όταν ξεκίνησε η εξάπλωση των κατακτητών, κανένας δεν σκέφτονταν πως επρόκειτο για μιας μορφής κάθοδο των Σκλαβήνων ή των Νορμανδών. H αρχή έγινε από την Εurovision, oτε και εμφανίστηκαν οι πρώτοι «ειδικοί». Τα πρώτα ονόματα έγιναν θρυλικά, ενώ άλλα όπως ενός Λιάγκα, που δούλευε με προβληματικό συνεργείο, παρέμενε μια χρυσή εφεδρεία.
Την ώρα που γράφω, θέλω να τους ακούω. Δεν γελώ, δε με νοιάζει αλλά όταν τους περιλάβω, πρέπει να ασκώ μνημειώδεις κριτικές. Μη μου κακοκαρδίζετε, διότι ακομη χειρότερο ακρόαμα και θέαμα είναι οι καλλιτέχνες και δημιουργοί που απαγγέλουν τον εαυτό τους και ασκούν ένα δημιουργικό spleen ωσάν βικτωριανοί αζάπηδες και νύμφες που κοιμίζουν ήρεμα τον παρουσιαστή τους.
Εξάλλου, η καραντίνα δίδαξε να γράφω τα κείμενά μου, ρίχνοντας και μια ματιά στον Διόδωρο που μεταφράζω για ξεκούραση, με το χαζοκούτι σε ημίτρελο ζάπινγκ ενόσω πίνω καφέ, και μερικά τραγούδια στο Ιουτούμπη που για χάρη τους δακρύζω. Κι αυτά, αφού διαβάσω μισής ώρας σελίδες (κάπου ογδόντα) από τα κατάλοιπα της κάποτε μνημειώδους βιβλιοθήκης μου.
