Πάνω στο τετράμηνο, η κυβέρνηση δείχνει να ξεψάρωσε ως επιτελική οντότητα, αλλά όπως προέβλεψα (σιγά την προφητεία) ο μηχανισμός του κράτους δεν θα ακολουθούσε. Δεν έχει τα φόντα.

Ο Σύριζα, χάρη στον οποίο γνωρίσαμε εκείνη την επέτειο του 2011 στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης, το αντρίλικι κατάφερε να το κάνει οργανωμένο δρώμενο. Ο Σύριζα ψάχνεται και δεν έχει άδικο.

Διότι η κυβέρνηση (είναι υπερβολή να την λές «Νέα Δημοκρατία») θα καταφέρει ενδεχομένως μια διασπορά της ανομίας, και μια κινητικότητα σε περιπτώσεις πολιτών που έχουν την δύναμη να σπάσουν το τσόφλι της κατάκρυψης αλλά ώς εκεί. Ο Μητσοτάκης δεν δύναται να αντέξει την απείθεια, που για τον Σύριζα ήταν δημιουργική πνοή του. Βάσανα και μόνο βάσανα λοιπον.

Για την Novartis τζάμπα σκοτώνονται. Τζανακόπουλος και Πολάκης δοκιμάζουν αντιδράσεις. Δωρεάν είναι ούτως η άλλως: στο βάθος αυτής της υπόθεσης, υπάρχουν δεξιοί σύμμαχοι του Σύριζα, να μη τα ξαναλέμε.

Όλα τα άλλα, θα κρύβονται πίσω από έναν τζώρα υπουργό και με ελλιπείς υπηρεσιακές δυνάμεις. Πρώτη θα δοκιμαστεί η Αστυνομία. Το Άσυλο δεν είναι λυμένο. Μεταξύ ΚΚΕ και Σύριζα , υπάρχει μια ασθενής συμπαράσταση στα όρια της συμπόνοιας. Τα κανάλια δεν δείχνουν Σύριζα. Την οργάνωση του ΚΚΕ προβάλουν.

Η κυβέρνηση, όσο τα οικονομικά μένουν ενεργά, δεν έχει να φοβάται. Αλλά θα την προσεγγίσουν οι τακτικές Σαλβίνι και κομπανίας. Πολιτικά, θα στενάξει.

Οι Μακεδόνες δεν είδαν πρώτη φορά πολεμικούς ελέφαντες στις οχθες του Υδάσπη. Τους γνώρισαν στα Γαυγάμηλα, λγότερους και αδρανείς. Δεν επηρέασαν την έκβαση της μάχης. Δεν κουνήθηκαν από την παράταξη.

Η τελευταία πρόταση που διαβάσατε είναι το κλειδί μιας ανούσιας αφήγησης. Λάβετε τώρα το αρχαΐζον έκδοχό του.

Είναι γνωστό στους ιερείς και στους μάντεις, πως το φαινόμενο  των αοράτων  ελεφάντων, συντυχαίνει μόνον όταν η ήττα αναμένει στο βάθος των νικηφόρων εκστρατειών. Γι αυτό και ο Τσίπρων στην σκηνή του, παρασταίνει τον θυμωμένο, αλλά δεν είναι. Ξέρει πως πρέπει να αποκτήσουν σάρκα και οστά οι αόρατοι ελέφαντες των Αρβήλων. Αλλά οι οιωνοί δεν είναι ευνοϊκοί. Θυμάται πως με πόση τέχνη και τη δύναμη της λόγχης του, σάρωσε στον Γρανικό και στην Τύρο, ίσως διότι ήτονε αρχές ακόμη κι αυτό ευλοημένος και αρκούσε η ιαχή και το «σντρό σντρό σντρό» των κινημάτων του, ο δεινός Λαφαζάνης και τα στρατηγήματα του Βαρούφη και της Ζωής το πείσμα το Κασσάνδρειο. Τώρα τους ξωπέταξε από καιρό και συμμάχησε με Παϊάτες και Κεκαμμένους και οπαδούς της φλύαρης Ραγκούσας μα και η αμαζών Ξένη Ιάν Ακοπ, η Σουμερία μαζί του είναι. Αυτοί όλοι, σφύριζαν οι ελέφαντες και νόμιζαν πως σφύριζε μπενάλτι κάποιος διαιτητής του μέλλοντος.

Όταν λοιπόν ο θίασος των παρθένων νυμφών ως μίμος της τραγωδίας «αι βαλπούργιοι νύκται των ζωντσανών νεκρών» παρήλασαν με τεθλασμένας κινήσεις και εσάστισεν ο Άιδης, εδέχθη την μήνιν των Σκυθοπελασγών Σκυτοτόμων που ενίκησαν παροδικώς, σύμπαν το στράτευμα των αργυράσπιδων εμιμήθη τον κόρδακα του θιάσου και ευφροσύνη κατέλαβε τους ιερείς και τους μάγους.

«Ζόμπι Γουφ» ηκούσθη να άδει ο Τσίπρων από την σκηνή του.