Μίμης Σουλιώτης, Φλώρινα 1995
Noli timere
26-11-2019

Αφού τα πάντα γίνονται ποίηση,
γιατί κατσιάζω στα ίδια και τα ίδια.
― Μίμης Σουλιώτης, «Περί Ποιητικής» ρμα΄

 

Τον Ιανουάριο του 2004 ο Μίμης Σουλιώτης κι εγώ κάναμε ένα ταξίδι στη Λευκωσία για να αποχαιρετήσουμε τον φίλο μας Θεοδόση Νικολάου, που ήταν στο σπίτι του βαριά άρρωστος και πέθαινε. Ήταν εκεί και η σύζυγος και ο γιος του. Περιμέναμε στο σαλόνι. Ο Θεοδόσης μας δέχτηκε στο υπνοδωμάτιο, κατάκοιτος και καταβεβλημένος, σε πλήρη διαύγεια και ηρεμία, την οποία και μας μετέδωσε. Μιλήσαμε για λίγο μόνο, για να μην τον κουράσουμε, τον χαιρετήσαμε και φύγαμε. Στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, ο Μίμης με ρώτησε «Μα πώς αντέχεις;», μια ερώτηση που βρήκα μάλλον περιττή και δεν απάντησα, δεδομένου ότι και ο Μίμης άντεχε, και αντέχαμε γιατί είχαμε πάει παρέα.

Τον Νοέμβριο του 2012 έκανα ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη για να δω τον φίλο μου Μίμη Σουλιώτη. Δεν ήταν στο σπίτι του στη Φλώρινα, ήταν ξανά στην κλινική. Ήταν εκεί και η σύζυγος και η μικρή του κόρη. Περίμενα στον προθάλαμο. Η σύζυγος μπήκε στο θάλαμο για να του μηνύσει ότι είχα φτάσει. Βγήκε λέγοντάς μου ότι ο Μίμης προτιμούσε να μη με δει εκείνη τη στιγμή. Εγώ κατάλαβα, και παρέμεινα για λίγο μόνο στον προθάλαμο να τις παρηγορώ, δίχως όμως να τους δίνω ελπίδες, γιατί πλέον δεν υπήρχαν. Τις χαιρέτησα και έφυγα. Στο αεροδρόμιο της Μίκρας ήμουν μόνος.

Γύρισα στο σπίτι στην Αθήνα. Ήταν εκεί και η σύζυγος και τα παιδιά. Περίμενα το τηλεφώνημα.