Ήρθε η ώρα να οριστεί πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρέπει να περάσουμε από Καυδιανά δίκρανα, με ορατό κίνδυνο να πέσουμε σε νέο Σαρτζετάκη.

Επισημαίνω πως ο Σαμαράς ενεδρεύει (το έχει ήδη πράξει με τον πατέρα του κυρίου Κυριάκου) και μόνη περίπτωση να μη τσινίσει είναι με την πρόταση ενός μη πολιτικού προσώπου. Διότι έχει για τον εαυτό του, υπερεχθαίρουσα ιδέα.

Η λύση Παυλόπουλου θα δημιουργούσε μια τεράστια βάση συναίνεσης αλλά με την ευκαιρία καλο θα ήταν να υπήρχε και άλλος υποψήφιος που θα συγκέντρωνε την αποδοχή των δύο μεγάλων κομμάτων.

Ειδικά μια γυναίκα υποψήφια. Μη πολιτικός και μη φιλάνθρωπος, θα ήταν μια καλή αρχή. Και φιλόδοξη, ανεπαισθήτως.

Το βαρύ σκοτάδι στον ελληνικό πολιτισμό έχει από καιρό εγκαθιδρυθεί στη χώρα, σχεδόν ταυτόχρονα με την Κρίση. Μια απλή παράθεση υπουργών πολιτισμού το δείχνει χωρίς πολλά. Ο κρατισμός έγινε ταυτόσημος με την ταπεινή τέχνη χωρις ύφος.

Δεν θα με ρωτήσουν βέβαια, αλλά δεν κολλάω σε αυτό. Αν ήμουν στη θέση των ιθυνόντων, θα επέλεγα την κυρία Τζένη Βελένη, για τη στάση της στο πρόσφατο ΚΑΣ. Η λίστα μου περιλαμβάνει επίσης την κυρία Ευθυμίου και την κυρία Σαατσόγλου. Οι πολιτικοί θα λουφάξουν. Οι ανθρωπίστριες θα αλλάξουν τουαλέτες και στυλίστες. Τα δύο κόμματα θα ομονοήσουν. Το κράτος δεν αντέχει άλλη γκρίνια. Άντε, τολμήστε, nemo saltat sobrius.