Έχω εδώ και καιρό χάσει την παλιά μου αγάπη για την Αθήνα. Όσο μεγαλώνω με τρομοκρατούν οι άνθρωποι και το πόσο ανεξέλεγκτοι μπορούν να γίνουν. Οι άγνωστοι διαβάτες της Αθήνας, οι συνεπιβάτες στο μετρό που ίσως να μην τους ξαναδώ ποτέ μετά το τέλος του καθορισμένου δρομολογίου, οι πωλητές στα μαγαζιά, οι ένοικοι του πάνω διαμερίσματος του γραφείου που δουλεύω… είναι όλοι tabula rasa και αυτό κάνει την πόλη ξερή. Όσο και να φωτίζεται ο Παρθενώνας με γλυκά μπεζ φώτα και η μεγαλοπρέπεια του αρχαίου οικισμού με τις υπενθυμίσεις του παντού στους δρόμους, ορατές και αόρατες, εγώ νιώθω φοβισμένη.

Και ίσως το πιο ανεξέλεγκτο κομμάτι των ανθρώπων είναι αυτή η ικανότητά μας να βλέπουμε σε κάθε γωνία ξαπλωμένους ανθρώπους με κουβέρτες που τρώνε με πιάτο την γκρι πλάκα του πεζοδρομίου και χτενίζονται ενώ παρέες βγαίνουν καλοντυμένοι και καπνίζουν και γελάνε και κάνουν δηλαδή ότι κάνουν ο φυσιολογικοί άνθρωποι και εκείνοι συνεχίζουν να υπάρχουν εκεί ανάμεσα στα πόδια μας. Και ρουφάνε όλο το νέφος των εξατμίσεων καθώς το κεφάλι τους βρίσκεται ακριβώς στο ύψος του καταλύτη. Και θα σου ζητήσουν ψιλά και εσύ δεν θα δώσεις και ίσως κάποιες φορές να δώσεις και ίσως δίνεις πάντα, αλλά αυτό δεν τους σώνει. Τίποτα δεν τους σώνει. Και ποιος είσαι εσύ που πιστεύεις ότι χρειάζονται διάσωση, πυροσβέστη της κακιάς ώρας;

Και μετά το πολύχρωμα φωτισμένο κτίριο του παιχνιδάδικου στην πλατεία στο Μοναστηράκι. Τόσα καλούδια στις βιτρίνες και τόση ευτυχία μέσα στο έντονο μπλε φόντο και ο χαρωπός μουστακαλής θα είναι αιώνια εκεί αν δεν συμβεί κάτι εντελώς αφύσικο όπως να αρχίζουν να λιώνουν τα μάρμαρα της Ακρόπολης και όλο το νερόζουμο αυτό να πάρει στο διάβα τους όλες τις καφετέριες στα Αναφιώτικα και όλα τα μαγαζιά μαζί. Και εκεί, λοιπόν, στο πιο χαρούμενο μέρος του κόσμου εκεί που πουλάνε παιχνίδια, οι άνθρωποι κοιμούνται αφήνοντας ένα νταμάκι χώρο ο καθένας για τον επόμενο. Και κοιμούνται με τις κουβέρτες κάτω από τα έντονα φώτα της πόλης και οι ταρίφες κορνάρουν δίπλα τους και συνεχίζουν να απορροφούν όπως τα φύλλα τον ήλιο το βραδινό καυσαέριο και εγώ συνεχίζω να πίνω το ποτό μου στην ωραία βεράντα του A for Athens και αν κόψω λίγο τη φωτογραφία ούτε που θα φαίνονται αυτοί οι άνθρωποι εκεί κάτω.

Και κάποιοι είναι παντελώς ευτυχισμένοι.

Και κάποιοι είναι παντελώς δυστυχισμένοι.

Και ποιοι είναι ποιοι αν τους δείξεις με τον δείκτη του χεριού σου;

Και τι θα γίνει, τι;