Mycena lucentipes
31-08-2020

Στο ράφι δίπλα στην εξώπορτα κρατώ τη φωτογραφία από την πρώτη επίσκεψη στις Μυκήνες, μικρή φωτογραφία σε καδράκι, ασπρόμαυρη. Ο πατέρας μου, η αδερφή μου κι εγώ, πίσω ο Θησαυρός του Ατρέα. Έκανε ζέστη, ο πατέρας είχε βγάλει το πουκάμισο, άσπρη η φανέλα του. Με μάγεψε αυτή η πρώτη επίσκεψη, επιστρέφω συχνά, μια Ακρόπολη όπου βρίσκομαι συχνότερα από αυτή των Αθηνών. Πάντα ζεσταίνομαι, ακόμα κι αν βρεθώ με ήλιο του χειμώνα. Λυτρωτική η δροσιά στο μισοσκόταδο του τάφου ύστερα από τον όγκο της πέτρας των τειχών.

Ο Περσέας ίδρυσε τις Μυκήνες στη θέση ενός μανιταριού. Έκανε ζέστη και τότε, διψούσε σαν είδε μπροστά του ξαφνικά το μανιτάρι. Το ξερίζωσε κι άρχισε ν’ αναβλύζει νερό, πολύ, κάτω από ‘κει που βρίσκονται τώρα τα κυκλώπεια τείχη. Ο Παυσανίας πίστευε ότι το σημείο που ίδρυσε ο ήρωας την πόλη είναι εκεί που έπεσε η θήκη του ξίφους του, ο «μύκης»: του ξίφους γαρ ενταύθα εξέπεσεν ο μύκης αυτώ. Ανοησίες, εκεί που ξεδιψάς χτίζεις θεμέλια. Ίσως ο Περσέας να είχε δει μανιτάρι από ’κείνα που λάμπουν στο σκοτάδι, που έχουν βιοφωταύγεια σαν φλεγόμενη βάτος. Τα αναφέρουν εξάλλου ο Αριστοτέλης και ο Πλίνιος. Όπως αυτό που βρέθηκε πρόσφατα στη Βραζιλία – Mycena lucentipes.

Άφαντη η φλεγόμενη βάτος, άφαντο το τρεχούμενο νερό για την Υπουργό. She just lives her myth in Greece. Χαμένο το κλειδί του Γκάτσου που βρήκε το παιδί στο δρόμο για τις Μυκήνες, θαμμένο στις στάχτες των κυπαρισσιών του νοτιά.

Εντάξει, δεν είναι και κάτι τρομερό.

Στεγνώσαμε.