#MeΤoo
24-10-2017

Υπάρχουν ιστορίες που δε μπορείς απλά και μόνο να τις πεις, γιατί δε σου φτάνουν οι λέξεις. Ιστορίες που δε χρειάζεται να ξανακαλέσεις στη μνήμη σου πατώντας το κουμπί της δίεσης, γιατί πολύ απλά είναι πάντα παρούσες. Είναι παρούσες σε μαύρους κύκλους κάτω από κομμένα μάτια και με κανένα άλλο μαύρο δε μπορείς να τις αποτυπώσεις. Μπορείς αν θες να τις μετρήσεις μια μια, να τις ψηλαφίσεις, σε ζωές που πήγαν χαράμι, σε ευκαιρίες που χάθηκαν, σε χρόνια που πέρασαν αφήνοντας πίσω μιαν αδηφάγα μαύρη τρύπα – να το πάλι το μαύρο- αλλά κυρίως  σε νύχτες πολλές, που εννοείται πως ξημέρωσαν, γιατί έπρεπε να ξημερώσουν, αλλά δεν ήταν και επιθυμία όλων αυτή η εξέλιξη.

Αν πάλι είσαι ακουστικός τύπος, μπορείς, αν κάνεις το χέρι σου χωνί δίπλα στ’ αφτί σου και μείνεις άφωνος για λίγη ώρα, να τις ακούσεις να ουρλιάζουν μέσα από στόματα που ζητάν το δίκιο τους, να τις νιώσεις φορτωμένες σαν μαύρα σύννεφα

-οποία χρωματική  σύμπτωση- να  κουβαλάν καβγάδες που κατέληξαν σε μαχαίρια μπηγμένα σε μαξιλάρια -αντί για λαιμούς- και μετά χιλιάδες άσπρα πούπουλα, μια σκεδαζόμενη χαμένη αθωότητα, σχεδόν φαντασμαγορική,  να στροβιλίζεται στον αέρα, πριν καλύψει την απλωμένη καυτή πίσσα.

Κι αν αισθάνεσαι πως μπορείς να τις αντικρίσεις κατάματα, πως έχεις αυτό το θάρρος εσύ, που δεν σε προτιμούσαν ποτέ τα σκατά και παραμένεις καθαρός από τέτοια απόβλητα, τότε ψάξε να βρεις σημάδια από πληγές σε φτέρνες και τσεκουρωμένα φτερά, κιλά μαζεμένα στο ύψος των γοφών και ελαττώματα που αρνούνται πια να κρυφτούν, κορίτσια που προορίζονταν για γυναίκες αλλά δεν έφτασαν ποτέ, αλλά ούτε και πίσω στα παιδιά τις δέχονται , γιατί τις έδιωξαν νωρίς από την ομάδα.

Αν είσαι πρόθυμος να μάθεις, είναι παντού γύρω σου, δε χρειάζεσαι γαλάζια σημαία για να τις καταλάβεις. Γιατί μπορεί αυτές οι  ιστορίες να έχουν αρχή, ενδεχομένως και  μέση, αλλά, δυστυχώς,  δεν έχουν τέλος.