Δεν θέλω να ξέρω εάν ο θάνατος στον τόπο μου χρησιμοποιεί κόσα από ατσάλι ή από λαμαρίνα. Αν τα κράτη ακολουθούν πολιτικές (τα μισά μειώνουν τον κίνδυνο από τον κορονοϊό, τα άλλα μισά τον φουσκώνουν για τους λόγους τους) σημασία έχει πως ο πλανήτης φέρεται σαν σενάριο ταινίας του Netflix (οι γνώστες ξέρουν, οι εύπιστοι δεν μ΄ενδιαφέρουν).

Η κυβέρνηση που βιώνουμε, περιέχει μπόλικη διάθεση να μεταβληθεί σε καθεστώς και ιδού τα επιχειρήματα: δεν ξανάγινε διαχείριση «υφυπουργικού τύπου», το μισό πολιτικό προσωπικό θέλει αντικατάσταση επειγόντως, η επίλυση προβλημάτων αναστέλλεται κατ΄εξακολούθηση (δεν ξέρουν άλλο δρόμο) και ένας λυρισμός τύπου Bacon, μας έχει βαρύνει τα βλέφαρα αναιτίως.

Και βέβαια, «κολλήσαμε» μιαν αντιπολίτευση που χρειάζεται ολική αντικατάσταση του προσωπικού της.

Στο κόσμο όπου υπάρχουν τόσα κράτη με πέντε έως εκατό φορές μεγαλύτερο πληθυσμό και τα γεωστρατηγικά αλλάζουν καταιγιστικά, από την χώρα μας λείπει η αίσθηση του «ανήκειν» και «η απόφαση της λησμονιάς».

Λυπάμαι γι’ αυτά που περιμένουν τον Τσιόδρα, αλλά δεν πρόκειται να τα αποφύγει. Όχι επειδή έχει άδικο, αλλά επειδή προέχει να υπάρξει ο αόρατος υπουργός υγείας που δεν ξέρω τι ακριβώς πράττει.

Όλα γύρω από μια φαμίλια που έχει πατέρα έναν τρίγλωσσο, πρακτικώς άγνωστο «άνθρωπο χωρις ιδιότητες». Δεν τον μέμφομαι, διότι βρίσκει και κάνει.

Το βάρος πέφτει στο 60% που δεν τον ψήφισε, κι όμως αφέθηκε παθητικά να ψηφίζει κάθε καρυδιάς καρύδι. Μετά από δέκα χρόνια ΔΝΤ, και άλλα δέκα όπου προηγήθηκε μια σπάταλη διαχείριση, και παράλλα δέκα όπου υπήρχε η τελετουργική μαγεία του «εκσυγχρονισμού», είναι προφανές πως οι Ευρωπαϊκοί «διάλογοι» είναι έν’ μάτσο χάλια, πως ο φασισμός δεν έχει επικρατήσει από τεμπελιά και όλα τελούνται χωρίς λόγο.

Χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.

Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να επαινείται ως μεταρρυθμιστής, αλλά οι έπαινοι θα παραμείνουν λεκτικοί. Στο βάθος, επιθυμεί να «σφίξει τα λουριά» στην κοινωνία που τάχτηκε να υπηρετήσει. Έχει σχέδιο και νομίζει πως το ακολουθεί.

Έτσι νομίζει. Ο Χαρδαλιάς, για παράδειγμα, δεν είναι κατάλληλος μήτε για υφυπουργός μήτε για ο,τιδήποτε υπηρεσιακό. Πολύ καλύτερος στον ρόλο ενός παρακοιμώμενου Λιβάνη, έστω στιχουργούντος.

Όσο για τον Σύριζα, επιμένω: του λείπει μια εκτόξευση του Τσίπρα προς έναν νέο πλανήτη και να εφεύρει ως νέο αρχηγό, κάποιον που να μπορεί να πείσει τους Έλληνες που άρχισαν να φέρονται σαν μεθυσμένοι πρωινοί τύποι.

Η Φώφη δεν θα τραβήξει. Στη θέση της, ένας πιτσιρικάς μη νοσταλγικός, αλλά σαν τον Σκέρτσο, θα μάζευε αναγνώριση.

Κατά τα άλλα, μπορεί να μαγειρεύετε νούμερα, ή να τα κρατάτε ενήμερα με τιμιότητα. Αλλά δεν υπάρχει πανδημία μαρτυρημένη που να μη περιστοιχίζεται διαχρονικά από σφήνες μαγικής σκέψης.

Μέσα στο σώμα μου διαθέτω τουλάχιστον τέσσερα υποκείμενα νοσήματα που τα πειθαρχώ με αγωγή και ιατρική συνδρομή. Στα τελευταία δέκα χρόνια είδα και έφριξα από τα υψηλά νούμερα και υπερενδείξεις υπέρτασης, διαβήτη, θρόμβωσης, πνευμονιών για ΧΥΤΑ. Κατάφερα να φέρω τις ενδείξεις σε φυσιολογικά επίπεδα, αλλά άν με επισκεφθεί ο ιός, θα υπάγω στα θυμαράκια επειδή θα ενεργοποιηθεί μια από τις υπάρχουσες παθήσεις. Κι αυτό θα το πράξει ο κορωνοϊός και κανένας άλλος.

Φτάνει με την κατάχρηση μυθολογικών στερεοτύπων. Ο Τσιόδρας είναι ευάλωτος, επειδή είναι θεοτικός και πιστεύει πως οι καλοί νικάνε, πράγμα όχι ακριβές και άκρως κωμικό.

Μια εικόνα: είναι 1966, είμαι με φιλαράκια στον τότε «Τόττη» κοντά στην ηλεκτρική εταιρεία και ξενυχτάμε ως δεκαοχτάχρονοι χαροκόποι. Οι ώρες είναι μικρές, κάποια γιορτή αναμένεται, από τον Τόττη ξεκινά η βραδιά που θα καταλήξει σε πατσατζήδικο ή στον σιδηροδρομικό σταθμό για παγωμένο αμυγδαλάκι και σε λίγο, μετά από αυτά,  θα χαράξει.

Μπαίνει μια παρέα εξοντωμένων σαραντάρηδων, σκασμένων στα γέλια, που τυραννάνε ένα μουτρωμένο φίλο τους. Εκ των συμφραζομένων είναι όλοι γιατροί και ξεσκίζονται στα γέλια διότι ο φίλος τους, μέσα στη παραζάλη μιας εφημερίας επειγόντων, έκοψε λάθος πόδι σε κάποιον φουκαρά.

Γιατί σας προσγειώνω ανώμαλα με μια φλας ανάμνηση και μάλιστα βιωματική;

Επειδή ο Τσιόδρας διώκεται απηνώς από τον δεξιό κύκλο της Υγείας που τρέφει τρελές φιλοδοξίες τώρα που βράζει το σιδερο και τον θεωρεί απροσγείωτο εντομολόγο.

Διότι κυκλοφορεί πολλή αίσθηση ακαταδίωκτου, μαζί με εμβαλωματικές λύσεις. Για παράδειγμα, μίλησαν για 500 «βανάκια» και 1.100 προσλήψεις για να γίνουν τα τεστ στην Επικράτεια. Δεν υπάρχουν «βανάκια», αλλά εκμισθωμένα ΙΧ διαφόρων χρωμάτων, με μόνη προστιθέμενη αξία ένα αυτοκόλλητο, επειδή βιάζονται για το «έργο». Κύριος οίδε ποιους προσλαμβάνουν.

Του «ηγέτη» δεν του φτάνει το 40% και θέλει ενισχυμένη αναλογική ισχύουσα στις μεθεπόμενες εκλογές, ώστε να τον περονιάσει η ψύχρα της κορυφής, ήτοι να γενεί Περόν.

Η πλευρά που αντιπροσωπεύει τον Σύριζα νομίζει πως έχει 32% συν ένα 3% από ενδεχόμενο Βαρουφάκη ως Μάριο Μαγδαληνό. Αλλά με Τσίπρα στο τιμόνι, δεν το έχει. Ο Βελόπουλος είναι έτοιμος να παζαρέψει σκληρά και το «Σοσιαλίσμ ου Μπαρμπαρί» του ΚΚΕ αποτελεί μείζονα κεντριστική παραχώρηση.

Ο υδράργυρος της χώρας φαίνεται πως μπορεί να ενωθεί και οι σβώλοι να γίνουν επιφάνεια. Λυπάμαι για την προφητεία, αλλά αν θέλουμε Αριστερά, πρέπει να προηγηθούν πενήντα χρόνια μπαγιατεμένης Δεξιάς, όχι νεοφιλελέ και τραγικότητες.

Η Δεξιά που μας κυβέρνησε και μας κυβερνά, είναι απλώς μια ψευδαίσθηση ύπαρξης εμπόρων και κομπραδόρων.