1
Ο τρομοκράτης είναι ένας πραγματιστής .Από την στιγμή που έχει υποθηκεύσει την ζωή του εκτός της αποδοχής της Μητέρας Ιστορίας, και ξέρει ότι είτε θα σκοτωθεί ανεγνώριστος και κακόφημος, είτε θα εξαγνιστεί και θα γίνει αποδεκτός από μέρος της κοινωνίας, δεν έχει παρά να επιλέξει τον στόχο που «πονάει» περισσότερο. Δεν έχει να σκεφτεί την ήπια διείσδυση των ιδεών του, κομματικές αναποδιές, κοινωνικές εκλύσεις αερίων.Ο τρομοκράτης είναι ένας μινιμαλιστής.
Ότι τον αντιμετωπίζουμε ανόητα και στραβά, φαίνεται από το πρωί: από το όνομα που του δώσαμε. Δεν είναι φυσικά «τρομοκράτης», δηλαδή δεν κατέχεται από το σύνδρομο να κυριαρχήσει ο τρόμος, αλλά είναι σαφέστατα τρομοποιός. Παράγει τρόμο, για τους στόχους του. Εμείς είμαστε οι «τρομοκράτες», δηλαδή αυτοί που ζούνε υπό το κράτος του τρόμου, όπως ως «δημοκράτες» επιθυμούμε να ζούμε υπό το κράτος του Δήμου, και ως «φαλλοκράτες» ξέρετε υπό ποια δουλεία: την δουλεία των γυναικών.
Μια κοινωνία που «προετοιμάζεται» να αντιμετωπίσει «τρομοποιητικές» ενέργειες, είναι μία κοινωνία τρομοκρατημένη και τρομοκρατική, παράλληλα. Γιατί δεν επιτρέπουμε στις αρκούδες να συμβιώνουν μαζί μας στο διπλανό παρκάκι, ενώ τις συντηρούμε στην ωραία Πίνδο; Επειδή η αρκούδα μπορεί, αγνοώντας την πρόθεσή μας, να κάνει ακούσια κακό στους διερχομένους. Κι υποτίθεται ότι πρόκειται για «άλογο» ον. Δεν σκεφτήκαμε να έχουμε έναν δαμαστή άρκτων δίπλα σε κάθε ελεύθερη αρκούδα!
2
Να τελειώνουμε. Δεν υπάρχει γιατρειά με τις έξτρα ασφάλειες και τις μάσκες στα μετρό και με τους σεκιουριτάδες παντού, όταν οι ίδιοι σεκιουριτάδες δεν κατάφεραν ποτέ να σταματήσουν μια αγοραία ληστεία σε τράπεζα. Η τρομοποιητική διαδικασία, που λέγεται ατέχνως τρομοκρατία, είναι τυπικό επιφαινόμενο του περσοναλισμού, που με τη σειρά του, είναι αποκύημα της ελευθερίας διακίνησης ιδεών που προέρχεται από την κυριαρχία της αγοράς, δηλαδή όταν η κοινωνική συνοχή είναι κενό γράμμα.
Οι μεγάλοι κρατικοί τρομοκράτες, αρχαίοι Λάκωνες, φυντάνια της ρωμαιοκρατίας, Φωκάς, Ανδρόνικος, Ροβεσπιέρος, αναρχικοί του Ισπανικού εμφυλίου, τέλειωσαν στην κρεμάλα. Οι «ιδιώτες» τρομοκράτες, οι επίδοξοι δολοφόνοι των τσάρων, των κυβερνητών, οι βομβιστές χάριν του «έθνους» τους, απορροφήθηκαν όταν μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας άλλαξε πλεύση. Από τον Ροβεσπιέρο στον Βοναπάρτη, από το Σεράγεβο στο Υπρ. Στο βάθος κάθε παραγωγής τρόμου βρίσκεται κάποιο «εθνικό» ζήτημα. Τα υπόλοιπα, είναι «νόμιμος» τρόμος, που υπηρετούμε όλοι μας φοβικά και φοβισμένα.
Την λύση την πρότεινε ο πολύς Μακκιαβέλης: Έγραψε (δεν θυμάμαι την ακριβή διατύπωση) πως ο παράνομος και αυτός που τον διώκει, έχουν την ίδια νοοτροπία. Εννοούσε να έχουμε τον νου μας, επειδή ο τρόμος αντικρύζεται με έναν νέο τρόμο.
3
Στην αρχή του αιώνα, διαβάζοντας το μυθιστόρημα της εξάρθρωσης της 17ης Νοέμβρη (που το μόνο αξιόπιστο στοιχείο του ήταν το αίμα που πότισε τους δρόμους) είχα γράψει για την «γέννηση ενός κόμματος». Τώρα, κάπως καθυστερημένα, νομίζω πως πρόκειται για την γέννηση μιας κουλτούρας.
Ο τρόμος είναι το ανφάν γκατέ του Ρομαντισμού, και ο χειρότερος εχθρός του Ρεαλισμού. Αλλά επειδή στο χρυσοψαρένιο μυαλουδάκι μας, ο Ρομαντισμός συνορεύει με το βαθύ πράσινο των τοίχων, με το πεισιθάνατο και αυτοκτονικό, με ιδιότυπο ψυχισμό, αλλά και με τόνους και βυτία ρομαντζάδας, οι σχετικοί νευροδιαβιβαστές είναι σε κατάσταση συχνών βραχυκυκλωμάτων. Επί αιώνες οι λαοί λάτρευαν ληστές και έκνομους και πίστευαν τις ερωτοδουλειές τους.
Μια εύκολη εκδοχή για το πρόσφατο διαταραγμένο μας εγκεφαλογράφημα, είναι πως μερικοί μερικοί, αισθάνονται καλύτερα, ενώ νενεκιάζουν και προσκυνάνε, να θυμούνται πως είναι ταυτόχρονα και αδούλωτα πνεύματα, οπότε τσιμπάνε τον Φακελοπνίχτη; Έξω για δυο μερούλες ο Κουφοντίνας. Τσινάει ο Μητσοτάκης; Σήμενς και Μαρέβα. Οργίζεται η Ντόρα; Σήμενς, σκέτο.
Στην πρόσφατη περίπτωση Κουφοντίνα, νομίζω πως είναι σύμπτωμα κάποιου λέχρα που σκέφτηκε πως η άδειά του, θα συσπειρώσει τους ομονοούντες και έτσι, αν παραφωνάξουν οι Αμερικάνοι, θα τους μπουζουριάσουν στο πιτς φιτίλι. Είναι και μια καλή ευκαιρία για τον πρωθυπουργό να μάθει πως ποτέ κανένας δεν εμπόδισε τον Καίσαρα να ρίξει τον κύβο και να περάσει τον Ρουβίκωνα. Αλλά μόνος του! Ο Καίσαρ διέβη με τις λεγεώνες του! Που για την Σύγκλητο και τους Νόμους, ήταν εκτός Νόμου, αφού πολεμούσε σε τόπους και χώρους που δεν είχε έγκριση να το πράξει.
Επιπλέον, πέφτει το ηθικό του Μητσοτακέικου. Οι γνωρίζοντες τις επαφές του Σύριζα με την άλλη δεξιά, που κρύβεται πίσω από το πρόσωπο του Καμένου, ξέρουν καλά πως μόνον ένας σοσιαλδημοκράτης ευρωπαϊκού τύπου, δηλαδή φλύαρος ακαμάτης, μπορεί να ενωθεί με κεντροδεξιά συγκυβέρνηση. Και η γέννηση της Νέας Κουλτούρας, θα την ενώσει με την παράδοση της Αντίστασης επί ματαίω, που μελαγχολεί πολλές καρδούλες, αλλά βρέχει πολλά μαντιλάκια τρυφερών καρδιών.
