Ανακατεύοντας το είδωλό του εαυτού μου στον καθρέφτη, μου έμεινε στα χέρια η βύρσα του ονείρου μου να ζήσω.

Το ξυπνητήρι χτυπάει. Πάει πέταξε το πουλάκι. Πρέπει στα αλήθεια να φύγω για δουλειά.

Ιεραρχία προτεραιοτήτων. Πρώτα η δουλειά, μετά η αναπνοή, μετά το ζύγι. Τύφλα να’ χουν οι ταχυδακτυλουργοί με τέτοια εξισορρόπηση.

Η επαμφοτερίζουσα ηθική της εποχής, του life coaching, της μανούβρας του γιοτ και του βιολογικού βόειου κιμά θέλει μία να βάζω πάνω τον εαυτό μου, μία όλη την κοινωνία. Με πιάνει ο σβέρκος μου με όλο το βάρος του ανφάν-γκατέ, αλλά κάνω υπομονή γιατί τους είδα όλους καλοσιδερωμένους στα Ποσειδώνια του 2018 και αγαλλίασε η φτωχική μου καρδιά.

Βέβαια, αγκομαχώ λιγότερο από όσο πρέπει γιατί ξεκινάνε τα μπάνια του λαού! Εκεί να δείτε μπραζίλιαν, εθνικόφρον τατουάζ από το μίσχο έως τον εγκέφαλο. Το μάτι αγαλλιάζει, η καρδιακή κατάσταση σταθεροποιείται. Σχεδόν δεν μας νοιάζει αν η Μελάνια θα εμφανιστεί ή όχι στις ”επισημότητες” κενού νοήματος του Λευκού Οίκου.

Σε άλλα νέα η Ελλάδα που αντιστέκεται γιορτάζει τον ερχομό του καλοκαιριού μαυροφορεμένη όπως πάντα αλλά λαμπερή σαν οστρακόδερμο και φυσικά να την ραίνουν με άνθη κατεψυγμένα σύμφωνα με τους κανονισμούς της ευρωπαϊκής ένωσης.

Και ερωτώ: τα πλαστικά πανέρια πότε θα καταργηθούν;

Κανονικά πρέπει ήδη να μοιράζονται ανακυκλώσιμες σακούλες για τα γαρύφαλλα με την είσοδο στο χώρο των μπουζουκιών για να γίνεται η λατρεία του τοτέμ- ιέρεια- τραγουδίστρια οικολογικά.

Στις φωτογραφίες εικονίζεται η αοιδός Αμαρυλλίς με φωτοστέφανο μπλε νέον και ατράνταχτο εγώ.