Το μέλι κέρωσε, η πόρτα έτριξε, έναρξη τον Σεπτέμβριο, οι σινεμάδες, α λα παλιά θα παίζουν δύο έργα, ένα γουέστερν, ένα τούρκικο.

Και θα ξεκινήσει το ρέμπελο, το επίσημο, θεσμικό ρέμπελο, αφού οι δανειστές καμώθηκαν πως θα πάρουν τα λεφτά τους και νομίζουν πως θα παραμείνουμε πειθαρχικοί χαχαμούχες και θα πλερώνουμε τον Χρέο, και όλα καλά.

Αμ δε!

Ο Διεθνής Οικονομικός έλεγχος, βάστηξε πολλές γενιές, και κατακρατούσε είδη, όπως το αλάτι, τον καπνό και άλλα του μονοπωλίου. Αυτό δεν μας εμπόδισε να αγοράσουμε τον «Αβέρωφ», να ματωθούμε από το 1912 ως το 1922, να δεχτούμε τόσους πρόσφυγες και να έχουμε το θράσος να χτίζουμε σχολειά και να σφαχτούμε αναμεταξύ μας.

Έτσι και τώρα, πλήθος τα κολπάκια και οι παράπλευρες φιτιλιές θα ξεσπάσουν, διότι Χρέο δεν είμαστε σε θέση να ξοφλάμε και αν πάωμεν by the book, εντέλει θα το ρίξουμε προσάναμμα στον πρώτο χειμώνα.

Πρέπει να αυτοδιαλυθούμε, να εμπιστευτούμε τη διχόνοια μας, να αφήσουμε ερημονήσια να δεχτούνε οφσόρ, να αυτοκυβερνηθούν τα εύπορα νησιά, να κάνει η Θράκη τα δικά της και ο Μοριάς τα δικά του, κι όποιος τα καταφέρει να υπάρχουν δουλειές και να κινείται η αγορά, ευθύς οι άλλοι να τον μιμούνται.

Και να υπάρχουν ζώνες με ελεύθερο εμπόριο αλλά και πολλές απλές μορφές απάτης, προσυμφωνημένες. Αν δεν παρανομήσουμε ως γεμιτζήδες και κοντραμπατζήδες, δεν θα μείνει μήτε παππόφτερο στην χώρα.

Ο ένας το κοντό του, ο άλλος το μακρύ του, όλο και κάποιος θα διακόψει αυτήν την φρεναπάτη της δήθεν πολιτικής διαχείρισης και θα ανακράξει «κουμπαγιά».

Δηλαδή «όποιος μπορεί και η Παναγιά μαζί του».