Καρφώθηκα στη φωτογραφία. Μου φαντάζετε σάμπως αναγεννησιακοί. Μέδικοι που αγωνιούν μη και αγριέψει ο Μαλατέστα. Η στολή σας μόνον μου φαίνεται πιο πολυτελής από τα γιορντάνια τους. Πιο άσεμνη περιβολή από την επηρμένη divina simplicitas δεν διαθέτει ο ντουνιάς. Αφήσατε τους κέλητες στο προαύλιο και πεζέψατε. Χαμηλωμένο βλέμμα, το τουπέ στα ουράνια, της μεταπολίτευσης χαμένη γενιά. Τα παιδιά μου και τους φίλους τους τα διώξατε, τα εγγόνια μου αγωνίζονται να προφέρουν την κεφαλογραβιέρα και τον ταραμά. Έκλεισα 36 ώρες ξάγρυπνος προσπαθώντας να μου κάτσει σωστά ένας αχταρμάς λέξεων, τα 17ωρα τα έχω μπόλικα για ντμπλάκαμ, ποτέ μου δεν ψήφισα Νέα Δημοκρατία, μήτε κι εσάς, μήτε και κανέναν. Απλώς συνειδητοποίησα πως αν κληρώναμε ιθύνοντες, δικαστές και σερίφηδες, η τσίπα μπορεί να ήταν έως και σεβαστική.

Φροντιστήριο θέλουν τα έρμα τα χαροκαμένα κι όχι πριμ για να τρουπώσουν. Σπίτι να μένουν, κι όχι θεωρικά σε μουσικές μυστικών θιάσων. Και να βλέπουν ανίδρωτους λατόμους και λοτόμους να γκρεμίζουν τα τοιχαλάκια που φράξαν τις ακτές. Ώστε να είχαν την ευκαιρία ν’ αρμενίζουν μισοκάναλα στο Μάτι αντί να περιμένουν τυμπανιαία πτώματα αδικοχαμένων, σκεπασμένα με θαλασσινό τριφύλλι.

Φυσικά και δεν φταίτε. Το φταίξιμο είναι μέγα προνόμιο, αφήνει ελεύθερη την οδό για μια συγγνώμη. Ευθύνεστε όμως. Και η ευθύνη δεν εξαργυρώνεται. Μπήκατε σαν τον πάγουρο σε δανεικό κέλυφος, με προθυμία γίνατε δόλωμα στα ρεντίκολα. Ο Σκάης σας μάρανε, χαϊβάνια.