Δεν πρόλαβε να κρυώσει η πρόσφατη σύγχυση που τραβήξαμε στην Βουλή και εγεννήθη ημίν Δελφίνος: πρόκειται για τον κ. Νίκο Ξυδάκη, που κοινοποίησε την αγόρευσή του στο Κοινοβούλιο, πριν κηρυχθεί ανακωχή για την περισυλλογή των νεκρών προστακτικών , κλητικών και επιφωνηματικών μερών του λόγου. Το βρήκα κάπως πρώιμο να διεκδικήσει τον ρόλο του Πύρρου Δήμα, πριν αρκετά χρόνια, όταν ο τότε υπουργός Επικρατείας φάνηκε να εμπνέει αίσθημα ασφαλείας, άπαξ και δίπαξ, στους αντιπροσώπους που φοβήθηκαν τις έργω και λόγω κινήσεις της τότε Χρυσής Αυγής.

Το συζήτησα και με τον πνευματικό μου μπράτιμο (αυτόν που αδελφοποιτό καλεί η εθάς γλώσσα) και έδειξε να συμφωνεί. Συμφωνήσαμε επίσης ότι η δημόσια συμπεριφορά αρχαίων φίλων που προφανώς υποστήριζαν Σύριζα, έχει υποστεί κάποια αλλαγή, δηλαδή βγαίνουν στον τάκο με πιο έντονο τρόπο. Δεν εμμένουν στο τρόπο του εκ Σάμου κυρίου Σεβαστάκη που γνωρίζει την τέχνη να παραμένει ήπιος in cold blood, απαντώντας σε καυστικές ερωτήσεις αντιπάλων του, αβρά, ωσάν να τον ρώτησε  ο Ραιημόν Αρόν ή ο συγγραφέας του «Γκούλαγκ» στην χριστιανική του φάση.

‘Εκρινα πως το φυζίκ του τέως δις αναπληρωτή υπουργού δεν συμπίπτει με σκεπτομορφή ήρωος των τριόδων- κομψός, με κραβάτα, καπνιστικώς υπεράνω, αν και μου υποδείχτηκε πως με τέτοια περιβολή αντάλλασσε χειραψίες με κατόχους θέσεων (λέγονται και πάγκοι) της αγοράς Καλλιδρομίου, προ ετών. Στο τέλος, θυμήθηκα πως παρουσίαζε μερική ομοιότητα με έναν άλλον Νίκο, τον μακαρίτη «σκληρό» του ελληνικού κινηματογράφου, τον Νίκο Τσαχιρίδη: στην φαβορίτα. Άρα, δικαιωματικά, ας λειτουργήσουν οι συνειρμοί.

Είπα «συνειρμοί» και θυμήθηκα τον Κώστα Καραμανλή και την κοφτή, στακάτη δήλωσή του πως δεν υπήρξε επαφή του με τον Αλέξη Τσίπρα. Όντως, όποιος το είπε ή το έγραψε, έκαμε λάθος. Οι δύο ηγέτες αδίκως κατηγορούνται. Τις επαφές τις κρατούν ζωντανές άλλοι άνθρωποι, οι λεγόμενοι των παρασκηνίων, σε μακρά διαπραγμάτευση, ερήμην (σίγουρα) των αρχηγών τους. Ο μπράτιμός μου κατέληξε πως μήτε χωριό, μήτε κολαούζος υποκρύπτεται στην δήλωση. Και υποστήριξε πως καλύτερα για τον ολιγόλογο τέως πρωθυπουργό, θα ήταν εάν, αντί διαψεύσεων, έστελνε μεσολαβητική και αυστηρή επιστολή να έρθει στα συγκαλά του ο κουμπάρος του. «Ποιόν εννοείς;» ερώτησα απορών. «Τον Πρόεδρο Ερτογάν» είπε και μου το έκλεισε κοντρ λα μουτρ.