Η είδηση μπορεί να είναι πλαστή, αλλά θέλω να ψαχτεί: ένας στους τρεις που κολλάνε τον ιό, μπορούν να κολλήσουν και άλλους, αλλά οι ίδιοι τη βγάζουν χωρίς συμπτώματα. Ώσπου να σοβαρευτείτε και να παύσετε πειράζοντες περαιτέρω τους πολιτικούς σας αντιπάλους, εγώ περιμένω μεγάλη αναμπουμπούλα και θα γράφω μόνο για σινεμάδες.
Από χρόνια, η «σιδηρά παρθένος», το όρθιο φέρετρο όπου λόγχιζαν τους ενάντιους, θεωρείται ευγενής ψεμματούρα προς διόρθωση του βεριτάμπλ μεσαίωνος και μόνον στο σινεμά το εμφανίζουν, γνωρίζοντας την απάτη.
Εντούτοις μόλις κατάφερα να βγώ από ένα τέτοιο κιβούρι, καθώς από σπόντα, κατά τύχη και απόγνωση πέρασαν από τα μάτια μου, όχι η ζωή που έζησα «σαν ταινία», αλλά ψήγματα της απογευματινής σπαρίλας που παρέχει η ιδιωτική τηλεόραση (η δημόσια σε δολοφονεί από ανία).
Είδα πέντε λεπτά από Σωτήρη Μουστάκα ως στυλίτη μοναχό που βάτευε ένα τσαντίρι εύπιστες κυράδες κι άλλα πέντε, το έγκλημα μιας άλλης περιόδου, με σκηνοθεσία Καραγιάννη, όπου η Αλίκη και ο Δημήτρης, μισόν αιώνα πριν έπαιζαν το έργο «Η αγάπη μας». Η ταινία έκοψε 484.989 εισιτήρια στη σεζόν και εν μέρει ερμηνεύει την πχοιότητα της ζωής που οδήγησε την χούντα σε παράταση ενός ασκόπου βίου.
Σε αυτά αντισταθήκαμε. Σε αυτά. Στα αδόκιμα ντουέτα τους, στους λυρικούς βιογράφους τους, στην προσπάθεια να «περάσουν» στο δημόσιο ενδιάθετο επειδή καμιά φορά κατάφερναν μια πειστική μούτα. Όπου το χρώμα ήταν η μάσκα για να παίζουν ελεύθερα τα παιδιά τα σκαλιστά τους στους τοίχους των σχολείων.
Κλάψτε όσο θέλετε, καθώς συνδυάζετε τις παλούκες με την αδοκίμαστη νεότητα που ήρθε και πέρασε αφήνοντας χαραγές από ερπύστριες ενός Τ-34.
Σήμερα, πλήθη από λάτρεις του Απερόλ και των μπιρονιών, συνωστίζονται σε δρόμους και στέκια, περιμένοντας υπομονετικά να βρέξει ξανά το σύννεφον, να δροσίσει ο καιρός, ώστε να κολλήσουν τον ιό ανεπαισθήτως.
Από τις καλένδες περνάει ακόμη ένα Σάββατο, οι διαφημιστές κουτράνε τα κεφάλια τους, οι δουλειές πάνε κατά διαβόλου και μήτε πήραμε χαμπάρι τι μας περιμένει. Εννοώ πως οι πολυαναμενόμενοι «βάρβαροι» δεν πρόκειται να φθάσουν μήτε σήμερα, μήτε το μήνα που δεν έχει Σάββατο.
Και δε βλέπω πουθενά να βάζουνε σωσίβια γερά δεμένα, σωστικές λέμβους σε άσκηση με μπόλικο λιπαντικό στους αρμούς, και κυρίως μια εθιμική φάπα στον πολιτικό που πέταξε την πιο τραγική ατάκα στο γενικό κοινό που ακούει τον Βρούτση να παίζει τον υπουργό.
Αυτό το «βρέξου, λυώσε από τη ζέστη, χουχούλισον τας παλάμας στο σύγκρυο» που διακόπτεται από άφθονο σινεμά, γραπτά, εικόνες και παρόμοια, με κάνει έξαλλο σε ένα και μόνο ζήτημα.
Κατά καιρούς έχουμε μείνει ξεροί κι απόξεροι από ταινίες ποικίλων παραγωγών και κρατών, που δεν είναι μήτε ψηφιακά μηρυκάσματα, μήτε κόστισαν ένα κέρατο Αμαλθείας σε λεφτά.
Μπορώ να μάθω τι στο διάολο έχει συμβεί και έχουμε αρχαΐσει αξιοθρήνητα σε όλον τον κινηματογραφικό εμπαιγμό μας; Σε αυτά τα απολειφάδια, κατά κανόνα έχουμε γυμνασιακές ερμηνείες, σκηνογράφους και ενδυματολόγους για τ΄ανάθεμα, σκηνοθέτες απλώς ρουτινιέρηδες, μακιγιάζ και περούκες από λάτιν γιορτές τω νεκρών.
Επικεφαλής της αθλιότητας, το καλυμμαύχι του Παπαμιχαήλ στον Παπαφλέσσα.
Στην ουσία, ο Έλλην θεατής μπήκε εθελοντικά στο αιχμηρό κοίλωμα μιας «σιδηράς παρθένου» και δε λέει να βγει έξω.
Απλώς, όταν του λείπει, σπανίως ο μεσαίων, βολεύεται με GOT και μπρέηχαρτ, ενώ η αρχαιότητα μετωνυμείται μέσω κόμιξ μυθολογικής ενοράσεως από τον καιρό των «300». Για τις βελάδες, τα γελέκα, τους ιεράρχες, τα ιματίδια και τες μπότες παλαιοτέρων αιώνων, πιο ενημερωμένη είναι πάντοτε η Προεδρική φρουρά.