Oι ημέρες συνήθως διαρκούν εικοσιτέσσερις ώρες. Μέσα σε αυτές τις εικοσιτέσσερις ώρες μπορούν να συμβούν πολλά, ενδεχομένως και τίποτε αν δεν είσαι αφοσιωμένος life spotter. Όσα τίποτε και να αθροίσεις, δεν καταλήγεις σε κάτι. Αν αθροίσεις πολλά μπορεί να καταλήξεις σε ένα τίποτε. Μερικές φορές απορώ γιατί ο Κοέλιο δεν καταπιάστηκε -δεν είμαι σίγουρος, όμως- και με τέτοιες φτηνές μαθηματικές ψευτοφιλοσοφίες. Ίσως γιατί έχει εμπιστοσύνη σε κάποια ορφανά του, καλήν ώρα, που μπορεί να καταφέρουν να αραδιάσουν εκατό λέξεις για να καταλήξουν στο τίποτε, ενώ θα ήταν προτιμότερο να σιωπήσουν γεμίζοντας χίλιες ανύπαρκτες αράδες που πάντα βρίσκουν πρόθυμους αναγνώστες. Όλα αυτά γραφτήκαν άνευ λόγου μέσα σε τρία λεπτά από τα χίλια τετρακόσια σαράντα της ημέρας. Απομένουν χίλια τετρακόσια τριάντα εφτά για να μην κάνεις κανένα πλάνο αφού αυτά, λένε οι κακές και φυγόπονες γλώσσες, δουλεύουν υπερωρίες για λογαριασμό σου ερήμην σου. Καλύτερα Χάντερ Τόμσον, αυτή η ωραία ράτσα έσφαζε τα ερήμην, κι ας εκλιπαρούσαν για έλεος, στο γόνατο.